Duży szwajcarski pies pasterski: stróż o złotym sercu
Duży szwajcarski pies pasterski – historia rasy
Duży szwajcarski pies pasterski to przyjazny olbrzym. Choć jego postura budzi respekt, nie jest agresywny ani nawet przesadnie podejrzliwy wobec obcych.
Duży szwajcarski pies pasterski to najstarsza i największa spośród czterech szwajcarskich ras psów górskich. Jej początki nie są jasne. Psy te wywodzą się być morze od rzymskich molosów, być może od psów sprowadzonych do Hiszpanii przez Fenicjan, które przywędrowały aż do Alp, być może to rasa rdzennie szwajcarska.
Historycznie psy te wcale nie zajmowały się wyłącznie pilnowaniem zwierząt. Wykorzystywane były przede wszystkim jako zwierzęta pociągowe na farmach w szwajcarskich Alpach. Siła i wytrzymałość tych psów pozwalała im ciągnąć wózki z towarami na sprzedaż i materiałami budowlanymi. Sprawdzały się w tej roli nie gorzej od osłów czy mułów. Nazywano je nawet nieco złośliwie „końmi biedaków”. Pojętne, o zrównoważonym charakterze, duże szwajcarskie psy pasterskie wykorzystywano także do zaganiania bydła i odstraszania intruzów. Łagodne usposobienie i stosunkowa łatwość przyswajania nowych umiejętności czyniły z nich także mile widzianych towarzyszy codziennej pracy i życia rodzinnego.
Choć duże szwajcarskie psy pasterskie pomagały ludziom już przed wiekami, oficjalnie rasa została rozpoznana dopiero na początku XX w. W 1908 r. kynolog i ekspert w dziedzinie szwajcarskich psów rasowych, profesor Albert Heim, zobaczył na wystawie psów w Langenthal duże i silne zwierzęta, które właściciel opisywał jako „krótkowłose berneńskie psy pasterskie”. Profesor Heim rozpoznał w nich potomków niemal wymarłej już rasy dużych pociągowych psów farmerów z gór. Kupił zwierzęta i zajął się ich hodowlą. Odnowionej rasie nadał znaną dziś nazwę – duże szwajcarskie psy pasterskie. W 1939 r. duże szwajcarskie psy pasterskie zostały zarejestrowane przez Międzynarodową federację Kynologiczną (FCI).
Duże szwajcarskie psy pasterskie położyły zasługi na frontach II wojny światowej. Służyły jako psy pociągowe i meldunkowe.
W 1968 r. rasa trafiła do USA, gdzie od 1995 r. figuruje w spisie ras psów pracujących Amerykańskiego Kennel Clubu (AKC).
Dziś duże szwajcarskie psy pasterskie to nadal uniwersalni pomocnicy szwajcarskich farmerów. Strzegą stad, pomagają w przepędzie owiec, pilnują domostw, bywają zaprzęgane do wózków. Na całym świecie służą też jako ratownicy – to silne i odporne zwierzęta, obdarzone czułym węchem, zdolne odszukiwać ludzi zasypanych lawinami czy gruzami. Sympatyczne psy zyskują także coraz większą popularność jako pupile rodzinne. W 2014 r. uplasowały się na 88. miejscu w rankingu popularności ras psów w USA.
W Polsce duże szwajcarskie psy pasterskie pojawiły się po raz pierwszy w latach 60. XX. Wykorzystywano je przez pewien czas w ratownictwie górskim. Pierwsze hodowle powstały dopiero w latach 90. Rasa jest u nas umiarkowanie popularna.
Jak wygląda duży szwajcarski pies pasterski?
Duży szwajcarski pies pasterski to masywne zwierzę. Osiąga 73 cm wysokości w kłębie i masę nawet 65 kg.
Duży szwajcarski pies pasterski: budowa ciała
Duży szwajcarski pies pasterski ma silne ciało o grubych kościach, nie jest jednak ociężały i lubi aktywność fizyczną.
Pies ma kształtną, nieco spłaszczoną głowę z szerokim czołem, podłużną kufę z łagodnie zaznaczonym stopem i wargi bez znaczących fafli. Oczy są nieduże, okrągłe, w odcieniach brązu, o mądrym wyrazie. Uszy są średniej wielkości, w kształcie trójkątów o ostrych wierzchołkach.
Duży szwajcarski pies pasterski ma mocną szyję, prosty i sprężysty grzbiet, głęboką pierś, silne lędźwie, mocne kończyny. Ogon jest dość długi i obficie porośnięty sierścią.
Duży szwajcarski pies pasterski: typ sierści
Sierść dużego szwajcarskiego psa pasterskiego jest gęsta i twarda, lśniąca i z reguły dość krótka, choć u niektórych psów może być dłuższa i lekko pofalowana. Wraz z podszerstkiem daje dużemu szwajcarskiemu psu pasterskiemu dobrą ochronę przed zimnem.
