Kot tonkijski – krzyżówka kota syjamskiego i burmańskiego

Historia kota tonkijskiego

Początki kota tonkijskiego nie są dobrze udokumentowane, mimo że jest uważany za stosunkowo młodą rasę. Niektórzy badacze uważają, że koty tego typu pojawiły się już w XIX wieku i były sprowadzane z Tajlandii. Bardziej prawdopodobnym początkiem są jednak lata trzydzieste XX wieku i zdarzenie, które też budzi uzasadnione i zarazem intrygujące wątpliwości.

Początki kota tonkijskiego wiążą się bowiem ściśle z początkami kota burmańskiego. Wszystko zaczęło się od brązowej kotki o imieniu Wong Mau, którą powszechnie uważa się za pierwszą w linii kotów burmańskich. Została ona skojarzona w latach trzydziestych z kotem syjamskim. W miocie przyszły na świat między innymi kocięta podobne do matki i to one są uważane za pierwsze koty burmańskie. Natomiast te, na które hodowcy nie zwrócili uwagi, mogły być pierwszymi kotami tonkijskimi. Współcześnie wielu badaczy uważa, że w rzeczywistości Wong Mau była pierwszym tonkijskim kotem, jednak właściwy rozwój tej rasy przypada dopiero na lata pięćdziesiąte XX wieku.

W tym okresie typ birmański był już dobrze ugruntowany i różnił się od syjamskiego. Hodowcy z USA i Kanady postanowili zatem stworzyć nową rasę, która łączyłaby skrajności charakterystyczne dla kotów burmskich i syjamskich. W USA tym projektem zajęła się Jane Barletta, a w Kanadzie Margaret Conroy. Z krzyżówek urodziły się kocięta z brązową sierścią i intrygującymi, wodnistymi oczami, które zafascynowały hodowczynie do tego stopnia, że zaczęły one ze sobą współpracować nad rozwojem nowej rasy.

Droga do oficjalnego uznania rasy była jednak długa. Dopiero w latach osiemdziesiątych kot tonkijski został uznany przez CFA, a potem przez kolejne organizacje felinologiczne, niestety oprócz tej uważanej za najważniejszą, czyli FIFe.

Z ciekawostek, pierwszym kotem tonkijskim w Polsce był wyhodowany przez Tomasza Kordalskiego kocur o imponującym imieniu Hades Ton Carry*pl. Powstał on ze skojarzenia kotki syjamskiej z kotem burmańskim.

Współcześnie koty tonkijskie rozmnaża się głównie między sobą, jednak nadal dopuszczalne jest krzyżowanie dwóch wyjściowych ras. Nazwa kot tonkijski pochodzi od regionu w Wietnamie, który jednak nie jest bezpośrednio związany z pochodzeniem tej rasy

Najważniejsze cechy wyglądu kota tonkijskiego

Kot tonkijski należy do kotów średniej wielkości. Łączy w sobie cechy kota syjamskiego i burmskiego, charakteryzując się elegancją, silną muskulaturą i proporcjonalną budową. Współcześnie hoduje się dwa typy kota tonkijskiego, amerykańską i angielską. Amerykański bardziej przypomina kota burmańskiego, jest krępy, ma zaokrągloną głowę i nieduże uszy. Typ angielski bardziej przypomina kota syjamskiego, jego sylwetka jest bardziej wydłużona, głowa już bez zaokrągleń i większe uszy. Waga kota tonkijskiego zamyka się w przedziale 2-4 kg dla samic i 4-6 kg dla kotów, a wysokość odpowiednio 25-30 cm i 30-35 cm. Samce są wyraźnie większe od samic.

Głowa i kufa kota tonkijskiego są średniej wielkości. Profil jest lekko wypukły z delikatnym stopem na poziomie oczu. Oczy są średniej wielkości, skośnie osadzone i mają kształt migdała. Mogą mieć różne kolory: złoty, żółty, zielony, niebieski, akwamaryna, preferowane są jaśniejsze kolory. Uszy są bardziej dłuższe niż szerokie, z zaokrąglonymi końcówkami.

Tułów kota tonkijskiego można wpisać w prostokąt średniej długości, jego kształt mieści się w przedziale między krępym a smukłym. Klatka piersiowa jest średniej szerokości, delikatnie zaokrąglona z przodu. Grzbiet unosi się lekko od zadu do ramion. Kończyny są dość smukłe i proporcjonalne do reszty ciała, tylne nieco dłuższe od przednich, stopy średniej wielkości o owalnym kształcie. Ogon jest szeroki u nasady, ale nie gruby. Zwęża się stopniowo do tępej końcówki.

U kota tonkijskiego wyróżniamy trzy typy umaszczeń. Pierwsze to typ colorpoint, czyli w typie syjamskim, które charakteryzuje się największym kontrastem. Drugie to typ norka, najbardziej typowe dla kota tonkijskiego wyróżniające się średnim kontrastem. Trzecie to typ solid, czyli sobolowe o najmniejszym kontraście. Maść może być naturalna, czyli w przypadku kota tonkijskiego brązowa, a także szampańska, niebieska, ruda, kremowa, liliowa. Znaczenia mogą być również pręgowane, szylkretowe i szylkretowo-pręgowane.

Sierść kota tonkijskiego jest średnio krótka, dobrze przylega do ciała. Jest delikatna i miękka w dotyku, jej faktura jest jedwabista. Powinna się błyszczeć. Występują również koty tonkijskie z półdługą szatą.

Charakter i aktywności kota tonkijskiego

Koty tonkijskie charakteryzują się przyjaznym usposobieniem, wesołością i aktywnością. Lubią być w centrum uwagi i często prowadzą konwersacje z właścicielem. Na pierwszy rzut oka wydają się spokojne i stateczne, lecz w rzeczywistości mają duży temperament i skłonności do błaznowania. Należą również do upartych czworonogów.

Znane są z inteligencji, można więc nauczyć je prostych sztuczek lub zapewnić interaktywne zabawki w otoczeniu. Lubią się także wspinać, często anektują wysokie miejsca w mieszkaniu, więc z całą pewnością będą zadowolone, kiedy dostaną do dyspozycji wysoki drapak z przegrodami.

Wspólne życie z kotem tonkijskim

Kot tonkijski lubi spędzać czas ze swoją ludzką rodziną i z reguły każdego domownika traktuje z taką samą atencją, pod tym względem jest mniej zaborczy i absorbujący niż kot syjamski. Ceni sobie przesiadywanie na kolanach i wspólne zabawy z dziećmi. Dobrze funkcjonuje u boku starszych osób, choć te mogą mieć problem z zaspokojeniem potrzeb kota dotyczących jego codziennej dawki aktywności.

To kot ruchliwy i ciekawski, który może wybrać się na samotną wycieczkę. Nie jest przy tym strachliwy, więc na zewnątrz może sobie całkiem dobrze radzić. Jeśli chcemy uniknąć takiej sytuacji, należy w miejscu zamieszkania poczynić odpowiednie zabezpieczenia.

Pozostawiony sam w domu zazwyczaj zachowuje się spokojnie, cierpliwie czekając na właściciela. To także kot, który jest spragniony towarzystwa, więc warto mu zapewnić obecność innego czworonoga. Dobrze dogaduje się zarówno z kotami, jak i psami, choć trzeba pamiętać o podstawach socjalizacji.

Jest bardzo ufny, także w stosunku do obcych osób. Z każdym napotkanym człowiekiem jest w stanie prowadzić kocią konwersację. To oznacza, że należy do gadatliwych kotów, co może być czasami nieco uciążliwe.