Nosówka u psa - przyczyny, objawy i leczenie

Nosówka u psa - co to za choroba?

Nosówka to groźna osoba wirusowa, rozpowszechniona na całym świecie. Jej źródłem jest canine distemper virus, w skrócie CDV. Mogą się nim zarazić nie tylko psy, ale praktycznie wszystkie zwierzęta psowate: wilki, lisy, kojoty, szakale i psy dingo. Większe spustoszenie w populacji psów siała przed kilka dekad wstecz - obecnie, dzięki profilaktycznym szczepieniom, wirus nie ma już takiej siły rażenia, co nie oznacza, że nadal nie zagraża psom.

Źródłem zakażenia są nosiciele wirusa i zwierzęta chore, które rozprzestrzeniają go poprzez wydzielinę z nosa, ze spojówek, w ślinie, moczu i odchodach.  Przenosi się najczęściej z psa na psa drogą kropelkową, ewentualnie pokarmową lub przez bezpośredni kontakt zwierząt.  Poza organizmem zwierzęcia wirus szybko ginie i można go łatwo zlikwidować, stosując środki do dezynfekcji. Człowiek nie może zarazić się nosówką, ale niestety może ją przenieść w otoczenie psa, na przykład za pośrednictwem butów po powrocie do domu ze spaceru. 

Najbardziej na nosówkę narażone są bardzo młode psy, które jeszcze nie wykształciły odporności lub nie zostały jeszcze zaszczepione, a także starsze psy z osłabioną odpornością, choć w zasadzie może się nią zarazić pies w praktycznie każdym wieku, o ile nie został w odpowiednim czasie zaszczepiony. 

Po wniknięciu do organizmu psa wirus namnaża się w migdałkach i węzłach chłonnych śródpiersiowych. W pierwszej fazie atakuje nabłonek układu oddechowego, następnie układ pokarmowy, moczowy, skórę oraz układ nerwowy psa. Jednocześnie bardzo zaburza pracę układu immunologicznego. Po siedmiu dniach od zarażenia pies sam zaczyna rozsiewać wirusa i może to robić nawet kilka tygodni, jeśli nie zainterweniujemy w odpowiednim czasie. A jakie są najważniejsze objawy nosówki?

Nosówka u psa - jej rodzaje i najważniejsze objawy

Okres inkubacji wirusa wynosi od trzech do siedmiu dni. W tym okresie pies zazwyczaj dostaje wysokiej gorączki, która może sięgać nawet czterdziestu jeden stopni. Następnie gorączka ustępuje, ale po kilku dniach może uderzyć z podobną siłą. 

Prawda jest taka, że nosówka może przejawiać się w różny sposób, może przebiegać nawet bezobjawowo. W zależności od poszczególnych objawów, możemy wyróżnić kilka rodzajów nosówki, jednak granica między nimi bywa bardzo płynna. Najważniejsze rodzaje tej choroby to nosówki: nieżytowa, płucna, jelitowa, oczna, skórna i nerwowa.

Nosówka nieżytowa to najczęściej pierwsze stadium nosówki u psa. Pies jest wtedy osowiały, ma wysoką gorączkę i przede wszystkim zapalenie górnych dróg oddechowych. Z jego nosa i oczu sączy się wtedy wydzielina.

Nosówka płucna również objawia się wydzieliną z nosa i oczu, a także suchym kaszlem przechodzącym potem w mokry. Pies ma kłopoty z oddychaniem, może dojść u niego do zapalenia oskrzeli lub płuc. W efekcie może dojść również do obrzęku płuc i zapaści krążeniowej. 

Nosówka jelitowa objawia się bólem brzucha, biegunką, wymiotami i letargiem psa. U czworonoga dochodzi do odwodnienia, utraty wagi, a także do zapalenia żołądka lub jelit.

Nosówka oczna objawia się wydzieliną z oczu, światłowstrętem i silnym łzawieniem. Dochodzi do zapalenia spojówek z surowiczo-ropnym wyciekiem, a nawet do perforacji rogówki i owrzodzeń.

Nosówka skórna objawia się ropnymi pęcherzykami, z których tworzą się potem strupy. Najczęściej pojawiają się na brzuchu, na wewnętrznej stronie ud, w okolicach oczu i nosa oraz na wargach psa.

