Labradoodle – hybryda labradora i pudla

Historia labradoodle

Trochę dziwnie jest mówić o historii labradoodle’a, skoro krzyżówka ta powstała zaledwie w 1988 roku. Hybryda pochodzi z dalekiej Australii i stworzona została przez Wally’ego Cornona, pracownika Stowarzyszenia Australijskich Psów Pracujących. Cornon wpadł na pomysł połączenia labradora z pudlem, kiedy dowiedział się o problemach ociemniałej kobiety z Hawajów, która potrzebowała psa przewodnika. Niestety mąż kobiety był uczulony na psią sierść i żadna z proponowanych małżeństwu ras psów nie posiadała cech niealergizujących.

Wally Cornon do swojego eksperymentu wybrał labradora i pudla, ponieważ te pierwsze często pełnią funkcję psów przewodników dla osób niewidomych, a te drugie są psami, które nie linieją. Przypuszczał, że z tego połączenia uda się stworzyć psa o właściwościach hipoalergicznych. I rzeczywiście, jeden z trójki szczeniaków, którego nazwano Labradoodle został przekazany na Hawaje i spełnił swoje zadanie, jednak dwa pozostałe przez długi czas nie mogły znaleźć właściciela. Ostatecznie Cornon podjął się hodowli nowej hybrydy, którą nazwano tak jak szczeniaka wysłanego na Hawaje, czyli labradoodle.

Problemy labradoodle

Już w 1989 roku powstały instytucje, które zajęły się dalszym rozwojem wymyślonej przez Cornona krzyżówki. Niestety, równolegle powstawało wiele pseudohodowli, które chciały wykorzystać popularność i popyt na nową hybrydę. Sam Cornon przyznawał, że wszystko wokół labradoodle’a zadziało się zbyt szybko, tymczasem na pełny rozwój nowej psiej rasy potrzeba zazwyczaj kilkudziesięciu lat, a nie zaledwie kilku. 

Właśnie z powodu prędkości, z jaką zaczęto krzyżować kolejne labradory z pudlami, kolejne osobniki zaczęły przejawiać coraz częstsze skłonności do schorzeń typowych dla obu ras. Z tego powodu w australijskich instytucjach zajmujących się rozwojem hybrydy zaczęto bardzo dbać o to, żeby krzyżowano jedynie osobniki przebadane genetycznie, co miało pomóc w wyeliminowaniu skłonności do schorzeń i zapewnić rodzenie się psów o pożądanych właściwościach.

Od 2004 roku w Australii krzyżuje się już jedynie labradoodle między sobą. Dzięki temu powstał tam oficjalny wzorzec tej hybrydy. W USA została ona uznana przez Continental Kennel Club i również obowiązuje tam wzorzec labradoodle’a, nie zmienia to jednak faktu, że FCI wciąż nie uznało tych psów jako osobnej rasy, tak samo zresztą jak innych hybryd, z których jedną ze stron jest pudel, takich jak maltipoo czy goldendoodle. Ma to jednak swoje uzasadnienie w niekontrolowanej hodowli labradoodle’a poza USA i Australią. 

O ile w Australii szczenięta zanim zostaną przekazane nowym właścicielom są sterylizowane, aby zapobiec niekontrolowanemu rozmnażaniu się hybrydy, o tyle w innych rejonach świata nie praktykuje się tej kontrowersyjnej dla wielu osób zasady. Dodatkowo hybryda stała się modna wśród celebrytów, co wykorzystują nieuczciwi hodowcy rozmnażając psy w niekontrolowany sposób i tym samym narażając je na choroby genetyczne charakterystyczne dla pudli i labradorów. Widzimy zatem, że mimo popularności labradoodle’a, wokół hybrydy narosło wiele kontrowersji i dopóki sytuacja się nie ustabilizuje, raczej nie ma co liczyć na uznanie jej przez FCI.

Najważniejsze cechy wyglądu labradoodle

Z początku labradoodle występował jedynie w jednej, dużej wersji, lecz obecnie wyróżnia się trzy rodzaje tej hybrydy: dużą, średnią i miniaturową co oznacza, że labrador musiał być krzyżowany z różnymi odmianami pudla. Duże mają wysokość między 51-66 cm i wagę 23-45 kg, średnie 40-51 cm i 12-23 kg, a miniaturowe 30-40 cm i 6-12 kg.

Labradoodle charakteryzuje się atletyczną budową i przede wszystkim nie liniejącą sierścią, której wygląd budzi skojarzenia z pluszową zabawką. Mają duże, okrągłe oczy, uszy swobodnie opadające wzdłuż głowy i duży nos o kształcie podobnym do kwadratu.

Umaszczenie labradoodle’a może być różnych rodzajów, od jasnokremowego i biszkoptowego do intensywnie czarnego. 

Sierść jest najważniejszą cechą tej hybrydy. Według australijskiego wzorca, labradoodle może mieć dwa typy sierści: typu wełna i typu runo. Ta pierwsza ma przypominać sierść pudla, druga kojarzy się z okrywą włosową owcy, jest dłuższa i pofalowana. U hybryd, których rozmnażanie nie jest kontrolowane w restrykcyjny sposób (między innymi w Europie), występuje również sierść, która linieje, co niestety jest zaprzeczeniem użytkowej funkcji labradoodle.

Charakter i szkolenie labradoodle

Labradoodle to psy, które z założenia miały odziedziczyć najlepsze cechy po labradorze i pudlu. Nie zawsze się to niestety udaje i zdarzają się osobniki, które wykazują charakterologiczne problemy. Jeżeli jednak hodowla przebiegała w sposób wzorcowy, labradoodle powinien być psem o przyjaznym usposobieniu, wesołym i żywiołowym. Bardzo dobrze sprawdza się we współpracy z człowiekiem i jest wyjątkowo posłuszny. Taki zresztą był cel jego powstania – do roli psa przewodnika dla osoby niewidomej i w wielu przypadkach znakomicie spełnia się w tej właśnie funkcji.

Aby przygotować do niej labradoodle’a konieczne jest szkolenie od wczesnych lat życia, oparte na łagodnych, ale skutecznych metodach pozytywnego wzmocnienia. Niektóre osobniki wykazują tendencje do agresji i są szczekliwe, więc trzeba mocno pracować nad tymi aspektami. Ważny jest przede wszystkim trening posłuszeństwa, który ma na celu nauczyć psa właściwego reagowania na każdą komendę. Właśnie na tym polu labradoodle uzyskują najlepsze wyniki.