Maine Coon – jeden z największych kotów domowych

Maine Coon – dlaczego taka nazwa?

Maine coon, popularnie zwany u nas mainkunem to kot pochodzący z Ameryki Północnej. To rasa, która powstała bez ingerencji człowieka. Nazwa kota łączy w sobie dwa człony: Maine od stanu Maine usytuowanego na terenie regionu Nowej Anglii w USA oraz coon, od słowa racoon, oznaczającego szopa. Maine dlatego, ponieważ właśnie na terenie tego stanu natknięto się po raz pierwszy na mainkuna, a coon ponieważ koty swoją charakterystyczną sylwetką i szatą budzą skojarzenia z szopem.

Maine Coon i jego zawiłe pochodzenie

Na temat pochodzenia Maine Coona powstało wiele, wciąż nie zweryfikowanych teorii. Być może w każdej z nich kryje się ziarno prawdy, a wszystkie razem składają się na autentycznie fascynującą historię jego pochodzenia.

Według jednej z nich, Maine Coon otrzymał nazwę częściowo po szopie, ponieważ jest z tym zwierzęciem genetycznie związany. Jednak krzyżówka kota domowego z szopem praczem jest genetycznie niemożliwa.

Kolejna teoria wiąże się ze straconą na gilotynie podczas Rewolucji Francuskiej królową Marią Antoniną. Ponoć na statku, którym królowa miała uciec do Ameryki znajdowały się koty angorskie i perskie, które przybyły do odległego kontynentu już bez swojej właścicielki.

Jeszcze inna hipoteza wiąże się z… Wikingami. Mieli oni jeszcze przed odkryciem Ameryki przez Kolumba przypływać tam z norweskimi kotami leśnymi, które zadomowiły się na nowym lądzie.

Bardziej prawdopodobnie wygląda teza o przybyciu na wielu okrętach z Europy kotów, które po zejściu na ląd z czasem musiały się przystosować do innych warunków atmosferycznych, stąd też solidna postura mainkuna i jego obfita sierść, nadająca mu wygląd dzikiego kota.

Maine Coon – koleje losu w XIX i XX wieku

Niezależnie od kwestii pochodzenia, w XIX wieku o mainkunie zrobiło się głośno. Zanim został po raz pierwszy pokazany na oficjalnej wystawie w Nowym Jorku, rasa była popularna wśród amerykańskich farmerów. Na przełom XIX i XX wieku przypada okres olbrzymiej popularności Maine Coonów, która jednak w kolejnych dekadach zaczęła gasnąć. Wszystko za sprawą kolejnych, egzotycznych ras kotów, które mocniej przyciągały uwagę hodowców i nabywców. W efekcie w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku Maine Coony były w zaniku i potrzebna była interwencja miłośników tej rasy, którzy założyli jej fanklub aby uchronić ją od całkowitego wyginięcia. 

Od tamtego czasu popularność tych dużych domowych kotów z powrotem systematycznie wzrastała. W 1976 roku rasa została oficjalnie uznana w USA. W 1983 roku rasa została oficjalnie uznana przez Międzynarodową Federację Felinologiczną. Współcześnie Maine Coon jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych ras kotów.

Najważniejsze cechy wyglądu Maine Coona

Maine Coon to prawdziwy koci olbrzym. Bardziej niż szopa przypomina rysia, jest mocno zbudowany, ma gęste futro i charakterystyczne spiczaste uszy z pędzelkami. Jego wysokość zamyka się w przedziale 20-36 cm u samic i 25-40 cm u samców, a waga odpowiednio 4-6 kg i 5-8 kg. Samce są zazwyczaj dużo większe i masywniejsze od samic.

Głowa mainkuna jest średniej wielkości, klinowata i kanciasta, czaszka i kufa są wyraźnie od siebie oddzielone, kości policzkowe wyraźnie zaznaczone. Oczy są duże, osadzone skośnie, o barwie zielonej, złotej lub miedzianej i z charakterystycznym, określanym mianem sowiego spojrzeniem. Uszy są osadzone wysoko, duże i trójkątne, zakończone rysimi pędzelkami.

Tułów Maine Coona jest podłużny, masywny i muskularny, kończyny nie za długie, ale silne, a ich stopy są duże i okrągłe, porośnięte włosiem między palcami. Szczególny podziw wzbudza ogon, który jest długi, puszysty i upiórowany. 

Umaszczenie może być wielu rodzajów, najczęściej jest pręgowane lub jednolite. Maine Coon najbardziej przypomina rysia w umaszczeniu brązowym tabby. Barwa umaszczenia może być czarna, niebieska, ruda, kremowa, biała, natomiast wyklucza się barwę białą, liliową, płową, cynamonową i typu colorpoint.

Sierść Maine Coona jest półdługa, gęsta i jedwabista z gęstym, acz delikatnym podszerstkiem. Szata jest bardzo obfita na brzuchu i zadzie, a wokół szyi tworzy charakterystyczną kryzę. Ma właściwości wodoodporne.