Nimfa: "zawstydzona" papuga z Australii

Nimfa – historia hodowli

Nimfa pochodzi z Australii i obecnie jest jednym z najpopularniejszych ptaków hodowlanych. Wśród ptaków klatkowych pod względem popularności ustępuje tylko papużce falistej.

Po raz pierwszy napotkał nimfy kapitan Cook, gdy w 1770 r. płynął wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii. Spotkanie nie było zbyt przyjemne dla nimfy, która została złapana, zabita, wypchana i przesłana do Londynu. Nimfa owa była zresztą bardzo pechowa, bo z reguły te ptaki nie zamieszkują samych wybrzeży, ale raczej całe wnętrze kontynentu australijskiego.

Od tamtego czasu przez mniej więcej sześćdziesiąt lat europejscy naturaliści spierali się o odpowiednią łacińską nazwę rodzajową i gatunkową dla uroczego ptaszka. Ostatecznie stanęło na „Nymphicus hollandicus”. Nymphicus od nimf, czyli zwiewnych boginek natury z mitologii greckiej, a hollandicus od starej nazwy Australii – Nowa Holandia.

Jak wygląda nimfa?

Nimfa to średniej wielkości papuga z rodziny kakaduowatych. Osiąga 31 cm długości, 46 cm rozpiętości skrzydeł i masę ok. 100 g.

U nimf żyjących na wolności występuje wyraźny dymorfizm płciowy, czyli różnice w wyglądzie. Samce mają pióra w odcieniach szarości z jasną piersią i brzuszkiem. Głowy mają żółte, a na nich czarny czubek, który u samego końca znowu robi się żółty. Charakterystyczną cechą są pomarańczowe tzw. plamy policzkowe, które nadają nimfie uroczy wygląd i sprawiają wrażenie, jakby się czegoś wstydziła. Tak naprawdę nimfa nie ma policzków – plamy otaczają jej uszy. Dziób, nogi i sterówki nimfy są szare, ale krawędzie skrzydeł – białe. Samiczki z kolei mają na głowie szare pióra, za to ogon jest u nich żółtwy i prążkowany.

Nimfy hodowlane występują w licznych odmianach kolorystycznych – obecnie kupić można ptaki w 22 kolorach. Spotkać można np. białogłowe, pastelowe srebrne i świecące srebrne, płowe, perłowe, żółtolice i oliwkowe.

Jak zachowuje się nimfa?

Nimfy żyją na bezkresnych sawannach i słabo zalesionych terenach wnętrza Australii. Znoszą skrajne temperatury od zaledwie 4,5 stopnia Celsjusza nocą do 43 stopni w prażącym słońcu dnia. Nimfy zamieszkują dziuple drzew. Żywią się nasionami akacji, pszenicy i traw, pączkami i nektarem kwiatów, chętnie też jagodami. Potrafią długo wytrzymać bez świeżej wody – wilgoć czerpią z pożywienia.

Nimfy przemierzają Australię w stadach. W grupie jedzą i piją. Na ziemi zachowują dużą ostrożność i są bardzo płochliwe – najchętniej przesiadują na gałęziach martwych, bezlistnych drzew. Nimfy to towarzyskie ptaki, lubią spędzać razem czas na wzajemnym czyszczeniu sobie piór na grzbietach, skrzydłach i ogonach.

Samce nimf śpiewają, by zaimponować samiczkom i wyrazić radość. Niezadowolenie komunikują odgłosem przypominającym charczenie. Nimfy są dość gadatliwe i komunikują się ze sobą np. w czasie budowy gniazda. Potrafią też – jak przystało na papugi - naśladować niektóre dźwięki, np. ludzkie gwizdanie.

Nimfy komunikują się ze sobą nie tylko śpiewem, ale tez ułożeniem swoich wieńczących głowę czubków. Nastroszony czubek oznacza ekscytację lub zaniepokojenie, obniżony to znak relaksacji i przyjaznego usposobienia, położony płasko na głowie sygnalizuje złość i postawę obronną.

Nimfy budują gniazda w dziuplach, składają do siedmiu białych jajek w sezonie. Wysiadywanie trwa od 17 do 23 dni. Samiczka i samiec na przemian wysiadują jaja, gdy jedno z nich wyrusza na poszukiwanie jedzenia. Pisklęta usamodzielniają się po ok. miesiącu życia, a dojrzałość płciową osiągają po półtora roku.

Nimfa w niewoli

W niewoli nimfy szybko przyzwyczajają się do nowego domu i właściciela. Stosunkowo łatwo zaprzyjaźniają się z człowiekiem, o ile poświęci im się odpowiednio dużo czasu na zapoznanie i zabawy. Oswojenie polega głównie na podawaniu nimfie smakołyków, najpierw do klatki, potem z ręki, tak by ptak przyzwyczaił się do człowieka. Oswojona nimfa chętnie okazuje przywiązanie, lekko stukając swego właściciela dzióbkiem, niekoniecznie jednak sama lubi być dotykana czy brana do ręki.

Nimfy są bardzo inteligentne i szybko uczą się sztuczek, czemu między innymi zawdzięczają swoją popularność wśród hodowców. Są ruchliwe i ciekawskie, dlatego dobrze jest stale zapewnić im jakieś zajęcie, a przynajmniej dostatek gałązek, które lubią skubać. W domu nimfy częściej chodzą i wspinają się niż latają.

Nimfy to ptaki stadne i potrzebują partnera. Na wolności dobierają się w pary na całe swoje długie życie i nie odstępują na krok. Pojedyncza domowa nimfa zaczyna uważać za partnera swego właściciela, co z jednej strony może być miłe, gdy ptak siada człowiekowi na ramieniu i wszędzie za nim podąża, ale z drugiej strony ptak bardzo się smuci, gdy jego właściciel wychodzi np. do pracy. Wszelkie niezadowolenie nimfy obwieszczają nieprzyjemnym charkotem, a ponieważ są inteligentne, nie nabiorą się na klasyczną sztuczkę z lusterkiem – własne odbicie nigdy nie zastąpi nimfie partnera lub partnerki. Dobrze więc sprawić sobie od razu dwie nimfy, by tworzyły zgodne stadło i wzajemnie dotrzymywały sobie towarzystwa.

Nimfa dobrze czuje się, swobodnie eksplorując wnętrze domu czy mieszkania, gdzie też może sobie od czasu do czasu polatać. Musi jednak mieć także bezpieczne schronienie do jedzenia i odpoczywania. Klatka dla nimfy powinna mieć wymiary co najmniej 120x60x100 cm i mieć kształt prostopadłościanu. Klatka powinna być wykonana porządnie i mieć uchwyty do wygodnego transportu. Odległość między prętami może wynosić najwyżej 2 cm. Klatka nie powinna stać na otwartym słońcu ani w przeciągu.

Klatka musi być wyposażona w żerdzie i drabinki na różnych poziomach, po których nimfa może się wspinać. Dobrze też włożyć do środka gałęzie i kolby do dziobania, które nimfa lubi skubać i na których może ścierać sobie pazurki. Dno klatki musi być pokryte specjalną ściółką dla ptaków, ułatwiającą sprzątanie odchodów. Na ścianie trzeba także zamontować poidełko ze świeżą wodą i miseczkę na pokarm. Przynajmniej dwa razy w tygodniu do klatki trzeba też wstawić wanienką dla patków, w której nimfa może się wykąpać.