Japoński bobtail – japońska wersja dachowca

Historia japońskiego bobtaila

Historyczne zapisy wskazują, że koty rasy japoński bobtail były znane w jego kraju pochodzenia już ponad tysiąc lat temu. Jego wizerunek pojawiał się na japońskich malowidłach, na przykład w towarzystwie gejsz. Uważany jest za pierwotną, naturalną rasę kotów japońskich, a na temat jego pochodzenia krążą różne legendy. Koty o skróconym ogonie występowały jednak również w innych zakątkach Azji i najprawdopodobniej dotarły do Japonii z kontynentu.

Podobno już ponad tysiąc lat temu można je było spotkać na dworze japońskich cesarzy, gdzie były hołubione i traktowane na równi z ludzką arystokracją. Przez stulecia należały przede wszystkim do osób z wyższych sfer i uważano, że przynoszą szczęście. Najbardziej ceniona odmiana japońskiego bobtaila znana była od stuleci jak mi-ke co oznacza kota o trzech kolorach i to właśnie koty trójkolorowe miały zapewnić domostwu, w którym żyły szczęście i fortunę. 

Na początku XVI wieku stały się bardziej powszechne za sprawą dekretu japońskich władz, które nakazały uwolnić wszystkie koty na skutek olbrzymiej plagi owadów i gryzoni zjadających populację jedwabników. Odtąd bobtaile można było często spotkać na ulicach japońskich miast. Rolę ulicznych kotów, które można wielokrotnie spotkać na spacerze pełnią zresztą po współczesne czasy i są w Japonii odpowiednikiem europejskich dachowców

Po raz pierwszy zachodni świat dowiedział się o nich za sprawą książki Engelberta Kaempfera o Japonii z XVII wieku, w której opisywał trójkolorowego bobtaila ze złamanym, krótkim ogonem jako kota, który zamiast polować na szczury jest noszony na rękach i głaskany przez kobiety. 

Japoński bobtail w XX wieku 

Po tym jak Japonia bardziej otworzyła się na świat w latach sześćdziesiątych XX wieku, pierwsze japońskie bobtaile trafiły na półkulę zachodnią. W 1968 roku Judy Crawford wysłała do swej przyjaciółki Elizabeth Freret trzy japońskie bobtaile. Koty tak się spodobały, że wkrótce potem wysłana została następna partia i Elizabeth Freret postanowiła upowszechnić tę rasę w Ameryce.

W 1971 roku rasę uznała CFA (Cat Fanciers Association), a od 1976 roku już jako japoński bobtail koty tej rasy mogły brać udział w wystawach championów. W 1979 roku wstępnie uznała rasę federacja TICA, również zezwalając na udział w wystawach. Od tego czasu to właśnie w USA japoński bobtail jest szczególnie popularny. Rozwój rasy jest o tyle prosty, że gen odpowiadający za mutację tworzącą charakterystyczny krótki ogon w kształcie pompona (lub jak niektórzy uważają, w kształcie chryzantemy) jest dominujący i często przekazywany potomstwu. 

Japoński Bobtail czyli Maneki-Neko

Pomimo, że rasa ta nie jest dobrze znana w Europie, a co za tym idzie również w Polsce, nawet nie zdajemy sobie sprawy, że w pewien sposób doskonale znamy jej wizerunek. Japoński bobtail jest bowiem pierwowzorem kociej figurki Maneki-neko. To stojący kotek, który wystawia przed siebie przednie kończyny w geście powitania, a maneki neko oznacza właśnie kota powitalnego lub zapraszającego. Jeśli dobrze przyjrzymy się figurce zobaczymy jej krótki ogon, charakterystyczny dla japońskiego bobtaila.

Najważniejsze cechy wyglądu japońskiego bobtaila

Japoński bobtail to kot średniej wielkości i średniej budowie ciała. Sylwetka cechuje się smukłością, ale też solidną muskulaturą. Waga zamyka się w przedziale 2-4 kg u samic i 3-5 kg u samców, a wysokość 30-35 cm dla obu płci. 

Głowa ma kształt trójkąta równobocznego, jeśli nie weźmiemy pod uwagę uszu. Te są duże, stojące i szeroko rozstawione, prostopadle ułożone do głowy i nadające kotu czujny wygląd. Kufa jest dość szeroka i okrągła, ani spiczasta, ani tępa. Oczy są duże, raczej owalne niż okrągłe, nie powinny wystawać poza kość policzkową ani czoło. Oczy, kości policzkowe oraz nos z profilu tworzą charakterystyczny układ, inny niż u pozostałych azjatyckich ras kotów.

Tułów jest długi, smukły i elegancki, ale też umięśniony, szyja proporcjonalna do długości tułowia. Kończyny są wysokie, długie i smukłe, tylne dłuższe od przednich, łapy owalne z pięcioma palcami na przednich kończynach i czterema na tylnych. 

Krótki ogon musi być dobrze widoczny i składa się z jednego lub więcej zakrzywionych kręgów. Może być prosty lub zakrzywiony, zazwyczaj noszony w pozycji pionowej. Sierść na ogonie jest grubsza niż na reszcie ciała i rośnie na zewnątrz w różnych kierunkach przypominając kształtem pompon lub ogon królika. Jego długość ma zazwyczaj 4-7 cm i nie powinna przekraczać 10 cm.

Umaszczenie może być wielu rodzajów z wyjątkiem colorpoint typu syjamskiego i w kolorze liliowym i czekoladowym. Preferowane jest umaszczenie w trzech kolorach, najlepiej w najbardziej nietypowych połączeniach. Preferowane jest czarno-rudo-białe.

Sierść japońskiego bobtaila jest krótka lub półdługa u jego długowłosej odmiany. W dotyku jedwabista i miękka. Podszerstek bardzo delikatny.