Peterbald - bezwłosy kot z Petersburga

Historia Peterbalda

Sfinksami nazywamy koty, które przychodzą na świat bez włosów lub tracą futro w miarę dojrzewania. Najbardziej znany na świecie jest sfinks kanadyjski, którego data powstania sięga do 1966 roku, lecz mutacja ta jest znana badaczom już od stu lat i wcześniej bezwłose koty spotykano na przykład w Meksyku lub w Australii.

Pierwszym rosyjskim kotem w typie sfinksa był doński sfinks, którego historia zaczęła się w Rostowie nad Donem w 1987 roku. Linia tej rasy zaczęła się od bezwłosej kotki o imieniu Warwara, u której gen powodujący łysienie okazał się być dominujący i przeszedł na kolejne pokolenia dońskich sfinksów.

Historia Peterbalda zaczęła się niewiele później i zarazem przy udziale dońskiego sfinksa. W 1994 roku w hodowli Olgi S. Mironovej doszło do eksperymentalnego krycia krótkowłosej orientalnej kotki przy udziale samca sfinksa dońskiego. Orientalna kotka nazywała się Ragma von Jagerhov i była uznaną kocią czempionką, natomiast doński sfinks był bezwłosy i nazywał się Afinogen Mith.

W pierwszych dwóch miotach na świat przyszły cztery kocięta, które nazwano Mandarin, Muscat, Nezhenka i Nokturn z Murino. To właśnie od nich wywodzi się cała, współczesna linia kotów Peterbald. W samej ich nazwie znajduje się informacja o wyróżniającej ich cesze. O ile Peter wywodzi się od Petersburga, to człon bald oznacza “łysy”, a zatem całe wyrażenie Peterbald możemy przetłumaczyć jako łysy Piotrek.

Nowa, unikatowa rasa została podobnie jak doński sfinks uznana przez organizacje TICA i WCF. FIFe uznała oficjalnie Peterbalda w 2007 roku.

Peterbald - kot bezwłosy, czy jednak nie do końca?

Wśród Peterbaldów nie ma wyłącznie osobników bezwłosych. Tak naprawdę całkowicie bezwłosy Peterbald jest coraz rzadszy i coraz bardziej pożądany przez hodowców. Dzieje się tak dlatego, że choć gen odpowiedzialny za brak włosów jest dominujący, to ma bardzo różną częstotliwość występowania. Peterbaldy mogą być zarówno homozygotyczne i heterozygotyczne. Te pierwsze przekazują potomstwu wyłącznie cechy rasy Peterbald. Natomiast heterozygotyczne mają zmienną okrywę włosową, która może znikać i pojawiać się w różnych okresach życia. Ta różnorodność powoduje, że, w zależności od braku lub częściowego występowania sierści, Peterbaldy dzielą się na różne typy.

Typ bald i typ naked są całkowicie bezwłose. Typ chamois ma bardzo krótką i miękką sierść, która może kojarzyć się z wierzchnią, przypominającą meszek okrywą brzoskwini. Typ flock ma sierść z cienkich, delikatnych włosów przypominających w dotyku aksamit. Typ brush ma sierść nierównomiernie rozmieszczoną na całym ciele, niekiedy z szorstkimi lub kręconymi włosami. Typ straight to Peterbald pozbawiony genu odpowiadającego za brak okrywy włosowej, która w takim wypadku pokrywa jego ciało tak samo jak u kotów z krótką sierścią. Nadmieńmy, że kocięta Peterbalda mają zazwyczaj minimalną sierść, która w zależności od typu znika po  około dwóch latach.

Najważniejsze cechy wyglądu Peterbalda

Peterbald to kot średniej wielkości o eleganckiej wydłużonej sylwetce typu orientalnego. Podobnie jak doński sfinks, ma wbrew pozorom silnie umięśnione ciało, a najważniejszą różnicą między tymi dwoma rasami są długie i cienkie stopy zakończone długimi palcami oraz długi i cienki ogon u Peterbalda. Waga zamyka się w przedziale 2-4 kg dla samic i 3-5 kg dla samców, a wysokość 30-35 cm dla obu płci.

Głowa jest średniej wielkości i ma kształt odwróconego trójkąta z płaskim czołem i wysokimi kośćmi policzkowymi. Oczy są średniej lub dużej wielkości w kształcie migdała, ustawione ukośnie w kierunku uszu. Kolor może być zielony, niebieski, miodowy, akwamaryna i nie zależy od typu umaszczenia. Charakterystyczne są uszy - duże, szerokie u podstawy, ustawione pionowo z lekkim pochyleniem do przodu. Są szeroko rozstawione, a ich zewnętrzne krawędzie kontynuują linie głowy. Na końcówkach są lekko zaokrąglone.

Tułów jest smukły i muskularny, z szeroką klatką piersiową i zadem. Kończyny są długie i cienkie, z drobnego kośćca, stopy zakończone długimi palcami. Ogon cienki, długi, mocny i smagły.

Umaszczenie może być dowolnego typu i dowolnego koloru.

Peterbald może nie posiadać w ogóle sierści lub posiadać ją w postaci bardzo krótkich, cienkich, ewentualnie kędzierzawych włosów. Jej wszystkie rodzaje zostały opisane powyżej.

Charakter i aktywności Peterbalda

Peterbald to kot na pierwszy rzut oka bardzo intrygujący i wyjątkowy, który po bliższym zapoznaniu okazuje się być taki jak wiele innych kotów - łagodny, uczuciowy i przyjazny. Bardzo przywiązuje się do swojego właściciela, ma zrównoważony charakter i jednocześnie należy do bardzo aktywnych kotów. Jest dosyć ciekawski, inteligentny i lubi różnego rodzaju aktywności. Jest podatny na szkolenie jak i bardzo chętny do zabawy. Można ćwiczyć z nim proste sztuczki, lub zachęcać go do intensywnej aktywności przy pomocy wędki, uwielbia też aportowanie, w które mógłby bawić się bez końca. Jest gibki i skoczny, jego skoki i piruety są naprawdę widowiskowe. Znany jest także z bardzo szybkiego poruszania się.