Kuna leśna: zwinny duszek kniei

Kuna leśna: stosunki z ludźmi

Kuna leśna (łac. martes martes), zwana też tumakiem, to niewielki drapieżny ssak. Należy do rodziny łasicowatych. Dzieli się na osiem podgatunków.

Kuna leśna – jak wskazuje jej nazwa – trzyma się głównie leśnych ostępów. W toku dziejów nie nawiązała bliskich kontaktów z ludźmi, tylko sporadycznie włamywała się do kurników, by ucapić łatwą zdobycz. Mylono ją za to często z kuną domową i innymi łasicowatymi. Dawniej chętnie polowano na kunę leśną. Dziś większość krajów wyznacza okres ochronny tych zwierząt, ale kuna leśna nie jest gatunkiem zagrożonym i najczęściej w sezonie można na nią polować.

Jak wygląda kuna leśna?

Kuna leśna wyglądem przypomina łasice. Ma szczupłe, cylindryczne ciało, a przemieszcza się na czterech krótkich łapkach. Taka budowa ułatwia kunie buszowanie w zaroślach i wdzieranie się do dziupli swych ofiar.

Ciało kuny osiąga ok. 53 cm długości, a jej ogon może mieć ok. 28 cm (mniej więcej tyle, co połowa ciała zwierzęcia), choć zazwyczaj zwierzątka są mniejsze. Kuna ważyć może nawet 1,8 kg, ale najczęściej osiąga masę ok. 1000 g. Samce są znacząco większe od samic. Samice mają tylko dwie pary sutków – ubogo jak na łasicowate (tchórze mają nawet po 10 par).

Głowa kuny osadzona jest na wydłużonej szyi i ma trójkątny wydłużony kształt. Oczy kuny są okrągłe i czarne, lekko wyłupiaste. Uszy są średnich rozmiarów, zaokrąglone i sterczące. Pyszczek wyposażony jest w niedługie wibrysy. Łapki mają po pięć palców, uzbrojonych w spore pazury. Pazury kuny leśnej – jako jedynego gatunku wśród łasicowatych – mogą się częściowo chować w opuszkach palców i wysuwać, gdy kuna chce się wspinać. Dzięki temu kuna leśna wyjątkowo dobrze wspina się po drzewach, a jednocześnie nadal zachowuje zręczność i szybkość na ziemi.

Ciało kuny leśnej pokrywa gęsta, ciemna, szczeciniasta sierść. Najczęściej ma ona kolor jednolicie ciemnobrązowy, z kremową plamą na szyi. Plama ta jest zwarta, co pozwala odróżnić kunę leśną od domowej. U kuny domowej plama na szyi jest rozwidlona.

Kuna leśna przemieszcza się po ziemi zręcznie i szybko. Wiele czasu spędza też w gałęziach drzew. Potrafi wykonywać nawet kilkumetrowe susy z drzewa na drzewo.

Kuna leśna: obszar występowania

Kuna leśna występuje w całej niemal Europie, z wyjątkiem najdalej na północ wysuniętych terenów Norwegii, większej części Anglii, południa Półwyspu Iberyjskiego i Grecji. Spotkać ją można także w Azji Mniejszej, dorzeczu Eufratu i na Kaukazie. Kuna leśna trafiła też wraz z europejskimi kolonistami na Baleary, gdzie rozmnaża się spokojnie, nie mając właściwie naturalnych wrogów.

W Polsce kuna leśna występuje właściwie wszędzie, choć nie jest licznie reprezentowana i trudno ją spotkać, za to łatwo pomylić z kuną domową.

Kuna leśna: biotop

Kuna leśna najchętniej zamieszkuje gęste, stare lasy, gdzie korony drzew łączą się ze sobą, tworząc głęboki cień. W zielonym półmroku kuna leśna przemyka cicho wśród zarośli, skacze po gałęziach drzew, zasadza na swe ofiary i kryje się przed drapieżnikami. Tam, gdzie kuny nie mają wielu naturalnych wrogów, spotkać je można także poza leśną gęstwiną. Na Minorce występują właściwie wszędzie, w Szkocji biegają czasem po otwartych polach i wrzosowiskach.