Mastif angielski: płochliwy gigant

Mastif angielski – historia rasy

Mastif angielski został wyhodowany specjalnie do roli psa stróża. Już jego rozmiary budzą respekt i zniechęcają potencjalnych włamywaczy. Mastif angielski to jeden z największych psów świata osiągający wagę nawet 120 kg.

Przodkowie mastifa angielskiego wywodzą się z Azji Środkowej. Te duże i odważne psy cieszyły się popularnością już w czasach starożytnych i wykorzystywane były do obrony domostw, a nawet jako psy wojskowe. Na Wyspy Brytyjskie mastify trafiły ok. 2000 lat temu, a stamtąd rozpowszechniły się w Europie dzięki Rzymianom, którzy chętnie wystawiali te psy do walk z bykami i lwami, organizowanych ku uciesze gawiedzi w amfiteatrach. Nazwa mastif pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego słowa masty, oznaczającego siłę.

W Anglii popularność mastifów rosła stopniowo mniej więcej do XVII w. W średniowieczu psy te wykorzystywano w armiach, do stróżowania i do walk psów, czasem też do krwawych sportów, np. szczucia na przywiązane niedźwiedzie. Z czasem mastify stały się psami do pilnowania terenów łowieckich przed kłusownikami.

Po XVII w. popularność mastifów malała. Planową hodowlę z wykorzystaniem nielicznych pozostałych psów zaczęto w 1883 r. Krzyżowano wtedy mastify angielskie z alpejskimi, otrzymując psa o współczesnym wyglądzie.

Jak wygląda mastif angielski?

Mastif angielski to gigantyczny dogowaty molos w typie mastifa. Osiąga 90 cm wysokości w kłębie i masę nawet 120 kg. Mastify angielskie miewają nieco różniące się od siebie typy, ponieważ w XX w. rekonstruowano rasę w różnych miejscach w oparciu o różne psy.

Mastif angielski ma mocną i masywną budowę. Jego ciało jest muskularne, pierś szeroka i głęboka, łapy proste i silne, a ogon długi i noszony nisko. Głowa jest masywna, trochę kanciasta, skóra na czaszce i wokół pyska pomarszczona. Kufa jest dość krótka z wyraźnymi faflami i widocznym stopem, uszy zwisające.

Sierść mastifa angielskiego jest krótka i przylegająca, z gęstym podszerstkiem, w kolorze morelowym w różnych odcieniach, czasem srebrnym, rzadziej pręgowanym. Maska, nos, uszy i okolice oczu zawsze mają ciemny, najlepiej czarny kolor. Rzadko zdarza się, że w wyniku mutacji genowej mastiff angielski ma długa sierść. Dawniej nie uznawano takich psów za rasowe, obecnie większość organizacji kynologicznych uznaje długą sierść mastifa angielskiego za wadę, ale nie dyskwalifikującą z konkursów.

Jaki charakter ma mastif angielski?

Mastif angielski ma dwie twarze. Wobec swego pana jest bezgranicznie wierny i kochający. Przywiązuje się do całej rodziny i ma dużą cierpliwość do dzieci, zwłaszcza takich, które zostały przyuczone, jak odpowiednio traktować psa. W domu jest spokojny, nawet flegmatyczny. Chętnie jednak się bawi, choć zabawa z tak dużym psem wymaga otwartej przestrzeni, a od człowieka – dużej sprawności i nierzadko siły, potrzebnej do przyjmowania kuksańców i uścisków od wielkiego czworonoga.

Wobec obcych jednak mastif angielski jest podejrzliwy i może okazywać agresję, jeśli szybko nie odsuną się na bezpieczną odległość. Odzywa się w nim wtedy instynkt psa stróżującego i obronnego. Mastifa angielskiego denerwują także nagłe głośne dźwięki (np. klakson albo czyjś okrzyk na ulicy), a zdenerwowany może być trudny do uspokojenia.

Dlatego mastif angielski wymaga odpowiedniego ułożenia już we wczesnym wieku szczenięcym. Odpowiedni trening ukształtuje charakter czworonoga i nauczy go pożądanych zachowań w różnych życiowych sytuacjach.

Początkowy trening mastifa angielskiego powinien objąć nauczenie go reagowania na własne imię i podstawowe komendy. Pies powinien też poznać zasady dobrego współżycia z ludźmi i innymi zwierzętami, zwłaszcza obcymi. Należy zaznajamiać małego mastifa angielskiego z zapachami, dźwiękami, osobami, sytuacjami i zachowaniami, jakie napotka w swoim dorosłym życiu – w ten sposób nauczy się odpowiednio na nie reagować. Na wczesnym etapie wychowania warto też przyzwyczaić psa do zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak czesanie, kąpanie, mycie zębów, uszu i kącików oczu, obcinanie pazurów. Mastif angielski powinien też nauczyć się chodzić na smyczy i w kagańcu.

Trening mastifa angielskiego nie jest szczególnie trudny, wymaga jednak cierpliwości i konsekwencji. Mastif angielski nie od razu rozumie, czego się od niego oczekuje i często ociąga się z reakcją. Trener powinien wykazać się łagodną stanowczością, dawać psu jasne komendy i nagrody za każdym razem, gdy mastif angielski zachowa się zgodnie z oczekiwaniami. Nagroda może mieć formę pochwały, poczęstunku, pieszczoty lub chwili zabawy. Jeśli pies coś pomyli lub się poleni, można go zganić, ale nie wolno podnosić głosu. Krzyk tylko stresuje psa i zniechęca go do dalszego treningu. Mastif angielski tylko wygląda jak wielki głaz, w rzeczywistości jest to pies dość wrażliwy i uczuciowy.

