Korat – kochający kot o niezwykłym umaszczeniu

Historia korata

Pierwsze historyczne wzmianki o koracie pojawiły się w XIV wieku w słynnym zbiorze wierszy Tamra Maew opisującym różne rasy kotów. Korat był tam określany jako kot z futrem w kolorze chmury przed nadchodzącą burza i jasnych oczach niczym krople rosy osiadłe na kwiatach lotosu. Ten poetycki opis odnosi się do jego niebieskiego umaszczenia ze srebrnym połyskiem i wyjątkowo lśniących oczu. Natomiast sama nazwa korat odnosi się do miasta i zarazem prowincji w Tajlandii, które współcześnie należy do narodowego dziedzictwa w tym kraju. Korat bywa określany jako Si-Sawat, co oznacza kolor szczęścia lub kolor pomyślności. 

Chociaż Korat dotarł na zachodnią półkulę dopiero pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku uważa się, że został zaprezentowany na wystawie w Wielkiej Brytanii już jako błękitny syjamski w 1889 i 1896 roku, jednak jego wygląd kłócił się z wyglądem typowego kota syjamskiego i nie znalazł uznania w oczach sędziów. 

Po raz ostatni widziano je wówczas w Wielkiej Brytanii w 1901 roku. W 1903 roku pojawiły się z kolei w Rosji w jednej z tamtejszych hodowli. W tym samym roku korat jako niebieski syjamski został wspomniany w książce Frances Simpson „The book of the cat”. Jednak w kolejnych latach słuch o nietypowych, błękitnych syjamach na wiele lat zaginął.

Kariera korata w XX wieku

W latach pięćdziesiątych rasa bardzo zainteresowała panią Jean Johnson, która wraz z mężem przebywała w Tajlandii na placówce dyplomatycznej. Niebieskiego kota ze srebrnym połyskiem widywała w domach wyższych urzędników państwowych, lecz mimo jej wielokrotnych prób nie udało jej się zdobyć osobnika dla siebie. W 1959 roku opuściła Tajlandię, jednak jej przyjaciółce Mrs. Kirrage udało się zdobyć i wysłać do Jean dwa koty, które zostały nazwane Nara i Darra. 

Wkrótce potem koraty zaczęły być coraz częściej sprowadzane z Tajlandii zdobywając sobie wielu miłośników. Już w 1965 roku powstało Stowarzyszenie Miłośników Kotów Korat, które zajęło się popularyzacją tej azjatyckiej rasy. Wśród założycieli stowarzyszenia była Jean Johnson. W 1972 roku pierwsze koraty zawitały do Wielkiej Brytanii, a następnie do Norwegii. W Polsce funkcjonuje kilka hodowli kotów tej rasy. 

Obecnie korat jest uznawany przez wszystkie najważniejsze federacje felinologiczne, w tym przez FIFe i TICA. To rasa naturalna, która powstała bez ingerencji człowieka, lecz częściej spotyka się ją teraz na zachodniej półkuli niż w rodzimej Tajlandii.

Najważniejsze cechy wyglądu korata

Korat to kot średniej wielkości w typie orientalnym, szeroki w klatce piersiowej, mocny i muskularny. Jego waga zamyka się w przedziale 4-6 kg, a wysokość 25-30 cm. To kot o doskonałej kondycji fizycznej, samce są wyraźnie większe od samic.

Głowa jest okrągła o gładko zakrzywionych liniach, a twarz kota widziana od przodu przypomina kształtem serce z zaznaczonymi za pomocą łuków brwiowych górnymi krawędziami. Oczy są bardzo duże i okrągłe z lekkim skosem, nieproporcjonalne do wielkości głowy. Są bardzo lśniące i mają zieloną lub bursztynową barwę. Bursztynowa występuje najczęściej u młodych kociąt i po upływie około dwóch lat kolor oczu zmienia się na intensywnie zielony. Uszy są duże, szeroko rozstawione i wysoko osadzone z zaokrąglonymi końcówkami. Mocna szczęka i podbródek. Krótka kufa dobrze uzupełnia kształt serca na twarzy. Między nosem a czołem jest lekka bruzda.

Tułów jest półkulisty, sprężysty i bardzo dobrze umięśniony. Kończyny mają długość proporcjonalną do ciała, tylne nieco dłuższe od przednich. Stopy owalne, z pięcioma palcami na przednich kończynach i czterema na tylnych. Ogon średniej długości, gruby u nasady i zwężający się do zaokrąglonej końcówki.

Umaszczenie korata jest jednolite błękitne ze srebrzystym połyskiem. W końcówkach jego włosów nie ma melaniny, stąd ich charakterystyczne srebrzyste cieniowanie. Każdy włos jest jaśniejszy u nasady, następnie błękit ciemnieje wraz z długością włosa aż do jego srebrzystej końcówki. Małe kocięta mają barwę sierści najczęściej w kolorze dymnym, który wraz z wiekiem zmienia się na niebieski.

Sierść jest krótka, dobrze przylega do całego ciała, powinna mieć połysk i satynową fakturę. Korat nie posiada podszerstka.

Charakter i aktywności korata

Koraty należą do bardzo towarzyskich, czasami wręcz zaborczych kotów. Są czułe, łagodne i uwielbiają pieszczoty. To koty o zrównoważonym charakterze, które lubią spokój, ale także wspólną zabawę z człowiekiem. Można się z nimi bawić w aportowanie piłeczki lub za pomocą wędki. Są znakomitymi skoczkami. 

To także bardzo inteligentne zwierzęta, które nie spoczną, dopóki nie dostaną się do smakołyka ukrytego w interaktywnej zabawce. Są bardzo dociekliwe, potrafią zbadać każdy centymetr swojego otoczenia włącznie ze wszystkimi górnymi punktami, do których mogą dotrzeć przy pomocy imponujących skoków.