Dog z Majorki: zakapior o złotym sercu

Dog z Majorki – historia rasy

Dog z Majorki wywodzi się od psów sprowadzonych na Baleary przez marynarzy hiszpańskich, być może już w XIII w. Zwierzęta te wiodły twardy żywot, w pyle i skwarze pilnowały stad i domostw przed intruzami. Wyspiarze chętnie wykorzystywali je też do krwawego sportu – walk psów budzących wielkie zainteresowanie i gromadzących tłumy wokół skleconych naprędce aren w tawernach i zaułkach.

Szczególnie zażarte walki rozgrywały się między wojowniczymi rodzimymi owczarkami z Majorki i sprowadzonymi z Wielkiej Brytanii buldogami, wyhodowanymi do walk z bykami. W końcu – być może w XVII w. - czyjś przewrotny geniusz połączył obie rasy i tak powstała rasa dog z Majorki. Silne i odważne psy zaczęto szczuć nie tylko na inne czworonogi, ale i na byki, w duchu hiszpańskich tradycji. Dlatego dog z Majorki w dialekcie katalońskim nosi dumne miano „ca de bou”, czyli pies na byki. Anglosasi nazywają go z kolei „buldogiem z Majorki” lub „mastifem z Majorki”.

Z czasem, gdy zakazano walk psów i szczucia na byki, popularność dogów z Majorki spadła. Dopiero w połowie XX w. hiszpańscy hodowcy przypomnieli sobie o unikatowej wyspiarskiej rasie molosów i wznowili ich hodowlę. Ich wysiłki doprowadziły do odnowienia populacji doga z Majorki i ujednolicenia jego eksterieru zgodnie z ustalonym standardem rasy. W 1965 r. dog z Majorki został uznany za osobną rasę przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Dog z Majorki to dość rzadka rasa – w 2010 r. międzynarodowa wystawa ściągnęła 46 osobników z 6 krajów. Mimo to dog z Majorki cieszy się uznaniem sympatyków molosów. Najczęściej pełni funkcję domowego stróża, psa pasterskiego lub pupila do towarzystwa.

Do Polski dogi z Majorki trafiły w 1994 r. Od tego czasu ich populacja powoli, ale stabilnie wzrasta, choć nie jest to popularna rasa. W całym kraju żyje dziś prawdopodobnie kilkaset dogów z Majorki.

Dog z Majorki – rasa agresywna

Chociaż dog z Majorki ma obecnie dość zrównoważony charakter (dzięki umiejętnej hodowli), wymaga doświadczonego i konsekwentnego przewodnika. Jego odwaga i waleczne serce w połączeniu z burzliwą przeszłością sprawiają, że rasa uchodzi za trudną do prowadzenia i potencjalnie niebezpieczną.

Dog z Majorki znajduje się sporządzonej przez polskie MSWiA liście ras uznawanych za agresywne. Status prawny takich zwierząt reguluje „Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne” z 28 kwietnia 2003 roku.

Ustawa o ochronie praw zwierząt stanowi, że aby posiadać lub hodować psa wymienionego w wykazie ras uznawanych za agresywne, należy uzyskać pozwolenie od władz gminy. Wniosek o pozwolenie powinien zawierać dane psa i opis miejsca jego bytowania. Do wniosku należy dołączyć kopie dokumentów: metryki psa, zaświadczeń o ukończonych szkoleniach i wyników testów psychicznych zwierzęcia. Złożenie wniosku kosztuje ok. 90 zł. Wniosek należy złożyć w odpowiednim urzędzie gminy w ciągu miesiąca od nabycia psa.

Każda gmina określa własne przepisy, regulujące sprawy związane np. z wyprowadzaniem psów należących do ras uznawanych za agresywne. Jeśli nie stanowią tego przepisy, rozsądek nakazuje, by duże i potencjalnie groźne molosy wyprowadzane były na porządnej smyczy i w kagańcu fizjologicznym, i tylko przez osoby dorosłe, którym pies łatwo się nie wyrwie.

Jak wygląda dog z Majorki?

Dog z Majorki to średnich rozmiarów molos w typie mastifa. Osiąga 58 cm wysokości w kłębie i masę ok. 38 kg.

Dog z Majorki: budowa ciała

Głowa doga z Majorki jest masywna, ale proporcjonalna, z wyraźnym guzem potylicznym. Kufa jest dość krótka, lekko pomarszczona, z łagodnym stopem i faflami przy wargach. Oczy mają kształt migdałów i ciemną barwę, która powinna pasować od umaszczenia. Uszy są średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone i oklapnięte. Wyraz pyska powinien być poważny i czujny.

Ciało doga z Majorki jest muskularne, o mocnym kośćcu, grzbiet prosty, kończyny silne i sprężyste, dobrze kątowane, zad nieco uniesiony. Skóra na całym ciele jest gruba i dość luźna, zwłaszcza w okolicach szyi. Ogon jest średniej długości, zazwyczaj noszony nisko, w chwilach aktywności psa unoszony nieco nad grzbiet.