Cymric – uroczy puchatek bez ogona

Historia Cymrica

Historia Cymrica pokrywa się w zasadzie z historią kota rasy Manx. W przypadku tego pierwszego nosi nawet znamiona kontrowersji, ponieważ niektórzy uważają cymrica za równie starą rasę co manx, inni datują jej rzeczywisty początek na lata sześćdziesiąte XX wieku. Skąd taki rozstrzał w rodowodzie cymrica?

Najstarsza i mająca formę przypowieści hipoteza na temat pochodzenia Manxa jest z czasów biblijnych. Według niej Noe przyciął ogon kota, zamykając drzwi do Arki i właśnie w ten sposób powstał pierwszy Manx.

Bardziej wiarygodnie wyglądają inne hipotezy, wiążące te koty z wyspą Man (określaną również mianem Manx), położoną między Wielką Brytanią a Irlandią na Morzu Irlandzkim. Koty miały tam przybyć w XVI wieku na hiszpańskim statku, który rozbił się u wybrzeży wyspy. Widać tutaj ludzką skłonność do ubarwiania zwykłych historii, które potoczyły się w całkiem prosty sposób. Pewne jest jednak, że to właśnie ta wyspa jest kolebką Manxów, a być może i bezpośrednio kolebką Cymrica. 

Manx powstał najprawdopodobniej w wyniku napływu kotów różnych ras na przypływających do Man statkach, a jego charakterystyczna cecha, czyli brak ogona musiała być wynikiem spontanicznej mutacji. Koty, które przybywały tam z Anglii i Walii z całą pewnością miały zarówno długą i krótką sierść, jednak gen ów okazał się dominujący w przypadku kotów o krótkiej sierści i recesywny dla kotów o długiej sierści. Istotny okazał się tu również chów wsobny, który musiał utrwalić dominujący gen i brak ogona u kotów z krótką sierścią przerodził się w ich powszechną cechę. 

Niemożliwe jest jednak, żeby w tamtych czasach istniały jedynie koty bez ogona z krótką sierścią, długowłose musiały być po prostu dużo mniej powszechne i powoli zanikały za sprawą ich recesywnego genu. Zresztą za tą hipotezą przemawia fakt, że cymric posiada współcześnie identyczny standard jak Manx.

Koty rasy Manx zostały uznane przez FIFe w 1949 roku. O cymricu nikt wtedy jeszcze nie myślał, jednak wraz z wzrostem popularności Manxa, w latach sześćdziesiątych w ich miotach zaczęły się rodzić również długowłose osobniki. Początkowo były usuwane z hodowli i kastrowane, jednak z czasem zaczęto myśleć o ich hodowli.

Do powstania rasy cymric roszczą sobie prawa kanadyjscy hodowcy, zresztą to kanadyjska organizacja CCA jako pierwsza na świecie uznała tę rasę. Zdobyła ona popularność w USA, gdzie rozpoczęto krzyżowanie Manxów z długowłosymi persami i Maine Coonami, aby lepiej utrwalić ich recesywny gen. FIFe ostatecznie uznała rasę dopiero w 2006 roku, lecz nadal istnieją wątpliwości co do jej pochodzenia, jak i rozróżnienia jej na koty rasy Manx i koty rasy Cymric. 

Najważniejsze cechy wyglądu Cymrica

Cymric to kot średniej wielkości, zwarty i muskularny, który ze względu na długą sierść i brak ogona ma mocno zaokrągloną sylwetkę. Tego wrażenia dopełnia jeszcze krótki grzbiet, głębokie boki i krótki tył, który tworzy gładki, ciągły łuk od łopatki do okrągłego zadu. Waga zamyka się w przedziale 3-5 kg, a wysokość 30-35 cm.

Głowa jest zaokrąglona, średniej wielkości, bardziej dłuższa niż szeroka, kości policzkowe wydatne, mocny podbródek. Kufa z wyraźnym załamaniem. Oczy duże i okrągłe, o barwie zależnej od umaszczenia kota. Uszy szerokie u nasady i zwężające się do zaokrąglonych końcówek, średniej wielkości i szeroko rozstawione. Oglądane z tyłu przypominają kształtem bujak kołyski. 

Kończyny są mocne i dobrze umięśnione, tylne dłuższe od przednich. Co do ogona, mogłoby się wydawać, że sprawa jest oczywista i po prostu go nie ma. W rzeczywistości, właśnie ze względu na ogon wyróżnia się trzy rodzaje Cymrica i Manxa. Rumpy – u którego brak ogona, rumpy riser z lekką wypukłością w miejscu ogona i stumpy z bardzo krótkim ogonem, do trzech centymetrów. Ten podział dotyczy Cymriców i Manxów wystawowych, poza tym istnieją jeszcze odmiany stubby i taily, których ogon jest coraz dłuższy.

Umaszczenie cymrica może być dowolnego rodzaju z dozwolonymi białymi znaczeniami na całym ciele. Barwa również może być dowolna. 

Sierść cymrica w przeciwieństwie do Manxa jest półdługa lub długa. Włos okrywowy jest delikatny i jedwabisty, podszerstek gęsty i gruby.

Charakter i aktywności Cymrica

Cymric jest kotem towarzyskim i lojalnym. Ma łagodne usposobienie i jest zrównoważony, choć nie zawsze, ponieważ lubi też zabawę i bywa określany mianem klowna wśród kotów. Ze względu na swoje okrągłe kształty podczas zabawy wygląda bardzo pociesznie. Szalone okresy aktywności są jednak z reguły krótkie i znacznie częściej Cymric zachowuje się statecznie. 

To też swojego rodzaju pomysłowy kot z własną inwencją, potrafiący się bawić przedmiotami, o których nie pomyślelibyśmy, że mogą służyć do zabawy. Wystarczy kawałek zmiętego papierka znalezionego na podłodze, by kot zaangażował się w zabawę bardziej niż przy wybranej przez nas w sklepie, drogiej zabawce. 

Wspólne życie z Cymricem

Cymric to kot, który nadaje się świetnie dla rodziny z dziećmi, choć samotne czy starsze osoby nie powinny mieć problemów z jego wychowaniem. Z mieszkaniem pod jednym dachem z innymi kotami lub psem bywa różnie w jego przypadku, dlatego trzeba go socjalizować od naprawdę młodego wieku.

Lubi przebywać blisko ludzi i chociaż jest ciekawski, to bardziej jest domatorem niż odkrywcą, jednak warto poczynić w domu lub w mieszkaniu odpowiednie zabezpieczenia, dzięki którym nie wymknie się na zewnątrz.

Jest do tego stopnia inteligentny, że potrafi otwierać szafki i drzwi. Nie za bardzo lubi zostawać sam, więc po powrocie do domu możemy być zaskoczeni, kiedy zastaniemy na podłodze wyciągnięte z szafek ubrania i przedmioty. 

Wobec obcych osób jest z początku nieufny i aby podszedł i dał się pogłaskać musi minąć trochę czasu. Nie należy do kotów gadatliwych, raczej wydaje z siebie cichsze dźwięki przypominające gruchanie i klekotanie.