Leonberger – pies jak lew

Historia Leonbergera

Leonberger nie jest jakąś specjalnie starą rasą, jego powstanie datuje się na lata trzydzieste XIX wieku. Istnieje jednak hipoteza, która wywodzi tę rasę od dogów tybetańskich zamieszkujących Alpy w czasach średniowiecza, a pierwsze leonbergery miały pojawić się już w XVII wieku w niemieckiej, książęcej rodzinie Metternichów. Jednak bardziej popularna i prawdopodobna teoria wiąże leonbergera z niemieckim miastem Leonberg położonym w pobliżu Stuttgartu i jego radnym, Heinrichem Essigem.

Marzeniem radnego było wyhodowanie psa przypominającego wyglądem lwa, którego miasto Leonberg miało w herbie. Mając taki właśnie cel, Essig postanowił skrzyżować czarno-białą sukę nowofundlanda z długowłosym bernardynem o imieniu Barry. Był to jednak dopiero początek drogi do powstania leonbergera, który wyglądem miał przypominać lwa.

Następne lata zajęło Essigowi krzyżowanie potomstwa Barry’ego i nowofunlandki z kolejnymi bernardynami, jednak nadal nie przyniosło to pożądanego rezultatu. Po latach prób Essig zdecydował się na dodanie do krzyżówki kolejnych ras, czyli pirenejskiego psa pasterskiego, kuvasza i szwajcarskiego psa pasterskiego. W efekcie, w 1846 roku powstała nowa rasa, którą zaczęto określać mianem leonbergera. Łączyła w sobie najlepsze cechy swoich przodków i od samych jej początków wywoływała powszechny podziw, co wpływało również na jej olbrzymią jak na tamte czasy cenę. Doszło nawet do sytuacji, że posiadanie leonbergera w XIX wieku świadczyło o wysokim, materialnym statusie jego właściciela. 

W 1889 roku, po śmierci Heinricha Essiga hodowla leonbergera podupadła, jednak sześć lat później w Stuttgarcie powstał oficjalny klub tej rasy i zaczęła ona na nowo zdobywać popularność.

Niestety w XX wieku przyszły złe czasy dla leonbergera. Obie wojny światowe spustoszyły populację rasy na całym świecie i znalazła się ona na granicy wyginięcia. Z pomocą przyszli po drugiej wojnie światowej miłośnicy tych olbrzymich czworonogów, którzy szczególnie w Niemczech zajęli się z sukcesem odbudową populacji. Współcześnie leonberger jest psem popularnym głównie w Niemczech, Wielkiej Brytanii i USA, choć w Polsce również bez problemu możemy kupić osobnika tej rasy.

Najważniejsze cechy wyglądu leonbergera

Leonberger według klasyfikacji FCI należy do grupy pinczerów, sznaucerów, molosów i szwajcarskich psów do bydła oraz do sekcji molosów typu górskiego. To potężny, umięśniony pies, który charakteryzuje się również swoistą elegancją. Mimo olbrzymich gabarytów, cała jego sylwetka jest harmonijna. Wysokość leonbergera w kłębie zamyka się w przedziale 65-75 cm dla suk i 72-80 cm dla samców, a waga odpowiednio 45-55 kg i 55-65 kg.

Głowa psa jest bardziej wydłużona niż masywna, a stosunek długości mózgoczaszki do kufy wynosi jeden do jednego. Stop jest umiarkowany, ale dobrze widoczny. Oczy mają owalny kształt i barwę od jasnobrązowej do bardzo ciemnej. Uszy są średniej wielkości, wysoko osadzone, wiszące i swobodnie opadające wzdłuż głowy.

Tułów z wyraźnym kłębem, grzbiet prosty, lędźwie szerokie, proste i dobrze umięśnione. Ogon jest mocno pokryty sierścią, w pozycji stojącej zwisa swobodnie, lekko zagina się podczas ruchu. Nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Kończyny mocne, proste i równoległe.

Umaszczenie jest kilku rodzajów. Maść leonbergera może być lwia, brązowo-czerwona, piaskowa, razem ze wszystkimi odcieniami pośrednimi. Maska psa zawsze powinna być czarna. Dopuszcza się czarne końcówki włosów, choć czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu leonbergera.

Sierść jest długa, prosta i przylegająca od miękkiej do twardej w zależności od części ciała. Czasami lekko falista. Podszerstek jest obfity. Wokół szyi psa sierść tworzy charakterystyczną kryzę. Ogon jest mocno owłosiony, przednie kończyny upiórowane. 

Charakter i szkolenie leonbergera

Mimo ogromnej postury leonberger nie wykazuje oznak agresji. To towarzyski, spokojny i łagodny pies, który jednak potrafi w odpowiednich okolicznościach pokazać, że jest nieustraszony. Charakteryzuje się także pewnością siebie i opanowaniem, niewrażliwością na hałas i średnim temperamentem. Jedną z jego najważniejszych cech jest wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się, co niezwykle pomaga w szkoleniu psów tej rasy.

Ważne, żeby od najmłodszych lat leonberger uczył się podstawowych zasad posłuszeństwa. Jeśli myślimy, że wobec tak dużego psa trzeba stosować również dużą presję, to się niestety mylimy. Traktowany ostro i brutalnie może zamknąć się w sobie i stracić zaufanie do przewodnika. Szkolenie wymaga cierpliwości i konsekwencji, a wyniki mogą przerosnąć nasze oczekiwania. Nie na darmo, w niektórych krajach leonbergery są wykorzystywane jako psy ratowniczo-poszukiwawcze. 

Aktywności leonbergera

Masywność leonbergera często sprawia wrażenie ociężałości, jednak pies ten na co dzień potrzebuje sporej dawki ruchu. Można wybrać się z nim na dłuższy spacer, choć nie jest typem sportowca i preferuje mniej intensywne, piesze wędrówki. Ma szczególne upodobanie do pływania, więc warto znaleźć dla niego miejsce, w którym będzie mógł się popluskać w wodzie. Można mu urozmaicić spacer proponując zabawę w tropienie, jednak rozrywki kynologiczne w rodzaju rally-on, czy intensywne agility nie są dla niego.