Likaon – pies zagrożony wyginięciem
Likaon pstry to jeden z najbardziej inteligentnych dzikich psów na świecie. Jest gatunkiem reliktowym, co oznacza dokładnie to, że niegdyś zasięg jego występowania był ogromny, dziś jest znacznie zawężony. Likaon – zaraz po kaberu etiopskim – jest najbardziej zagrożonym gatunkiem drapieżników afrykańskich. Czy da się ochronić te dzikie psy od zagłady? Czy pozostanie nam jedynie oglądać je na fotografiach?
Jak wygląda likaon pstry?
Likaon jest zwierzęciem o niezwykle harmonijnej budowie ciała – ma wielkie, szerokie i zaokrąglone uszy i krótki zwężający się ku końcowi pysk. Jest smukły, szczupły, ale za to ma szeroką klatkę piersiową i dobrze rozbudowaną część nosową pyska – dzięki temu może gonić swoje ofiary przez wiele kilometrów, a jego zmysł powonienia i słuchu jest niezwykle silny.
Najbardziej charakterystyczne dla likaona jest jego umaszczenie – czarno-brunatna sierść w rude i białe plamy oraz wyjątkowo puszysty ogon zakończony białą plamą. Ich łaty są losowe, podobnie jak cętki u kota egipskiego. Co ważne likaony mają również różnorodną barwę skóry, co sprawia że nie ma dwóch identycznych osobników na świecie!
Te dzikie psy mają również bardzo szerokie i duże zęby trzonowe przystosowane do kruszenia kości – ich głównym pokarmem są antylopy, a same likaony uważane są za jedne z największych drapieżników na świecie! Polują na ssaki znacznie większe od siebie.
Likaon żyje na terenach podrównikowych, zatem jego sierść jest niezwykle krótka, a uszy duże – dzięki temu lepiej znosi wysokie temperatury i ma możliwość chłodzenia swojego ciała. Ze względu na warunki i teren na jakim żyje, likaon ma również zmienną masę ciała, która waha się pomiędzy 17 a 36 kilogramów i osiągają długość nawet 1 metra!
Likaon – w watasze siła!
Afrykańskie tereny nie służą samotności dlatego też likaony najczęściej żyją stadnie. Wataha psów liczy od 10 do 60 osobników i są to największe stada jakie istnieją wśród ssaków drapieżnych. Co ciekawe te czworonogi są ze sobą silnie związane, mimo że działają według hierarchii. Stado zawsze poluje i rozmnaża się razem, a przewodzi im dominująca para. Istotne jest również to, że istnieje u nich wyraźne rozdzielenie płciowe – samcom przewodzi najsilniejszy samiec, samicom zaś – samica.
Życie w stadzie to dla likaonów także ogromna szansa na przetrwanie, gdyż żywią się one głównie mięsem. Za swoimi ofiarami mogą biec nawet kilka kilometrów. Mają specyficzną metodę polowania – starają się otoczyć swoją ofiarę odcinając jej drogę ucieczki.
Likaony żywią się głównie mięsem, choć zdarza się, że w ich diecie znajdą się także rośliny – szczególnie akacje, pod którymi bytują. W odróżnieniu od innych drapieżników stado dla likaonów to rzecz święta, dlatego pierwszeństwo do zjedzenia pokarmu mają szczenięta, samice i chore osobniki, które wciąż są pod opieką stada.
Coraz więcej gatunków dzikich zwierząt jest na wymarciu. Likaony, choć żyją w dużych stadach, musiały znacznie ograniczyć swój zasięg występowania. Mimo, że są to drapieżniki, które są zagrożeniem dla innych zwierząt, ich ofiarami są na ogół najsłabsze ssaki, które nie miały szansy na ucieczkę. Niebezpieczeństwem dla likaonów – jak i innych zwierząt – wciąż pozostaje człowiek, który wkracza na ich teren.
Czy możemy pomóc przetrwać likaonom? Tak, ale musielibyśmy rozwiązać globalny problem turystyki zwierzęcej, w tym safari, które pomimo szczytnych celów zabiera naturalne tereny zwierząt znacznie zmniejszając ich obszar występowania.