Nosówka nerwowa może mieć różne formy objawów i dotyka najczęściej młode psy. Wirus atakuje części ośrodkowego układu nerwowego i może powodować przeczulicę, paraliż, niedowłady, porażenie, padaczkę i oczopląs. Zazwyczaj zmiany w układzie nerwowym mają charakter trwały. 

Nosówka jest także znana pod postacią tzw. choroby twardej łapy i można ją uznać za odmianę nosówki skórnej. Skóra na opuszkach psa ulega wtedy pogrubieniu i może pękać. Nadmiernie rogowacieje i może pękać także skóra na nosie. 

Jeśli zaobserwujemy któryś z wymienionych objawów u naszego czworonoga, powinniśmy natychmiast udać się z nim do weterynarza. 

Nosówka u psa - diagnoza i leczenie

Kiedy pojawimy się z psem w lecznicy z podejrzeniem nosówki, weterynarz musi najpierw przeprowadzić wywiad kliniczny, czyli dopytać o to, czy pies był szczepiony, gdzie ostatnio przebywał i od kiedy przejawia niepokojące zachowania. Nie obejdzie się jednak bez odpowiednich badań, wśród których podstawowym jest test krwi naszego czworonoga. W rozmazie powinny pojawić się ciałka wtrętowe w leukocytach. Nosówkę można potwierdzić wykazując obecność wirusa w komórkach nabłonkowych metodą immunofluorescencji.

Leczenie nosówki zależy od rodzaju jej objawów. Nie istnieje jeden lek, który może zwalczyć wirusa i konieczne jest leczenie objawowe. Psu można podać leki przeciwbólowe, przeciwwstrząsowe, antybiotyki o szerokim spektrum działania i surowicę odpornościową. Psu podaje się też leki obniżające gorączkę, a w wyjątkowo ciężkich przypadkach stosuje się żywienie pozajelitowe. 

Niestety śmiertelność u psów w zaawansowanym stadium nosówki jest bardzo wysoka i wynosi około 80%. Głównym celem w leczeniu nosówki jest niwelowanie objawów, zwalczanie wtórnych infekcji i wzmacnianie układu immunologicznego. Największe szanse na pomyślne przejście choroby mają psy, które zaczynamy leczyć w jej początkowej fazie.

Nosówka u psa - kalendarz szczepień

Jeśli chcemy uchronić naszego psa przed wirusem nosówki, powinniśmy go zaszczepić już w młodym wieku. Niestety szczepienie przeciwko nosówce nie jest obowiązkowe, ale należy do tzw. podstawowych szczepień psa i każdy właściciel powinien się na nie zdecydować, zwłaszcza że są uważane przez weterynarzy za absolutną konieczność. Cykl szczepień na nosówkę i inne poważne choroby wygląda następująco:

6 - 7 tydzień życia psa: szczepienie na parwowirozę i nosówkę.

9 - 10 tydzień: szczepienie na nosówkę, parwowirozę, chorobę Rubartha, kaszel kennelowy oraz ewentualnie leptospirozę i koronowirozę.

12 - 13 tydzień: szczepienie na  nosówkę, parwowirozę, chorobę Rubartha, kaszel kennelowy oraz ewentualnie leptospirozę i koronowirozę.

15 tydzień - szczepienie na wściekliznę.

Po upływie 12 miesięcy szczepienia przypominające.

Do trzeciego roku życia pies powinien być szczepiony dokładnie co dwanaście miesięcy na nosówkę, parwowirozę, chorobę Rubartha i kaszel kennelowy.

Po trzecim roku życia, psa nie szczepimy już tak często. Cykl wygląda wtedy następująco:

Powyżej trzeciego roku co 2-3 lata szczepienie na nosówkę, parwowirozę, chorobę Rubartha, kaszel kennelowy oraz ewentualnie leptospirozę i koronowirozę.

Jedynie stosując się do powyższego kalendarza szczepień będziemy w stanie uchronić psa przed nosówką i innymi groźnymi chorobami. Trzeba jednak pamiętać, że po pierwszych szczepieniach na nosówkę musimy szczególnie uważać na naszego szczeniaka, ponieważ wytwarza on odporność poszczepienną dopiero po okresie 14-21 dni i aby ją zachować musi przejść przez wszystkie dawki wyżej wymienionych szczepień. 

undefinedundefined