Nadczynność tarczycy u kota: objawy i leczenie
Nadczynność tarczycy u kota: na czym polega?
Hormony tarczycy pełnią bardzo ważną rolę w organizmie kota. Wraz z krwią docierają w każdy zakamarek i wpływają na każdy niemal proces chemiczny, zachodzący w kocie. Regulują wzrost i prawidłowy rozwój zwierzęcia, mają wpływ na pracę jego serca, produkcję erytrocytów i przemianę składników odżywczych. Pełnią wiele innych funkcji regulujących i kontrolnych, katalizują i blokują, syntetyzują i rozbijają.
Nie trzeba być medykiem po szkołach, by zrozumieć, że zdrowa tarczyca jest niezwykle ważna dla ogólnego stanu zdrowia kota. Jeśli tarczyca zaczyna funkcjonować wadliwie, odbija się to na kocim zdrowiu.
Jedną z najpowszechniejszych chorób endokrynologicznych (czyli dotykających układu hormonalnego) u kotów jest nadczynność tarczycy, kiedy to organ wytwarza zbyt dużo swoich cennych hormonów, przez co gospodarka hormonalna u kota ulega zaburzeniu.
Nadczynność tarczycy u kota: przyczyny
Mechanizmy prowadzące do rozregulowania czynności tarczycy nie są do końca znane. Uważa się, że kluczowe znaczenie ma dieta danego kota. Niektóre składniki kupnych karm, zwłaszcza tych z niższej półki, mogą z biegiem lat doprowadzić do wykształcenia się u kota nadczynności tarczycy. Jedną z substancji istotnie zwiększających ryzyko zachorowania jest jod. Koty nie powinny też żywić się karmą opartą o podgardla zwierzęce, bo mogą one zawierać niepotrzebne dodatkowe hormony tarczycy.
Zdarza się, że nadczynność tarczycy u kota spowodowana jest łagodnym nowotworem tego organu. Rakowe rozrosty tarczycy również produkują pewne ilości hormonów, przez co robi się ich zbyt dużo i kot dostaje objawów nadczynności tarczycy.
Nadczynność tarczycy u kota: objawy
Nadczynność tarczycy powoduje, że wszystkie reakcje metaboliczne, regulowane przez hormony pochodzące z tego narządu, ulegają przyspieszeniu, bo hormonów jest więcej.
Nadczynność tarczycy u kota może więc spowodować u niego przyspieszone chudnięcie, a jednocześnie większe łaknienie. Typowym objawem są też wymioty, a także nadpobudliwość kota, objawiająca się np. większą niż wcześniej wokalizacją, napadami gwałtownej aktywności, czasem niepokojem i gwałtownym reagowaniem na każdy dotyk. Zdarza się, że sierść kota z nadczynnością tarczycy matowieje i wypada. Niektórym kotom podnosi się też nieco temperatura ciała, co można poznać po tym, że zaczynają preferować raczej chłodne miejsca do odpoczynku – wyraźnie wbrew kociej naturze.
Nadmiar hormonów regulujących pracę serca może prowadzić do jej zaburzeń, dlatego jednym z objawów nadczynności tarczycy u kota jest także częstoskurcz serca. Anomalię tę trudno jednak wykryć po amatorsku w domu i najczęściej stwierdza ją dopiero weterynarz po zbadaniu kota.
Wymienione wyżej objawy są niespecyficzne, tzn. nie wskazują jednoznacznie na konkretną chorobę, przez co diagnoza nadczynności tarczycy u kota jest utrudniona. W zaawansowanym stadium jednak choroba powoduje powiększenie tarczycy, widoczne w okolicach kociego gardła w postaci wola tarczycowego.
Nadczynność tarczycy u kota: grupa zwiększonego ryzyka
Z reguły nadczynność tarczycy diagnozuje się u kotów w wieku średnim lub seniorów. Badania przeprowadzone wśród amerykańskich kotów wskazują, że ok. 10% tamtejszych kocich seniorów (czyli zwierzaków, które skończyły 10 lat i więcej) cierpi na nadczynność tarczycy.
Niektóre badania sugerują też, że zapadalność na nadczynność tarczycy może też być do pewnego stopnia uwarunkowana genetycznie. Wydaje się, że statystycznie częściej nadczynność tarczycy dotyka np. persy himalajskie, a rzadziej koty birmańskie. W tej chwili jednak nie istnieje żaden wiarygodny spis ras kotów szczególnie narażonych na nadczynność tarczycy.