Po zakończeniu podstawowego treningu można dalej uczyć mastifa angielskiego sztuczek. Szkolenie obronne nie jest najlepszym pomysłem, bo niepotrzebnie rozbudzi w mastifie agresję. Możesz jednak ćwiczyć z mastifem angielskim niektóre psie sporty, choć są to psy rzadko widywane na zawodach. Nawet jeśli nie zamierzasz wystawiać mastifa angielskiego do żadnych zawodów, trening sportowy to dla niego świetna zabawa, okazja do zaspokojenia potrzeb ruchowych i do spędzenia radośnie czasu ze swym panem.

Pamiętaj jednak, że bardzo intensywny wysiłek fizyczny nie jest wskazany dla mastifów angielskich, które nie skończyły dwóch lat życia, może bowiem doprowadzić do zaburzenia w kształtowaniu się stawów i kośćca. Szczeniak mastifa angielskiego powinien więc być wybawiony, ale nie przesadnie zmęczony. Zmęczony mastif sam zresztą umie zadbać o swój wypoczynek i kładzie się na ziemi, nie czekając na komendę swego pana.

Jeśli nie masz czasu samodzielnie trenować mastifa angielskiego, możesz powierzyć jego wyszkolenie zawodowemu trenerowi. Dobrym pomysłem będzie też oddanie psa na jakiś czas w ręce opiekunów z psiego przedszkola, gdzie szczeniaki mogą się swobodnie socjalizować i nabywają niezbędnych psich umiejętności pod okiem profesjonalnych wychowawców. Socjalizacja jest szczególnie ważna dla mastifa angielskiego, u którego łagodzona jest w ten sposób obawa przed obcymi i agresja.

Dorosły mastif angielski wymaga dość sporo ruchu, jednak nie potrzebuje intensywnych ćwiczeń. Wystarczą mu spacery, najlepiej po łące czy lesie. Bywa płochliwy, a na potencjalne zagrożenie może reagować agresją, dlatego trzeba przedsięwziąć szczególne środki ostrożności, wyprowadzając mastifa angielskiego w mieście. Mastif angielski powinien być wyprowadzany na długiej smyczy o mocnych karabińczykach, przytwierdzonej do szerokiej obroży lub dopasowanych szelek. Pies musi też mieć założony kaganiec fizjologiczny, który nie utrudnia ziajania. Wyprowadzając mastifa angielskiego, należy zachować czujność i być stale gotowym do powstrzymania go przed wpakowaniem się w kłopoty, np. konflikt z innym psem. Mastif angielski nigdy sam nie zaczepia obcych czworonogów, ale inne psy o bardziej bojowym temperamencie mogą go zaczepiać i spłoszyć. Z racji wielkich rozmiarów, mastifa angielskiego powinna wyprowadzać tylko osoba dorosła, i to w możliwie dobrej formie, by pies jej się nie wyrwał.

Co je mastif angielski?

Mastif angielski powinien dostawać wysokiej jakości karmę dla dużych psów, zawierającą – w odpowiednich proporcjach – białka zwierzęce, naturalne oleje, warzywa i owoce. Karma dla mastifa angielskiego powinna być wolna od konserwantów, barwników, aromatyzerów, spulchniaczy i słodzików.

Szczenięta mastifa angielskiego muszą dostawać karmę przeznaczoną specjalnie dla rosnących psów dużych ras. Taka karma dostarcza im odpowiedniej ilości składników odżywczych, niezbędnych do prawidłowego rozwoju, który u mastifów angielskich przebiega dość gwałtownie. W około trzy lata małe pieski przekształcają się w potężne psiska. Ich szybko rosnące ciała potrzebują więc odpowiedniej diety. Zaniedbania żywieniowe na etapie wczesnego rozwoju psa mogą mieć bardzo poważne konsekwencje w całym jego dorosłym życiu.

Dorosłe mastify angielskie chętnie żywią się surowizną w ramach tzw. diety BARF. Możesz podawać im gotowe mieszanki mięsne lub samodzielnie przygotowywać posiłki. Podawaj psu surową wołowinę i cielęcinę, unikaj jednak wieprzowiny, bo może zawierać pasożyty. Posiłki uzupełniaj często o ryby i oleje rybne, np. w kapsułkach. Dietę możesz wzbogacić mastifowi o surowe jajka, gotowany ryż i makaron, otręby, sporadycznie biały ser. Pamiętaj, że psom żywionym surowizną trzeba suplementować niektóre witaminy i minerały, jak wapń, witaminę D, kwasy omega-3 i omega-6.

Mastif angielski powinien dostawać dwa lub trzy posiłki dziennie. Porcje powinny być dopasowane do płci, wieku, masy ciała, trybu życia i stanu zdrowia psa. To szczególnie ważne u mastifów angielskich, które mają skłonność do otyłości. W doborze odpowiedniej diety i porcjowania pomoże Ci weterynarz lub wyspecjalizowany psi dietetyk.

Mastif angielski, jak inne duże psy, narażony jest na skręt żołądka. To bardzo poważna przypadłość, która bez interwencji chirurgicznej może szybko zabić psa. Przyczyny występowania skrętu żołądka u psów nie są jasne, ale można zminimalizować ryzyko wystąpienia skrętu, stosując się do kilku zasad. Przede wszystkim należy pilnować, by pies odpoczywał mniej więcej przez godzinę przed i po posiłku. Należy też dzielić mu jedzenie na mniejsze porcje, by nie jadł zbyt szybko i łapczywie, np. śniadanie może składać się z podawanych kolejno trzech mniejszych porcji, zamiast jednej dużej. Pies nie powinien też schodzić po schodach, bo to zwiększa ryzyko wystąpienia skrętu – w miarę możliwości należy raczej przewozić go windą.