Islandzki szpic pasterski: przyjazny wiking

Islandzki szpic pasterski – historia rasy

Islandzki szpic pasterski to rasa wyhodowana na Islandii do pomocy przy wypasie bydła. Przodkami islandzkich szpiców pasterskich są psy sprowadzone na wyspę przez Wikingów w IX w.

Islandzkie szpice pasterskie tradycyjnie hodowano do pilnowania i przepędzania bydła, głównie owiec, oraz do tropienia zwierząt, które odłączyły się od stada i zgubiły. Psy mają więc rozwinięty instynkt pasterski, wyczulony węch i słuch. O zbliżaniu się nieznajomych już z daleka informują swego pana bardzo donośnym szczekaniem. Zostało im to do dziś – islandzkie szpice pasterskie kochają szczekać nawet na odległe osoby i obiekty, jak np. samochody i przelatujące w górze ptaki.

Islandzkie szpice pasterskie nie mają silnego instynktu łowieckiego ani skłonności do okazywania agresji. Mają wprawdzie często silne charaktery i lubią załatwiać sprawy raczej po swojemu niż wedle komend przewodnika, ale lubią pracę i dobrze współpracują z człowiekiem.

Rozwijanie się na wyspie, w izolacji, pomaga zachować czystość rasy, jednak obniża odporność psów na przywleczone z zewnątrz choroby. W pierwszej połowie XX w. populację islandzkich szpiców pasterskich zaczęły dziesiątkować epidemie dżumy, nosówki i tasiemca bąblowca, tak że rasa stanęła na krawędzi wyginięcia. W latach 60. islandzcy hodowcy rozpoczęli program obudowy rasy i dziś populacja tych psów jest w miarę stabilna, choć nadal niewielka. W krajach skandynawskich żyje dziś łącznie ok.10 tysięcy islandzkich szpiców pasterskich, a na całym świecie – ok. 16 tysięcy.

W 1969 r. islandzki szpic pasterski został oficjalnie uznany za część dziedzictwa kulturowego Islandii. W 1972 r. rasę zarejestrowała Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) – to jedyna islandzka rasa uznana przez tę organizację.

Dziś popularność islandzkich szpiców pasterskich powoli, ale stale, rośnie. To najczęściej psy rodzinne. Cechuje je wyjątkowo – jak na szpice – przyjazne usposobienie i łatwość treningu. Islandzkie szpice pasterskie bywają też sporadycznie wykorzystywane w dogoterapii.

Jak wygląda islandzki szpic pasterski?

Islandzki szpic pasterski to średnich rozmiarów szpic w typie wilkowatym. Osiąga 48 cm wysokości w kłębie i masę ok. 15 kg.

Islandzki szpic pasterski: budowa ciała

Islandzki szpic pasterski ma silne, krępe ciało, o mocnym kośćcu, bardzo wytrzymałe.

Pies ma trójkątną głowę, podłużną kufę z łagodnym stopem i suche wagi. Oczy są nieduże, migdałowate, w odcieniach brązu, z czarnymi powiekami. Uszy są średnich rozmiarów, trójkątne i sterczące do góry, lekko pochylone ku przodowi, typowe dla szpiców. Pies żywo porusza uszami, komunikując w ten sposób swoje nastroje.

Islandzki szpic pasterski ma mocną szyję, prosty i sprężysty grzbiet, głęboką pierś, lekko podkasany brzuch, silne lędźwie, mocne kończyny z dobrze rozwiniętymi stawami skokowymi i tzw. wilczymi pazurami u łap. Ogon jest średniej długości, gruby i obficie porośnięty sierścią, najczęściej zawinięty w pierścień nad grzbietem.

Islandzki szpic pasterski: typ sierści

Sierść islandzkiego szpica pasterskiego jest gęsta, przylegająca do ciała, krótka albo średniej długości (zawsze odrobinę dłuższa na szyi, piersi, tyłach nóg i ogonie, a krótsza na pysku, kufie, uszach i przedniej stronie nóg), z podszerstkiem. Zapewnia psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią.