Chart perski – majestatyczny pies z pustyni

Chart perski – historia i charakterystyka rasy

Chart perski znany jest też pod wieloma innymi nazwami, spośród których wyróżnić należy tą najbardziej charakterystyczną, czyli saluki. Jest to jedna z najstarszy ras psów występujących na świecie. Pochodzi najprawdopodobniej z terenów Bliskiego Wschodu, przede wszystkim terenów niegdysiejszej Persji. Zakres jego występowania na przestrzeni wieków był jednak dużo szerszy i obejmował także kraje w północnej Afryce, według niektórych doniesień rasa ta dotarła z koczowniczymi wędrującymi ludami aż do Azji centralnej, niektórzy mówią nawet o Indiach. Hodowane byłe przede wszystkim po to, aby wykorzystywać je do polowań. Wieki kształtowania rasy sprawiły, że charty perskie stały się wszechstronnie uzdolnionymi myśliwymi. Polowały na większą zwierzynę jak antylopy, gazele, osły i inne dziko żyjące kopytne. Dobrze radziły sobie z małymi i zwinnymi gatunkami zwierząt jak króliki. W razie potrzeby walczyły z naturalnie występującymi drapieżnikami – szakalami i wilkami. Zdarzało się, że polowały na egzotyczne gatunki zwierząt, na przykład na strusie.

Pierwsze osobniki do Europy prawdopodobnie trafiły w okresie Cesarstwa Rzymskiego lub zostały przywiezione przez wojowników wracających z wypraw krzyżowych. Oficjalne wzmianki o przebywaniu tej rasy w Europie pochodzą jednak dopiero z 1940 roku z Anglii. Możliwe, że wcześniejsze doniesienia o obecności chartów perskich dotyczyły innych, podobnych do nich ras chartów.  Obecnie występują na całym świecie a ich hodowle są rozsiane w różnych państwach, ale liczebność tych psów nie jest bardzo duża. Zainteresowanie rasą raczej specjalnie nie wykracza poza grupę osób obracających się w środowisku kynologicznym. W swojej ojczyźnie nadal wykorzystuje się je do polowań, w innych częściach globu to przeze wszystkim zwierzęta wystawowe.

Wygląd i pielęgnacja

Chart perski jest dużym psem, który osiąga wysokość w kłębie około 58-71 centymetrów. Waga zdrowego dorosłego psa powinna oscylować w granicach mniej więcej 25 kilogramów. Warto zauważyć, że duża dysproporcja miedzy wagą a wielkością wynika z bardzo atletycznej budowy, lekkiej sylwetki, szczupłych kończyn. Ciało ma niedużą muskulaturę, ale za to mięśnie tych zwierząt są niezwykle wydajne i wytrzymałe. Głowa długa i wąska, uszy długie, proste, swobodnie opadające. Ogon obfity, opadający, bardzo długi, czasem nawet dotykający podłoża. Na klatce piersiowej przez skórę mogą prześwitywać wyraźnie wysklepione żebra – cecha ta nie wynika z niedożywienia, a z budowy klatki piersiowej i ogólnie niskiego poziomu tkanki tłuszczowej u tej rasy. Sierść występuje w dwóch odmianach różniących się długością – krótkowłosej i długowłosej. Włos jest miękki w dotyku, niezbyt mocno przylegający do skóry, raczej zwiewny. Umaszczenie bardzo zróżnicowane, często jednolite. Występują różne odcienie bieli, piasku, brązu i czerni. Pielęgnacja sierści jest prosta i mało czasochłonna. Najlepiej sprawdzi się szczotka z gumowym uzębieniem.

Chart perski – zdrowie i potencjalne choroby

Psy te żyją przeciętnie 13-14 lat. Choroby raczej występują rzadko, także wyjątkowo jak na psy o tej budowie ciała mała jest skłonność do dysplazji stawów biodrowych. Chart perski jest jednak wrażliwy na niskie temperatury, w chłodniejszym klimacie trzeba na niego bardzo uważać, niektórzy właściciele stosują specjalne ubrania, które pomagają psom utrzymać odpowiednią temperaturę ciała.

Chart perski – majestatyczny i egocentryczny

Psy te podobnie jak inne charty potrzebują dużej dawki ruchu. Najlepiej aby spędzały na spacerach dużo czasu z opiekunem i innymi psami, bo bardzo lubią towarzystwo. Czasami jednak bywają humorzaste i złośliwe gdy muszą zrobić coś, na co nie mają zbytniej ochoty. Mimo to całym sercem kochają swojego opiekuna i są łase na pieszczoty. Lubią okazywać uczucia i być w centrum uwagi. Źle znoszą zamknięcie i samotność. Często w takiej sytuacji niszczą elementy toczenia aby ulżyć swojej frustracji. Z innymi psami dogadują się raczej dobrze, z kotami będą żyły w konflikcie.