Foxhound angielski: arystokratyczny figlarz

Foxhound angielski – historia rasy

Polowanie na dziką zwierzynę było od wieków ulubionym sportem angielskiej arystokracji, a już polowanie na szlachetne jelenie uznawano za crème de la crème wszelkich pogoni. Angielscy szlachcice do tego stopnia kochali się w polowaniu na jelenie, że do XVI w. niemal zupełnie wytępili te zwierzęta na ziemiach należących do królestwa.

Za panowania Henryka VIII (słynny król, który zerwał łączność religijną z Rzymem i zaprowadził w Anglii protestantyzm) angielscy baronowie uzgodnili, że należy ustalić nową kategorię zwierzyny łownej, tak by dać odpocząć jeleniom i odbudować nieco ich populację. Uzgodniono, że od teraz szlachta angielska polować będzie na lisy. Ponieważ specjalne psy gończe do polowań na jelenie nie nadawały się do tego zadania, hodowcy zaczęli pracować nad stworzeniem nowego psa.

Z połączenia szybkości greyhounda, instynktu łowieckiego foksteriera i zawziętości buldoga powstał foxhound angielski. Jego nazwa oznacza dosłownie „ogara na lisy”.

Foxhound angielski to znakomity pies gończy, obdarzony czułym węchem. Gdy wyczuje zwierzynę, ścigają ją bez ustanku. Potrafi biec niemal bez przerwy przez cały dzień. Najlepiej czuje się w czasie polowania ze sforą.

Genealogie współczesnych foxhoundów angielskich sięgają XVIII-wiecznych hodowli angielskich. Rasa została zarejestrowana przez FCI w 1964 r.

Współcześnie foxhoundy angielskie nie są zbyt popularne w swej ojczyźnie. Nadal jednak chętnie wykorzystują je myśliwi jako wierne i wytrzymałe psy, stworzone do ścigania zwierzyny po terenie wymagającym siły, zręczności i rozwagi. Foxhoundy angielskie są też coraz częściej trzymane w domach jako rozbrykani towarzysze rodzin. Domowy foxhound angielski który nie poluje, wymaga dużej ilości ruchu na świeżym powietrzu i regularnych kontaktów z ludźmi oraz innymi psami.

W Polsce foxhound angielski to mało znana rasa.

Jak wygląda foxhound angielski?

Foxhound angielski to sporych rozmiarów pies gończy. Osiąga 60 cm wysokości w kłębie i maskę ok. 34 kg.

Foxhound angielski to pies smukły i muskularny, o proporcjonalnej budowie. Ma podłużną głowę o kufie w kształcie łagodnego klina, z delikatnym stopem. Oczy są nieduże, okrągłe, ciemne w kolorze. Uszy – typowe u psów gończych – są średniej wielkości, dość szerokie, nisko osadzone i zwisające mniej więcej przy krawędzi szczęki. Foxhound angielski ma smukłą, suchą szyję, mocny i sprężysty grzbiet, głęboką pierś, muskularne lędźwie i średniej długości prosty ogon, noszony nisko, lekko zawinięty na końcu ku górze.

Sierść foxhounda angielskiego jest bardzo krótka i gładka. Umaszczenie najczęściej jest trójkolorowe, białe z brązowymi i czarnymi plamami na głowie, uszach, grzbiecie, łapach i u nasady ogona. Symetryczność plam barwnych jest ceniona u psów wystawowych.

Jaki charakter ma foxhound angielski?

Foxhound angielski to pies polujący w sforze. Potrzebuje mnóstwa ruchu, jest bardzo wytrzymały. Ma też niezależny charakter, co pomaga mu w polowaniu w dzikich ostępach, ale może stanowić utrudnienie w czasie szkolenia.

Foxhound angielski ma przyjazne usposobienie i lubi podobać się ludziom. Przywiązuje się mocno do swego pana i jest mu bezwzględnie oddany. Bardzo lubi towarzystwo ludzi i bliskość rodziny, świetnie też dogaduje się z innymi psami, a nawet zwierzętami gospodarskimi, jak konie czy krowy. Koty – być może z uwagi na podobieństwo niektórych ras do lisów – są jednak u niego ciężko przegrane.

Foxhound angielski wyjątkowo łagodnie obchodzi się z dziećmi, którym chętnie towarzyszy w zabawach. Ponieważ jednak jest to dość duży i bardzo energiczny pies, zabawy małych dzieci z foxhoundem angielskim powinny być nadzorowane przez dorosłych. Zwierzę może niecących np. przewrócić dziecko lub chlasnąć je ogonem.

Foxhound angielski ma bardzo silny instynkt łowny i może rzucić się za przyuważonym kątem oka lub wyniuchanym kątem nosa zwierzątkiem – ptakiem, wiewiórką, obcym kotem itp. Foxhound angielski wymaga więc uważnego przewodnika, zwłaszcza jeśli jest wyprowadzany w mieście, pełnym obcych zwierząt i bodźców, które mogą wywołać u psa różne, czasem niespodziewane reakcje.

Wobec obcych foxhound angielski bywa podejrzliwy i czasem ich obszczekuje, nigdy jednak nie okazuje agresji wobec ludzi. Nie jest to typowy stróż i nie nadaje się na psa obronnego. Szczeka chętnie i właściwie przy każdej okazji, co może wymagać odpowiedniego skorygowania w czasie socjalizacji i treningu.

Foxhound angielski nie powinien żyć w ciasnym mieszkaniu. Jego żywiołem jest łono natury i otwarta przestrzeń. Idealnym otoczeniem dla foxhounda angielskiego jest wiejski dom z solidnie ogrodzonym podwórzem i ogrodem.

Foxhound angielski na treningu

Foxhound angielski jest z natury niezależny i dość krnąbrny. Nigdy nie jest w pełni posłuszny swemu panu i lubi czasem testować jego cierpliwość, wyczyniając figle i psikusy. Jednocześnie to pies, który kocha pracę i lubi podobać się ludziom. Dlatego, mimo niezależności i wielkiej pasji do samodzielnej pracy, stosunkowo łatwo poddaje się treningowi.