Gończy Hamiltona: narodowy pies Szwecji

Gończy Hamiltona – historia rasy

Gończy Hamiltona to ulubiona rasa szwedzkich myśliwych. Została wyhodowana przez księcia Adolfa Hamiltona w XIX w. i od jego nazwiska bierze swą nazwę.

Psy gończe stały się popularne w Szwecji w XVII w., wraz z rozpowszechnieniem się w tamtym czasie wśród szlachty polowania z bronią palną i sprowadzeniem z Europy – w trakcie toczonych wówczas wojen – psów myśliwskich różnych ras. Szwedzkie hodowle psów gończych opierały się głównie na zwierzętach przywiezionych z Kurlandii i Niemiec.

Książę Hamilton, jeden z twórców Szwedzkiego Klubu Kynologicznego i zapalony entuzjasta psów myśliwskich, postanowił ulepszyć szwedzkie psy gończe. Krzyżując rodzime rasy z psami angielskimi (foxhoundy, harriery), niemieckimi i szwajcarskimi, stworzył wytrzymałego gończego, zdolnego do pracy nawet w czasie surowych skandynawskich zim.

Po raz pierwszy gończe Hamiltona pojawiły się na wystawie rasowych psów w latach 80. XIX w. W 1891 r. gończy Hamiltona został uznany za osobną rasę przez Szwedzki Klub Kynologiczny i otrzymał własny standard rasy.

Współcześnie gończy Hamiltona nadal bywa wykorzystywany do polowań na lisy i zające. Poluje samodzielnie, nie w sforze. Wytrwale tropi i ściga ofiarę, głoszą ją z wielkim entuzjazmem i donośnym głosem. Z racji swego przyjaznego usposobienia bywa też dość często pupilem domowym. Rasa ma status szwedzkiego psa narodowego, ale poza granicami tego kraju jest mało znana. W Polsce działa jednak hodowla gończych Hamiltona, choć pogłowie psów rośnie bardzo powoli.

Jak wygląda gończy Hamiltona?

Gończy Hamiltona to średnich rozmiarów pies myśliwski. Osiąga 61 cm wysokości w kłębie i masę ok. 27 kg. Wyglądem przypomina angielskiego foxhounda, choć jest od niego nieco smuklejszy.

Gończy Hamiltona: budowa ciała

Gończy Hamiltona ma umięśnione, smukłe ciało, zdolne do wydłużonego, intensywnego wysiłku. Jego sylwetka wpisuje się w prostokąt.

Pies ma kształtną, nieco wysklepioną głowę z lekko wypukłym czołem, wyczuwalnym guzem potylicznym, i podłużną kufą o mięsistych wargach, z wyraźnym, ale łagodnym stopem. Oczy są nieduże, migdałowatego kształtu, w odcieniach ciemnego brązu. Uszy są stosunkowo małe jak na psa gończego, w kształcie trójkątów o zaokrąglonych wierzchołkach, dość cienkie, ale mięsiste, zawieszone nieco powyżej linii oczu i skierowane trochę do przodu.

Gończy Hamiltona ma smukłą, mocną, suchą szyję, prosty grzbiet, głęboką pierś, muskularne, długie kończyny z łapami wyposażonymi w grube opuszki i średniej długości ogon, zazwyczaj noszony nisko, lekko szablasto wygięty, i prostujący się do poziomu w czasie pracy.

Gończy Hamiltona: typ sierści

Sierść gończego Hamiltona jest gęsta, gładka i krótka, nieco dłuższa na spodzie ogona. Dwie warstwy – podszerstek i włos okrywowy – zapewniają psu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią, umożliwiając polowanie także w niekorzystnych warunkach pogodowych. Zimą sierść gończego Hamiltona dodatkowo gęstnieje, dając mu jeszcze lepszą ochronę przed chłodem. Charakterystycznym elementem zimowego owłosienia są kosmki wyrastające między palcami psa.