Kot dachowiec – milusiński z naszych domów

Kot dachowiec – uznana rasa

Mało który z właścicieli kota dachowego zdaje sobie sprawę, że od 1982 roku kot dachowy jest częściowo kotem rasowym, gdyż to z tego gatunku wyodrębniono kota zwanego kotem europejskim lub celtyckim. W porównaniu do innych rasowych mruczków, popularne dachowce nie mają idealnej charakterystyki. Mogą być futrzakami średnimi i dużymi, ich łapy mają różne ukształtowanie i długość. Ważą około 4 kilogramów, a ich długość waha się w granicach 50 centymetrów, bez ogona, który może mieć nawet dodatkowe 30 centymetrów!

Również umaszczenie kota dachowca nie ma określonych ram, choć za najbardziej charakterystycznego dla rasy uważa się kota pręgowanego, podobnego do żbika, z którym też na przestrzeni wieków, kot europejski się krzyżował.

To, co najbardziej przyciąga naszą uwagę w kotach dachowcach to ich oczy – od ciemno niebieskich, poprzez miedziane, złote do zielonych, a każde z nich wyjątkowe i hipnotyzujące.

Wyjątkowy charakter kota dachowego

Kot dachowy, zwany też pospolitym lub domowym zamieszkuje niemal cały świat (poza biegunem północnym i południowym). Udomowiony został ponad 3500 lat temu i od tamtej pory stał się jednym z najważniejszych mieszkańców gospodarstw domowych.

Od tego czasu wiele się zmieniło – o ile wcześniej kot dachowiec miał za zadanie polować na gryzonie by ocalić zapasy pożywienia, o tyle w dzisiejszych czasach jego główną funkcją stało się… wygrzewanie na kolanach właścicieli. Dlaczego kot dachowiec powinien być w każdym gospodarstwie domowych powstało już wiele naukowych prac, ale niech za główne atuty posłużą te oto stwierdzenia:

- kot w domu pomaga ograniczyć alergie u dzieci i to nie tylko te na sierść,

- kot pomaga przeżyć żałobę i pogodzić się z utratą bliskich osób,

- kot obniża poziom stresu, co oznacza że ich właściciela rzadziej zapadają na choroby serca!

Kot dachowiec – jak o niego dbać

Dachowce nie mają specjalnych wymagań. Ich indywidualne cechy – w tym sierść – zależne są od regionu, w którym mieszkają. Im zimniej, tym ich sierść i podszerstek są znacznie większe i wymagają większej pielęgnacji, ze względu na okresowe linienie.

Dodatkowo kot dachowy, w odróżnieniu od kotów rasowych nie jest narażony na wiele chorób genetycznych – dzięki możliwości swobodnego mieszania się genów, koty te zazwyczaj są zdrowe. Nie oznacza to, że powinniśmy zaniechać opieki weterynaryjnej! Wiele kotów – szczególnie wolnożyjących – cierpi na koci katar, który prowadzi do wielu upośledzeń (utraty wzroku czy słuchu).

Ważne jest również utrzymanie odpowiedniej diety – wbrew popularnym przekonaniom koty dachowe nie mogą pić mleka, a ich dieta w większości powinna składać się z posiłków pełnomięsnych. Warto także ograniczyć kocie chrupki, które w swoim składzie zawierają więcej zbóż niż mięsa.

Zła dieta u kotów często prowadzi do problemów z nerkami, kamieni struvitowych, cukrzycy i otyłości. Właściciele często bowiem zapominają, że kot również potrzebuje ruchu – najlepiej przed posiłkiem, który uzna za formę łowów.

Kot dachowy – zagrożenia

Ponieważ kot dachowiec towarzyszy nam od ponad 3500 lat zapominamy, że jest to kot sprowadzony z Afryki i po prostu udomowiony. Wydaje nam się, że miejsce kota jest na wolności, choć nie jest to prawdą! Jedynymi gatunkami kota dzikiego w Polsce są żbik oraz ryś, zaś kot dachowiec to gatunek inwazyjny.

Zresztą już sama nazwa pospolita – kot domowy – powinna nam dać do zrozumienia, że miejsce tego kota jest w domu. Choć kocie instynkty są ogromne i chętnie spędzają one czas na dworze, to środowisko zewnętrzne może być dla nich bardzo niebezpieczne. W warunkach domowych koty dachowe są w stanie żyć około 15 lat, na wolności około 2. Wśród niebezpieczeństw są nie tylko drapieżniki, ale przede wszystkim ludzie i samochody.

Również kot dachowy jest zagrożeniem dla środowiska. Jego obecność na wolności prowadzi do stopniowego zaniku żbików, a także do wytrzebienia wielu gatunków gryzoni i ptaków objętych ścisłą ochroną gatunkową (np. chomik europejski).

Decydując się na kota w domu warto zatem pomyśleć nad skutecznymi zabezpieczeniami – na balkony czy tarasy, które nie tylko będą bezpieczną barierą dla kota, ale również dla środowiska. Kot w warunkach domowych świetnie się odnajdzie jeśli poświęcimy mu trochę czasu na zabawę i okażemy miłość.

Pamiętajmy również o sterylizacji – nieodpowiedzialność właścicieli doprowadziła do wielkiego rozrostu populacji kotów. Niestety przepełnione schroniska, a także fundacje nie mają miejsca na nowe koty, które całą swoją miłość potrafią okazać w domowym zaciszu.