Charcik włoski - pies znany już faraonom

Pochodzenie i historia rasy

Charcik włoski to rasa o bardzo starym pochodzeniu. Jego przodkowie pochodzą prawdopodobnie już sprzed kilku tysięcy lat z terytorium starożytnego Egiptu. Zamieszkiwały według niektórych opowieści nawet dwory faraonów i egipskiej arystokracji. W formie zbliżonej do obecnej, psy te trafiły prawdopodobnie najpierw do Grecji, a następnie do Włoch mniej więcej w piątym wieku przed naszą erą. Świadczą to tym różnego rodzaju zabytki ze świata antycznego, takie jak naczynia, szczególnie wazy i amfory oraz mozaiki, na których widniały wizerunki psów niezwykle przypominających właśnie charcika włoskiego.

Największy rozkwit popularności rasy przypada na wiek siedemnasty, gdy na terytorium Włoch, Francji, Niemiec i Anglii powstały liczne hodowle specjalizujące się w rozmnażaniu charcików włoskich. Wiele o ich popularności świadczy między innymi to, że były psami bardzo popularnymi w domostwach bogatych rodzin arystokratycznych i kupieckich, trafiały także na dwory królewskie i książęce. Charciki włoskie na swoich obrazach umieściło wielu znanych malarzy wśród których wymienić można takich artystów jak: Stefano di Giovanni, Giovanni Battista Tiepolo i Giotto di Bondone. Po fali popularności rasę spotkał spadek zainteresowania, ale w wieku dwudziestym hodowcy podjęli udaną próbę ponownego spopularyzowania rasy i zainteresowanie nią utrzymuje się na stałym poziomie do dnia dzisiejszego. Obecnie służą przede wszystkim jako psy do towarzystwa.

Charcik włoski – wygląd i pielęgnacja

To niewielkie psy osiągające w kłębie wysokość do 38 centymetrów. Waga zdrowego dorosłego psa nie powinna przekraczać 8 kilogramów. Szczupła, elegancka budowa, sylwetka kwadratowa. Grzbiet delikatnie zaokrąglony, lekko opadający ku kufie. Ogon prosty, średniej długości, opadający. Głowa gruszkowata z długim, zwężającym się pyskiem zakończonym dużym nosem. Dosyć duże, ciemne oczy. Uszy trójkątne i postawione, opadające od połowy długości. Sierść bardzo krótka na całym ciele, miękka w dotyku, włos cienki ale gęsty. Umaszczenie jednolite – czarne, szare lub szaro-błękitne z wyraźnymi jaśniejszymi obszarami. Czasami występują niewielkie białe lub kremowe zaznaczenia. Pielęgnacja nie jest trudna – wystarczy od czasu do czasu użyć specjalnej rękawicy do oczyszczania sierści lub przemyć włos lekko nawilżoną ściereczką.

Zdrowie i potencjalne choroby

Charcik włoski dożywa przeciętnie dziesięciu lat i niejednokrotnie doświadcza różnych urazów i chorób. Zagrożeniem są przede wszystkim wszelkiego rodzaju urazy mechaniczne – to drobny, delikatny piesek o małej masie mięśniowej okrywającej kości. Często zatem zdarzają się różnego rodzaju złamania, na które szczególnie trzeba uważać w okresie najintensywniejszego wzrostu. Kości są wtedy słabsze i bardziej podatne na uszkodzenia. Niektóre charciki włoskie mają też mała gęstość kości, co jest uwarunkowane genetycznie.

Ze względu na szczupłą budowę i pierwotne pochodzenie rasy z północnej Afryki, charcik włoski jest mało odporny na niskie temperatury. W warunkach polskiej zimy konieczne może być zakładanie mu na dłuższe spacery psich ubrań. Uważać należy też na przeciągi. Z innych zagrożeń zdrowotnych należy wymienić jeszcze tendencję do szybkiego narastania kamienia nazębnego i związanych z tym chorób dziąseł.

Jeśli szukasz przyjaciela to charcik włoski nada się idealnie

Już od samego początku ze względu na swoją wątłą budowę i niewielkie rozmiary charcik włoski  służył przede wszystkim jako domowe zwierzę do towarzystwa. Sprawdzi się całkiem dobrze do mieszkania w bloku jak i do domu z ogrodem. W tym drugim przypadku należy jednak zadbać o zapewnienie odpowiedniego ogrodzenia terenu, bo pieski te łatwo mogą przecisnąć się między pionowymi sztachetami jeżeli zainteresuje je coś poza posesją właściciela. W układaniu i szkoleniu są stosunkowo łatwe i pojętne. Nie wykazują agresji stąd nadadzą się do domu ze starszymi dziećmi i innymi zwierzętami, także kotami. Nie zaleca się jednak charcików włoskich jako towarzyszy zabaw dla małych dzieci – delikatna budowa może sprawić, że nieostrożne dziecko wyrządzi psu przypadkowo dużą krzywdę, a nawet spowoduje stałe kalectwo. Charcik włoski wymaga jednak regularnych spacerów, potrafi też bardzo szybko pokonywać krótkie dystanse, dlatego należy nauczyć go posłuszeństwa i słuchania komend w jak najmłodszym wieku. Trzymany tylko na smyczy bez możliwości swobodnego, sporadycznego chociaż wybiegania się, będzie się prawdopodobnie w dłuższej perspektywie męczył.