Gończy niemiecki: leśny wojownik z Westfalii

Gończy niemiecki – historia rasy

Tradycja używania psów myśliwskich sięga na terenach Niemiec czasów starożytnych, kiedy to plemiona germańskie zaczerpnęły od Celtów obyczaj polowania na dużą zwierzynę z konia z użyciem właśnie odpowiednio przeszkolonych ogarów. Od XVI w. poluje się tam przy użyciem broni palnej, w czym pomagają posokowce, tropiące postrzelone zwierzęta po śladach krwi. W ciągu wieków wykształciło się w państwach niemieckich sporo lokalnych ras i odmian psów gończych, które w końcu XIX w. rejestrowano, odrzucano lub łączono pod jednym szyldem.

Gończy niemiecki to rasa powstała w 1900 r. z połączenia – nieco sztucznego – wszystkich ras psów gończych z północno-zachodnich Niemiec o podobnych cechach wyglądu i charakteru, wyróżnianych przez Klub Gończego Niemieckiego, powstały w Olpe w 1896 r. Te historyczne rasy psów myśliwskich, nazwane zbiorczo gończym niemieckim, to m.in. gończy westfalski, gończy z Olpe, gończy z Sauerlandu. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała gończego niemieckiego za osobną rasę w 1964 r.

Gończy niemiecki to posokowiec. Tropi ranną zwierzynę po śladach krwi i ściga wytrwale, by pochwycić lub wystawić myśliwemu do strzału. Gończy niemiecki poluje na małe zwierzęta, przede wszystkim zające i lisy, ale zdarza mu się pognać też za jeleniem. Może pracować samodzielnie lub w sforze. Tradycyjnie niemieccy myśliwi uczą swe psy reagowania na sygnały dawane za pomocą myśliwskiego rogu.

Gończy niemiecki to pies typowo myśliwski. Rzadko bywa trzymany w charakterze domowego pupila, choć lubi ludzi i woli mieszkać ze swoją rodziną niż w budzie czy wybiegu. Rzadko też spotyka się tę rasę poza granicami Niemiec.

Jak wygląda gończy niemiecki?

Gończy niemiecki to średnich rozmiarów pies myśliwski, mniejszy niż typowe psy gończe. Osiąga 53 cm wysokości w kłębie i masę ok. 20 kg.

Gończy niemiecki: budowa ciała

Gończy niemiecki ma dobrze umięśnione ciało, zdolne do wydłużonego, intensywnego wysiłku. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, wydłużoną, dość wąską i nieco spłaszczoną głowę z podłużną kufą i łagodnym stopem. Oczy są spore, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu, osadzone odrobinę skośnie. Uszy są średnich rozmiarów, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu.

Gończy niemiecki ma mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i długi ogon, obficie owłosiony, zazwyczaj noszony nisko, lekko szablasto wygięty, i często prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy niemiecki: typ sierści

Sierść gończego niemieckiego jest gęsta, gładka i krótka, nieco dłuższa na spodzie ogona. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych.