Historia Canaan Doga
W nazwie tego izraelskiego psa znajduje się odwołanie do starożytnej krainy Kanaan ze wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, która przed naszą erą zajmowała dzisiejsze tereny Palestyny i Syrii. Na malowidłach naskalnych z tych obszarów pojawia się pies podobny do dzisiejszego Canaana, który przez stulecia był dzikim zwierzęciem żyjącym w pobliżu obozowisk koczowników, często kradnącym jedzenie. Nawykłe do ciężkich warunków psy przetrwały w ten sposób do XX wieku i zwróciły uwagę izraelskiej kynolożki, doktor Rudolfiny Menzel.
W latach trzydziestych dwudziestego wieku na terenie Palestyny istniały żydowskie osady, chronione przez paramilitarne, żydowskie organizacje, takie jak Hagana. Członkowie Hagany poszukiwali wtedy psa odpowiedniego do obrony osad, jednak żadne psy sprowadzane z Europy nie były w stanie sprostać tamtejszym warunkom. Rudolfina Menzel postanowiła wypróbować dzikie psy żyjące na pustyni Negew, jak najbardziej przystosowane do tych warunków, ale jednocześnie bezpańskie i określane mianem pariasów.
Dzikie psy obłaskawiano jedzeniem i jednocześnie zabierano rodzące się w ich miotach szczeniaki. Udomowienie, szczególnie dorosłych psów nie było proste, ale długie miesiące starań zaczęły przynosić efekty i psy zaczęły pełnić ważne funkcje u boku żydowskich żołnierzy i osadników. Od tego momentu rozpoczęła się selekcja psów z pustyni Negew pod względem ich wartości użytkowych. Służyły między innymi jako psy wartownicze, łącznikowe, ratownicze, a nawet w roli żywych detektorów poszukujących min. Szczególnie ta ostatnia funkcja okazała się bardzo istotna podczas drugiej wojny światowej, kiedy około czterysta Canaanów pełniło rolę wykrywaczy min.
Po wojnie, w 1953 roku doktor Menzel opracowała obowiązujący wzorzec rasy. Jednak na oficjalne uznanie przez FCI Canaan Dog musiał poczekać aż do 1966 roku. Rok wcześniej pierwsze Canaany trafiły do USA i, poza Izraelem, właśnie tam są najbardziej popularne. W Polsce to rasa praktycznie nieznana, pierwsze osobniki trafiły do naszego kraju w 2011 roku i od tego czasu przyszło na świat kilka ich miotów.
Najważniejsze cechy wyglądu Canaan Doga
Według klasyfikacji FCI Canaan Dog należy do grupy 3 - szpice i psy ras pierwotnych oraz sekcji 6 - psy ras pierwotnych. To średniej wielkości pies stróżujący i obronny o harmonijnej, kwadratowej budowie, mocny i odważny, o wyglądzie dzikiego psa. Jego wysokość w kłębie wynosi od 50 do 60 cm, a waga od 18 do 25 kg. Psy wyraźnie różnią się od suk i są od nich dużo większe.
Głowa, jak przystało na psa w typie szpica, ma kształt tępego klina ściętej długości i zachowuje dobre proporcje w stosunku do reszty ciała. Czaszka jest lekko spłaszczona, stop płytki, lecz widoczny. Kufa o umiarkowanej szerokości i długości jest mocna, nos czarny. Oczy są w kształcie migdała z ciemnymi obwódkami wokół. Są nieco skośne i mają ciemnobrązową barwę. Uszy są nisko osadzone, przez co optycznie poszerzają głowę; są stojące i lekko zaokrąglone na końcówkach.
Grzbiet jest prosty, lędźwie umięśnione, klatka piersiowa głęboka, o umiarkowanej szerokości. Kończyny proste i mocne, umiarkowanie kątowane. Łapy mocne i okrągłe, z twardymi opuszkami. Ogon ma postać wysoko osadzonej, grubej kity i jest noszony zwinięty nad grzbietem.
Szata i umaszczenie Canaan Doga
Umaszczenie Canaan Doga jest kilku rodzajów, maść może być piaskowa, rudobrązowa, biała, czarna lub cętkowana. Psy występują zarówno z czarna maską we wszystkich odcieniach maści, jak i bez niej. Białe znaczenia są dopuszczalne.
Szata Canaana jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest prosty, szorstki i gęsty, może być krótki i półdługi. Podszerstek jest obfity i dobrze przylegający do skóry.
Charakter i aktywności Canaan Doga
Canaan Dog wychowywany przez człowieka od lat trzydziestych dwudziestego wieku przez ten okres stał się psem mu oddanym, mimo określającej go pierwotnej natury. To pies, który jest zawsze czujny i szybko reaguje na wszelkie zagrożenia, ale w normalnych okolicznościach nie wykazuje agresji. Nie potrzebuje bardzo intensywnej aktywności, jego głównym zajęciem jest obserwowanie otoczenia. Jednak warto go podczas spacerów rozruszać przy pomocy kynologicznych rozrywek takich jak agility, obedience, czy zorganizować mu możliwość wzięcia udziału w sportowym tropieniu.
