Chart arabski - dystyngowany chart z Północnej Afryki

Historia charta arabskiego

Dokładne pochodzenie charta arabskiego ginie w mrokach historii, tak jak w przypadku wielu innych ras, które rozwijały się w czasach starożytnych i w basenie Morza Śródziemnego. Psy w typie charta były hodowane na terenach dzisiejszego Egiptu i Jemenu już kilka tysięcy lat przed naszą erą. Były wykorzystywane do polowań na dworach faraonów i dały początek trzem rasom chartów - arabskiemu, afrykańskiemu i perskiemu. Chart arabski znany jest na całym świecie pod oryginalną nazwą sloughi, tak samo jak afrykański pod nazwą azawakh i perski - saluki.

Historia charta arabskiego najbardziej związana jest z ludami Berberów i Beduinów, które wędrowały razem z tymi psami przez północne tereny Afryki. Charty polowały na szybko przemieszczającą się zwierzynę, taką jak gazele, antylopy, zające; pilnowały też obozowisk. Były niezwykle cenione, mogły przebywać wraz z ludźmi w namiotach jako jedyne psy, a ich śmierć była opłakiwana niemal jak śmierć człowieka.

Do Europy charty arabskie zaczęły trafiać na przełomie XIX i XX wieku. Już wcześniej psy te poznali Francuzi okupujący Algierię, a w 1898 roku do Holandii sprowadził je malarz August de Grass, dając początek holenderskiej hodowli psów tej rasy. 

W drugiej połowie XX wieku zaczęto krzyżować charty arabskie z afrykańskimi, co wywarło niekorzystny wpływ na rozwój obu ras i ów proceder został przerwany po interwencji niemieckich kynologów. Współcześnie chart arabski wciąż występuje na swoich macierzystych terenach - w Maroku, Algierii, Tunezji i Libii. Jako kraj patronacki charta arabskiego FCI uznaje Maroko, w którym opracowano wzorzec rasy. Sloughi jest też dobrze znany w Europie Zachodniej i w USA, gdzie w pełni uznano rasę w 2016 roku z prawem do czempionatu. W Polsce jest to mało popularna rasa.

Najważniejsze cechy wyglądu charta afrykańskiego

Według klasyfikacji FCI chart afrykański należy do grupy 10 - Charty oraz sekcji 3 - charty krótkowłose. To duży pies o suchej budowie i cienkiej skórze, przez którą widać dobrze muskulaturę i kościec oraz o charakterystycznej, smukłej, eleganckiej sylwetce, która nadaje mu szlachetny wygląd. Jego chód jest elastyczny i lekki, porusza się stępem, kłusem i galopem. Wysokość w kłębie wynosi od 61 do 68 cm dla suk i 66 - 72 cm dla psów, a waga odpowiednio 19 - 22 kg i i 20 - 25 kg. 

Głowa widziana z profilu jest długa, elegancka i szczupła, z góry zaś tworzy wydłużony klin zwężający się do wierzchołka nosa. Czaszka jest szeroka i płaska z profilu, stop ledwie zaznaczony. Kufa w kształcie wydłużonego klina jest tej samej długości co mózgoczaszka, nos czarny. Oczy są duże i dobrze osadzone, mają ciemną barwę lub barwę bursztynową przy jaśniejszych maściach, brzegi powiek są pigmentowane. Uszy osadzone powyżej linii oczu są średniej wielkości i mają trójkątny kształt z zaokrągloną końcówką. Opadają swobodnie i przylegają do policzków.

Grzbiet jest krótki i prosty, lędźwie krótkie, szerokie i lekko wysklepione, zad szeroki i kościsty, klatka piersiowa długa, ale niezbyt szeroka, sięga do łokcia. Kończyny są długie i muskularne z idealną postawą, łapy szczupłe i owalnie wydłużone z dwoma środkowymi palcami wystającymi wyraźnie nad pozostałe. Ogon jest cienki, osadzony na linii przedłużenia zadu i noszony poniżej linii grzbietu. W spoczynku jego końcówka lekko się zakręca.

Szata i umaszczenie charta arabskiego

Umaszczenie charta arabskiego zawiera wszystkie odcienie koloru piaskowego, od jasno piaskowego do rudo piaskowego. Może mieć też czarne pręgowanie, czarny czaprak, a także czarną maskę. 

Szata charta arabskiego jest krótka, delikatna i bardzo zwarta.

Charakter i aktywności charta arabskiego

Chart arabski to pies, który zachowuje się tak, jak wygląda - jest dystyngowany i niezależny, ma klasę i wdzięk, a w stosunku do obcych osób okazuje wyraźny dystans. Jest bardzo przywiązany do jednego właściciela i wobec innych członków rodziny bywa raczej tolerancyjny niż wylewny. 

To pies z silnym instynktem łowieckim, bardzo szybki i zwinny. W krajach arabskich wciąż używa się go do polowania, natomiast w Europie i USA to przede wszystkim pies do towarzystwa, który na co dzień wymaga długich i aktywnych spacerów, podczas których musi się wystarczająco wybiegać używając w ruchu galopu, aby po powrocie do domu mógł spokojnie odpoczywać. Chart arabski może brać również udział w wyścigach psów i coursingu.