Grzybica u psa: rozpoznanie, leczenie i zapobieganie

Grzybica u psa: częsta choroba skóry

Grzybica przytrafia się psom stosunkowo często. Nie jest to powód do wstydu – włosy i naskórek psów domowych może zaatakować około trzydziestu różnych grzybów, z microsporum canis na czele. Nie tak łatwo więc ustrzec psa przed grzybicą. W Polsce ok. 4% psów domowych cierpi na tę chorobę.

Na szczęście infekcje grzybiczne u psów mają najczęściej charakter powierzchniowy – to tzw. dermatofitozy, które atakują tylko skórę, włosy i paznokcie (u psów pazury). O wiele groźniejsze – i na szczęście rzadsze – są grzybice głębokie, atakujące narządy wewnętrzne zwierząt. Psom grożą także drożdżyce i pleśnice.

Grzybica u psa: łatwo się zarazić

Grzybicy powierzchniowej nie należy jednak lekceważyć. To nieprzyjemna choroba, w dodatku wysoce zakaźna. Ludzie mogą zarazić się nią od zwierząt i vice versa. Dlatego na grzybicę narażone są najbardziej psy często i długo przebywające w towarzystwie innych czworonogów (a więc głównie schroniskowe, ale też wystawowe), a także młode, które nie mają jeszcze wykształconej odporności. Również psy starsze, o osłabionej odporności, lub chronicznie zestresowane, są bardziej od innych narażone na atak grzybów. Na grzybicę częściej też zapadają psy pracujące i myśliwskie niż do towarzystwa.

Grzybicą zarażać mogą także pchły i wszy, a nawet koty – zwłaszcza koty długowłose bywają bezobjawowymi nosicielami grzybów. Zarodniki grzybów mogą znajdować się także na wszystkich sprzętach, używanych przez chore na grzybicę zwierzę, jak zabawki, drapaki, szczotki, legowiska itp.

Nawet najczystszy i izolowany od innych pies nie jest w pełni bezpieczny przed grzybicą, ponieważ zarodniki inwazyjnych grzybów skutecznie przenoszą się wraz z kurzem.

Jak widać, grzybica może zaatakować niemal wszędzie i w każdej chwili, a jej ofiara może paść pies w każdym wieku i kondycji fizycznej.

Grzybica u psa: objawy choroby

Grzybice powierzchniowe nie powodują zmiany zachowania psa, która często stanowi pierwszą oznakę choroby. Pies, którego skórę lub włosy zaatakowały grzyby, nie jest apatyczny, ma normalny apetyt, nie przejawia niepokoju, nie ma gorączki, wymiotów ani biegunki.

Jak rozpoznać grzybicę u psa? Da się to zrobić wzrokowo w stadium zaawansowanym. Taka grzybica powoduje miejscowe łysienie u psa (najczęściej na pysku, uszach i łapach), a skóra w miejscach, w których wypadła sierść, jest złuszczona i połyskliwa (to tzw. postać strzygąca grzybicy). Może też być zaczerwieniona, pokryta strupami, gruzłowata (postać strupiasta). Jeśli grzybica wywołała stan zapalny skóry, pies może odczuwać świąd, a więc drapać się intensywnie i w ten sposób wskazać nam, że w danym miejscu na jego ciele dzieje się coś niedobrego.

Jeśli grzybica zaatakuje pazury psa, może prowadzić do ich deformacji lub zaburzeń wzrostu.

Grzybica u psa: diagnoza

Kiedy dostrzeżemy zmiany na włosach i skórze psa, musimy zaprowadzić go do weterynarza.

Lekarz weterynarii zada nam szereg pytań, np. o przebyte przez psa choroby czy przyjmowane leki. Wywiad środowiskowy ma na celu sprawdzenie, jakie mogą być przyczyny zmian skórnych u naszego pupila. Rozpoznanie grzybicy bywa trudne. Dla skutecznego leczenia należy dokładnie zidentyfikować grzyba, który zaatakował psa. Ponadto mogą istnieć także inne przyczyny, dla których nasz pies punktowo wyłysiał. Objawy podobne do grzybicy skóry może dać np. alergia, infekcja pasożytnicza, powikłania związane z niedoczynnością tarczycy, dysplazja mieszków włosowych i tzw. choroba Cushinga.

Zbadanie łysych połaci na ciele psa np. z użyciem światła ultrafioletowego tzw. lampy Wooda pozwala wykazać jednoznacznie infekcję zarodnikami microsporum canis. Wynik negatywny takiej inspekcji światłem nie rozstrzyga sprawy, bo psa mógł zaatakować inny grzyb. Do określenia przyczyny choroby może służyć badanie mikroskopowe włosów psa i zeskrobiny skórnej z miejsca łysienia.