Charcik włoski - elegancki i wrażliwy mały chart

Historia charcika włoskiego

Charcik włoski pochodzi z Afryki Północnej i ma długą historię, sięgającą pięciu tysięcy lat, do epoki brązu. Historyczne dowody wskazują, że rasa ta przebywała na dworach egipskich faraonów i była chowana z nimi w grobowcach po śmierci egipskich władców. Jeszcze w starożytności charcik trafił również do Grecji, a dowodem na to są jego częste wizerunki na ceramice z tamtego okresu.

W piątym wieku przed naszą erą charcik włoski dotarł do dzisiejszych Włoch. Był hodowany w czasach starożytnego Rzymu, jednak największy rozwój tej rasy przypadł na okres wielu stuleci później, w dobie renesansu. Charcika włoskiego można zobaczyć na obrazach mistrzów malarstwa z renesansowej Italii. W kolejnych wiekach pies stał się ulubieńcem arystokracji, jednak ta sytuacja uległa zmianie w XIX wieku, kiedy różne miniaturowe rasy psów zmieniły upodobania wyższych sfer i wyparły z obszaru ich zainteresowań charcika włoskiego. 

Na początku XX wieku rasa była w zaniku i jak w wielu podobnych przypadkach, na pomoc w uchronieniu jej przed wyginięciem ruszyli miłośnicy psów. Szczególne słowa uznania należą się tu niemieckim hodowcom, którzy ustabilizowali populację charcika włoskiego. Nie zmienia to jednak faktu, że pies ten nigdy już nie zdobył takiej popularności jak w dawnych wiekach, a we Włoszech jest niemal nieobecny. W Polsce obecnie żyje kilkaset przedstawicieli tej rasy.

Najważniejsze cechy wyglądu charcika włoskiego

Według klasyfikacji FCI, charcik włoski należy do grupy chartów i sekcji chartów krótkowłosych. Nie podlega próbom pracy, choć kiedyś funkcjonował jako pies myśliwski do polowań na zające i wyścigowy. Jednak od zawsze służył przede wszystkim jako pies do towarzystwa. Raz ze względu na swoje niewielkie rozmiary, dwa dlatego, że charakteryzuje się smukłą i elegancką sylwetką, która nadaje temu psu dużo wdzięku i szyku. Jego wysokość w kłębie zamyka się w przedziale 32-38 cm, a waga 3-5 kg. 

Głowa charcika włoskiego jest wydłużona i wąska, z płaską czaszką i zwężającą się ku końcowi kufą. Stop jest bardzo słabo zaznaczony. Oczy są osadzone podczołowo, okrągławe i wyraziste, o ciemnej barwie. Uszy są małe, zbudowane z delikatnej chrząstki i osadzone bardzo wysoko. Szyja ma kształt ściętego stożka, klatka piersiowa jest wąska, mocna i elegancko ukształtowana. 

Grzbiet jest prosty i dobrze umięśniony, lędźwie mocno wysklepione, zad spadzisty i szeroki. Ogon jest cienki, nawet u nasady i zwęża się stopniowo ku końcówce. Jest noszony nisko, prosto do połowy długości, po czym zawija się do góry. Przednie kończyny są proste i pionowe o suchym umięśnieniu, tylne dobrze kątowane, oglądane z tyłu są proste i równoległe.

Umaszczenie charcika włoskiego jest jednolicie czarne, szare lub izabelowate we wszystkich możliwych odcieniach. Czasami pojawia się kolor biały, który tolerowany jest jedynie na przedpiersiu i łapach. 

Sierść charcika włoskiego jest krótka, jedwabista i delikatna na całym ciele, bez żadnych oznak upiórowania. Ogon również  jest pokryty krótkim włosem.

Charakter i szkolenie charcika włoskiego

Charcik włoski to pies czuły, łagodny i wesoły. Jest małym czworonogiem o dużej wrażliwości, co wcale nie znaczy, że jest bojaźliwy. To również pies inteligentny, który jednak podczas szkolenia wymaga pewnych specjalnych zabiegów. Nie jest mistrzem koncentracji i jeśli chcemy, żeby nie nudził się podczas treningów, szkolenie powinno składać się z krótszych lekcji. 

Wobec tego wrażliwego pieska trzeba stosować łagodne metody szkoleniowe. Potrzebne będzie dużo serca i cierpliwości, podpartych pozytywnym wzmocnieniem. To wyklucza twardą rękę u przewodnika, który stosując brutalne metody naraziłby charcika włoskiego na psychiczny uraz.

Aktywności charcika włoskiego

Charcik włoski to pies wesoły i żywiołowy, który uwielbia zabawę. Dużo ruchu wymaga przede wszystkim w młodym wieku, gdyż psychicznie dojrzewa bardzo późno, między trzecim a czwartym rokiem życia.

Charciki włoskie nie są psami, które wymagają długich spacerów i wielu minut intensywnego biegania, wręcz przeciwnie, najwięcej energii spalają podczas krótszych biegów i zrywów. Dlatego lubią brać udział w coursingu, czyli w wyścigach na owalnym torze. Już w szczenięcym wieku mogą ćwiczyć zabawę z uciekającą szmatką na lince, a później często biorą udział w zawodach w pogoni za sztucznym zającem.

Te formy rozrywek kynologicznych mogą wydawać się zbyt wymyślne, dlatego na zwykłych spacerach można z nimi ćwiczyć agility lub rzucanie piłeczką.