Lhasa apso – tybetański talizman szczęścia

Historia Lhasa apso

Nazwa psów tej rasy pochodzi od świętego miasta Tybetu i zarazem jego stolicy, czyli Lhasy. Natomiast drugi człon – apso – odnosi się do nazywanej tak tybetańskiej kozy o złocistej sierści. Szata Lhasa apso również ma złocisty, lśniący kolor i stąd w ich nazwie wzięło się określenie apso.

W Tybecie psy tej rasy znane są od około dwóch tysięcy lat i są prawdziwym, narodowym skarbem. Przez wieki były psami dostępnymi jedynie dla tamtejszej arystokracji i mnichów w buddyjskich świątyniach. Uważano je za naturalny, przynoszący szczęście talizman. Dlatego też nie można było ich sprzedać ani kupić, a jedynie podarować w dowód uznania lub wdzięczności. 

Lhasa apso zamieszkiwały głównie buddyjskie świątynie i były uważane za reinkarnacje zmarłych mnichów. Miały też funkcję użytkową – służyły u boku potężnych boku mastifów tybetańskich jako psy alarmujące o niebezpieczeństwie. 

Do XX wieku nie były znane poza granicami Tybetu. Po raz pierwszy pojawiły się w Europie dopiero w 1928 roku. Przywiózł je do Anglii pułkownik Frederick Marshman Bailey, który otrzymał psy w podarunku od mnichów z tybetańskiej świątyni. W 1933 roku powstał w Anglii pierwszy klub tej rasy, a rok później została ona oficjalnie uznana przez tamtejszy Kennel Club. Początkowo były problemy z ustaleniem wzorca, ponieważ Lhasa apso był mylony z terierem tybetańskim i również był klasyfikowany do grupy terierów. Dopiero z czasem rozdzielono obie rasy. 

Lhasa apso jest popularny przede wszystkim w Zachodniej Europie i w USA. W Polsce to rasa mało popularna, prym spośród psów pochodzących z Tybetu wiedzie u nas shih tzu. Warto jednak odnotować, że pierwszego Lhasa apso przywiozła do Polski w latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku słynna himalaistka Wanda Rutkiewicz, zaś pierwsze hodowle psów tej rasy w naszym kraju pojawiły się dekadę później, w latach osiemdziesiątych.

Najważniejsze cechy wyglądy Lhasa apso

Według klasyfikacji FCI Lhasa apso należą do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa i sekcji psów tybetańskich. Wyróżniają się krzepką budową, harmonijną sylwetką i obfitym, ale nie przesadnym owłosieniem. Ich wysokość mieści się w przedziale 18-28 cm dla suk i 20-30 cm dla samców, a waga odpowiednio 4-6 kg i 5-7 kg. Długość tułowia Lhasa apso jest większa od wysokości w kłębie. 

Głowa jest średniej wielkości z umiarkowanie wąską czaszką i krótką kufą (około 4 cm) o prostym profilu. Oczy są owalne, osadzone z przodu czaszki i mają ciemną barwę. Uszy swobodnie zwisają i są mocno owłosione. 

Tułów jest harmonijny i zwarty, grzbiet prosty, lędźwie mocne. Kończyny krótkie, proste i mocne. Ogon wysoko osadzony, noszony nad grzbietem z załamaniem na końcówce.

Umaszczenie Lhasa apso może być dowolnego rodzaju: złote, piaskowe, miodowe, czarne, białe, ciemnoszare, łupkowe, dymne, łaciate, pręgowane. Najbardziej pożądane jest te nawiązujące do członu apso w nazwie, czyli rudo-złote.

Sierść jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest długi, ciężki, prosty i twardy. Podszerstek jest umiarkowany. Istotne jest, aby objętość włosa okrywowego nie przeszkadzała psu w ruchu. Charakterystyczna dla Lhasa apso jest sierść na głowie, która zakrywa oczy, ale nie przeszkadza mu w widzeniu oraz tworzy bujne wąsy i brodę. Ogon jest również obficie pokryty sierścią.

Charakter i szkolenie Lhasa Apso

Lhasa apso to pewne siebie, wesołe i zarazem zrównoważone psy. Czułe w stosunku do właścicieli są wspaniałymi towarzyszami na długie lata. Ich pewność siebie powoduje, że bywają również uparte, dlatego trzeba podczas szkolenia poświęcić dużo uwagi tej ich cesze. Ich uroczy wygląd czasami skłania właściciela do pobłażliwości, a to duży błąd, ponieważ pies, któremu pozwolimy na zbyt wiele, będzie coraz częściej to wykorzystywał.

Na całe szczęście to również inteligentny pies, który szybko się uczy, jeśli tylko podczas szkolenia będziemy stosować łagodne, choć stanowcze metody. Wobec małych psów nie powinniśmy stosować brutalnych metod, na pewno lepszy skutek odniosą tu metody pozytywnego wzmacniania. Możemy posłużyć się smakołykami jeśli chcemy, żeby pies nauczył się szybciej najprostszych komend. Nie oczekujmy jednak od niego ślepego posłuszeństwa, ponieważ dzięki azjatyckim genom, Lhasa apso potrafi zachować pewną dozę niezależności.

Aktywności Lhasa apso

Pomimo tego, że Lhasa apso to typowy pies do towarzystwa, to również wytrzymały i skory do aktywności czworonóg. Nie potrzebuje wyjątkowo długich i intensywnych spacerów, ale warto urozmaicić mu je kynologicznymi rozrywkami. Można z nim ćwiczyć dog dancing, agility lub proste zabawy w tropienie przy pomocy ukrytych smakołyków.