Kot himalajski – uroczy kuzyn persa
Czy kot himalajski jest odmianą persa czy oddzielną rasą – co do tego nie wszystkie federacje są zgodne. Choć w Ameryce ma już swoją własną kategorię, w Europie wciąż uważany jest za odmianę kota perskiego. Czym się od niego różni i dlaczego jest taki kontrowersyjny?
Towarzyskość kota himalajskiego
Kot himalajski to duży kot, osiągający około 35 centymetrów wielkości i ważący około 5 kilogramów. Ma okrągłą, szeroką głowę, krótki profil z zadartym nosem. Od klasycznego kota perskiego odróżnia go przede wszystkim umaszczenie – typu point, który odziedziczył po kocie syjamskim.
Pomimo że koty perskie kojarzą nam się z puchatymi kulkami, to mruczki te są dobrze zbudowane, umięśnione i bardzo proporcjonalne. Dodatkowym atutem kota himalajskiego jest jego lwia grzywa wokół szyi, która wymaga wyjątkowej pielęgnacji – im częściej czesana, tym bardziej dostojna.
Himalajczyk to kot, który wymaga dużo pielęgnacji, podobnie jak jego perski kuzyn. Należy go często czesać, a od czasu do czasu wymaga kąpieli i suszenia suszarką, która wyeliminuje ewentualne problemy skórne. Aby oba zabiegi przebiegały bezobjawowo zarówno dla właściciela jak i pupila, należy przyzwyczajać do nich mruczka od samego początku.
Podobnie jak w przypadku kotów perskich, właściciele kota himalajskiego powinni zwrócić szczególną uwagę na higienę oczu, które dość często łzawią oraz uszu, w których zbiera się dużo wydzieliny (można je oczyszczać samodzielnie lub przy okazji wizyty u weterynarza).
Decydując się na kota z rodziny persów trzeba się również przygotować na częste wizyty weterynaryjne – obowiązkowo raz w roku by sprawdzić ogólny stan zdrowia kota oraz wykonać badania specjalistyczne w kierunku chorób charakterystycznych dla rasy, w tym przede wszystkim sprawdzenie serca oraz układu oddechowego, co jest bezpośrednio związane z budową pyska kota.
Kot himalajski – czuły i przyjazny pers
Podobnie jak persy koty himalajskie są spokojne, przyjazne i czułe, ale również po drugich kuzynach – kotach syjamskich, oprócz barwy sierści odziedziczyły nietuzinkowy charakter, czyli niezależność.
Z natury są leniwe, dlatego chętniej spędzają czas wygodnie wylegując się na kanapie niż na gonitwach i zabawach, co nie oznacza że nie chcą by od czasu do czasu ich właściciel zaangażował się we wspólne figle. Preferują niskie drapaki wyglądem przypominającym łóżko, na których delikatnie mogą na ostrzyć swoje pazury.
Nie są natrętne, choć chętnie wykorzystują okazję by spędzić czas z właścicielem, szczególnie gdy nadarzy się okazja na zdobycie kocich łakoci, którymi nie pogardzą. I tu warto być czujnym – ze względu na dość spokojne i leniwe usposobienie, koty himalajskie mają skłonność do nadwagi, dlatego z dozowaniem karmy i przekąsek należy być ostrożnym.
Podobnie jak persy, koty himalajskie to idealni towarzysze dla osób spokojnych, którzy marzą by mruczek większość czasu spędzał razem z nimi na kanapie. Są dość rozmowne – nie aż tak jak koty syjamskie, ale znacznie bardziej od persów – szczególnie jeśli są jedynakami i swoim nawoływaniem mogą wymusisz dodatkowe przysmaki.
