Kot cejloński – rzadka rasa kota ze Sri Lanki

Historia kota cejlońskiego

Kot cejloński to naturalnie powstała rasa kotów, których nazwa nawiązuje do dawnego miana Sri Lanki, określanej kiedyś jako Cejlon. Ich pochodzenie skrywa tajemnica, choć według ostatnich badań mogą być one bezpośrednimi potomkami cejlońskiej odmiany feline chausa, czyli kota błotnego. Na Sri-Lance koty te rozmnażały się między sobą, bez ingerencji człowieka i domieszek krwi innych kocich ras. Pierwsze wzmianki na ich temat pochodzą z dziewiętnastowiecznego Cejlonu i mówią o spotykanych tam na wolności niedużych, różnokolorowych kotach, jednak świat Zachodu poznał je lepiej dopiero w 1984 roku.

Stało się to za sprawą włoskiego weterynarza Paolo Pellegatty, który przebywając z wizytą na Sri Lance w jej stolicy Colombo, w tamtejszym zoo wypatrzył koty, które zwróciły jego uwagę i na które natykał się potem także poza granicami stolicy. Po negocjacjach z właścicielem zoo udało mu się zabrać do Włoch kilka kotów, które zostały po raz pierwszy zaprezentowane na wystawie Erba Cat w 1984 roku. Wkrótce potem Pellegatta rozpoczął wraz z innymi hodowcami program hodowlany, który miał na celu zidentyfikowanie nowej rasy, usunięcie jej niepożądanych cech i opracowanie standardu.

W 1988 roku powstał oficjalny Klub Miłośników Kota Cejlońskiego. W tym samym roku sędziowie FIFe opracowali oficjalny standard dla kota cejlońskiego. W 1993 roku rasa została uznana przez federację FIAF i WCF, a w 1996 roku został opracowany standard dla kota cejlońskiego przez felinologiczny międzynarodowy komitet sędziowski. 

Założony przez Pellegattę Klub Miłośników Kota Cejlońskiego wciąż działa i pilnuje, żeby rozmnażanie kolejnych pokoleń przebiegało w przemyślany sposób. Koty tej rasy rozmnaża się jedynie między sobą, co jakiś czas sprowadzając rodowodowe osobniki z rodzimej Sri Lanki, które zapewniają czystość krwi. Jest to jednak wciąż rzadka i mało znana na świecie rasa, na Zachodzie popularna przede wszystkim we Włoszech.

Najważniejsze cechy wyglądu kota cejlońskiego

Ceylon należy do kotów średniej wielkości. Ma półkulistą, zwartą i silną budowę typu semi-cobby, lecz nie należy do wyjątkowo masywnych kotów. Waga zamyka się w przedziale 3,5-6 kg, a wysokość 30-35 cm.

Głowa jest średniej wielkości, proporcjonalna do reszty ciała. Ma kształt trójkąta równoramiennego z zaokrąglonymi końcówkami. Lekko spłaszczony zarys czoła jest delikatnie zaokrąglony na czubku głowy. Na środku czoła jest charakterystyczna pręga określana jako “kobra”, która według lokalnej tradycji jest przez tubylców ze Sri Lanki uważana za znak przynoszący szczęście. Oczy mają kształt migdała, są szeroko rozwarte, lśniące i lekko skośne. Ich barwa może być żółto-zielona bądź zielona. Uszy są średniej wielkości i niezbyt duże u podstawy. Są wysoko osadzone i mają zaokrąglone końcówki.

Klatka piersiowa jest dość szeroka, szyja pełna gracji, tułów zwarty. Kończyny są dobrze umięśnione, choć zbudowane z delikatnego kośćca. Stopy średniej wielkości owalnego kształtu. Ogon jest średniej długości, dość szeroki i zwężający się do końcówki.

Umaszczenie jest kilku typów dobrze określonych we wzorcu. Pierwszy typ to Bentota, nazwany od wioski, w pobliżu której Pellegatti napotkał cejlońskie koty. Charakteryzuje się pręgowaniem z tickingiem, gdzie jednolity ticking występuje na całym grzbiecie, pręgi na kończynach, nakrapianie na brzuchu i pierścienie na ogonie. Na czole zaś charakterystyczny “wzór kobry”. 

Drugi typ umaszczenia to Chaus, od nazwy kota błotnego, który jest przodkiem kota cejlońskiego. To umaszczenie typu ticked z lekkimi pręgami na kończynach

Trzeci typ umaszczenia to Kontynentalny, charakterystyczny dla kotów europejskich i azjatyckich. Mowa tu o umaszczeniu typu tabby, czyli pręgowanym,

Dla każdego z powyższych typów umaszczeń barwa futra może mieć kolor niebieski, rudy, kremowy, szylkretowy, choć w praktyce zasadnicza barwa jest połączeniem różnych odcieni, od złocistego, poprzez piaskowy do beżu. 

Sierść kota cejlońskiego jest krótka i przylegająca o delikatnej, jedwabistej fakturze. Brak podszerstka.

Charakter i aktywności kota cejlońskiego

Koty tej rasy są czułe i mocno przywiązane do właściciela. Należą do kotów spokojnych, zrównoważonych i bardzo lojalnych. Można nawet uznać je za nieśmiałe, co jednak nie przeszkadza im w byciu aktywnym, kiedy tylko wymaga tego sytuacja. Na Sri Lance to koty, które bez przeszkód mogły polować, więc w domowym otoczeniu trzeba zapewnić im aktywności tożsame z ich myśliwskim instynktem. 

To koty zwinne i pełne gracji, które lubią skakać i wspinać się. Można się z nimi bawić w aportowanie, posłużyć się do zabawy wędką i zapewnić wysoki, kilkupiętrowy drapak, po którym kot będzie mógł się wspinać lub obserwować otoczenie z wysoka.

Wspólne życie z kotem cejlońskim

Kot cejloński należy do towarzyskich czworonogów, które lubią przebywać w centrum uwagi całej rodziny. Nie należą jednak do totalnych pieszczochów, ponieważ ich wrodzona delikatność wyklucza tę cechę. Jego zrównoważony charakter sprawia, że mogą być dobrym wyborem dla starszej osoby, o ile ta zapewni im dawkę codziennej aktywności. 

Bardzo łatwo adaptują się do różnych warunków mieszkaniowych. To koty, które chodzą własnymi drogami, które chętnie wychodzą na zewnątrz, więc warto im to zapewnić choćby przy pomocy szelek dla kota. Jeżeli chcemy tego uniknąć, powinniśmy poczynić odpowiednie zabezpieczenia, żeby kot nie skorzystał z okazji i nie uciekł z domu.

To koty, które niezbyt dobrze znoszą samotność, więc trzeba zapewnić im odpowiednią ilość bodźców (na przykład w postaci interaktywnych zabawek) podczas naszej nieobecności. Jeżeli to nie wystarcza, najczęściej najlepszym rozwiązaniem jest drugi kot. Najlepiej jednak, jeśli koty wychowują się razem od małego, w przeciwnym razie ich socjalizacja będzie wymagać dużo cierpliwości od właściciela.

To koty, które nie należą do gadatliwych, co jest dobrą wiadomością dla osób, które ciężko znoszą ciągłe kocie wokalizowanie.