Burmilla – krzyżówka persa i kota burmskiego

Historia kota burmilla

O ile w przypadku niektórych ras kotów, szczególnie tych starszych ustalenie ich pochodzenia sprawia badaczom wiele trudności, tak w przypadku burmilli wszystko jest jasne i oczywiste. To kot, który pojawił się na świecie w 1981 roku za sprawą przypadkowej krzyżówki w domostwie znanej hodowczyni burmskich kotów, baronowej Mirandy von Kirchberg. 

Do sprezentowanego dopiero co mężowi baronowej perskiego kota szynszylowego o imieniu Jemari Sanquist dołączyła burmska liliowa kotka nazywana Faberge, która skorzystała z okazji i wymknęła się z pokoju, po tym jak sprzątaczka zapomniała za sobą zamknąć drzwi. Sanquist nie był wtedy jeszcze wykastrowany i między kotami doszło do intymnego zbliżenia. W ten sposób na świecie pojawił się pierwszy miot kotów nazwanych potem mianem burmilla. 

Koty, a w zasadzie kotki, gdyż były to cztery samice, przyszły na świat 11 września 1981 roku. Wszystkie były krótkowłose i srebrne z czarnym cieniowaniem. Ich wygląd był na tyle atrakcyjny, że baronowa von Kirchberg zdecydowała się na program hodowlany obejmujący tę nową linię kotów. Ich charakterystyczną cechą stało się cieniowanie, które powstaje za sprawą zmiany barwy włosa okrywowego na ciemniejszą na jego końcówkach.

Po przypadkowym skrzyżowaniu skojarzono Sanquista z kolejną kotką burską. W nowym miocie ponownie były kocięta z nową, charakterystyczną cechą i to właśnie je uznaje się za bezpośrednich przodków kolejnych linii rasy burmilla. Pomimo, że narodziły się w Anglii, koty zalicza się je do grupy kotów azjatyckich.

Aby utrwalić najważniejsze cechy nowej rasy, czyli jej krótką sierść i tipping na końcówkach włosów dokonano kolejnych krzyżówek, z których powstało kilka odmian burmilli. Rasa została wstępnie zatwierdzona przez FIFe w 1984 roku, a oficjalnie uznano ją w 1990 roku. Początkowo dotyczyło to tylko odmiany Shaded Silver i Silver Tipped, jednak już w XXI wieku uznano również inne odmiany, między innymi Shaded Golden i Golden Tipped. 

Najważniejsze cechy wyglądu kota burmilla

Burmilla należy do kotów średniej wielkości o muskularnej budowie, ale jednocześnie o proporcjonalnej i bardzo eleganckiej sylwetce. Waga burmilli zamyka się w przedziale 4-5 kg u samic i 4-6 kg u samców.

Głowa ma delikatnie zaokrąglony czubek, jest szeroka na wysokości brwi i szczęki i zwęża się przybierając kształt tępego klina. Z profilu widoczne jest lekkie załamanie na wysokości nosa. Czubek nosa i broda powinny być w tej samej, prostej linii. Oczy są duże, równomiernie osadzone i lekko skośne. Ich kolor zależy od umaszczenia, najbardziej pożądane jest zielone, oprócz tego mogą mieć barwę niebieską, bursztynową lub ciemną. Często u młodych kociąt kolor oczu jest żółtawy, z wiekiem zmieniając barwę na zieloną. Uszy burmilli są średniej wielkości, lekko pochylone do przodu i zaokrąglone na końcówkach.

Tułów jest dobrze umięśniony, kończyny smukłe, ale mocne, tylne nieco dłuższe od przednich. Ogon prosto noszony z zaokrągloną końcówką.

Umaszczenie może być wielu rodzajów. Barwa może być na przykład czarna, niebieska, brązowa, czekoladowa i liliowa. Znane są też burmille w wersjach czerwonych, kremowych i szylkretowych, ale nie są one uznawane przez niektóre organizacje. Istotne jest cieniowanie, które występuje w dwóch głównych wzorcach sierści, które odnoszą się do głębi koloru. Są określane jako Tipped i Shaded. Burmille Tipped mają lekki odcień na wierzchu (od ¼ do ⅛) srebrnego lub złotego podszerstka. 

Burmille Shaded mają kolor cieniowany na włosie w stosunku od ¼ do ½ co daje wrażenie noszenia kolorowego płaszcza okrywającego kota od grzbietu do zewnętrznej części kończyn

Istnieje jeszcze Burmilla Silver, w której to odmianie koty mogą wydawać się prawie białe.

Typowa dla burmilli sierść jest krótka i przylegająca. Krótka sierść burmilli ma bardzo miękki i jedwabisty w dotyku podszerstek. Czasami za odmianę burmilli uważana jest rasa Tiffanie, lecz są to koty o sierści półdługiej i stanowią oddzielną, choć blisko spokrewnioną i również nową rasę. 

Recesywny gen długowłosy odziedziczony po perskiej szynszyli może wytwarzać długowłosą burmillę. Koty mają wówczas półdługą sierść dopasowaną do linii ciała, miękką i jedwabistą w dotyku. Gen krótkowłosy jest jednak dominujący i w podstawowym wzorcu burmilla powinna mieć krótkowłosą sierść.

Charakter i aktywności kota burmilla

Burmilla to towarzyski, wesoły, czuły i inteligentny kot, który swoim zachowaniem wykazuje dużą dozę niezależności. Jest bardzo aktywny, potrzebuje zatem w swoim otoczeniu wielu bodźców i przygotowanych przez człowieka rozwiązań, które wypełnią mu czas i spożytkują jego energię. Warto umożliwić mu różne warianty zabawy, aby mógł biegać, wspinać się i drapać przeznaczone do tej czynności powierzchnie. Piłeczki, myszki i wędki powinny być zawsze w pobliżu, żeby kot mógł pobawić się sam lub razem z właścicielem. Jest inteligentny do tego stopnia, że potrafi sam otworzyć sobie drzwi.

Wspólne życie z kotem burmilla

Burmilla to kot, który lubi towarzystwo człowieka i często okazuje mu czułość jak i sam domaga się pieszczot. Ceni sobie towarzystwo dzieci i wspólne z nimi zabawy. Dobrze dogaduje się również z innymi kotami, jednak najlepiej innej rasy niż burmilla. Nie ma też nic przeciwko interakcji z psem, byleby był wychowywany z nim od małego.

Przystosowuje się do każdych warunków mieszkaniowych, może żyć razem z dużą rodziną i samotną osobą. Jednak starszy właściciel może mieć pewne problemy z wymaganą w przypadku burmilli codzienną dawką aktywności. Koty tej rasy nie lubią zostawać same w domu i często dają upust swojej frustracji pod nieobecność właściciela. Jeżeli jest to nie do uniknięcia, trzeba kota przyzwyczajać do zostawania samemu od najmłodszych lat bądź zapewnić mu kociego towarzysza.

Burmilla lubi być w centrum uwagi i często robi to za pomocą głośnego wokalizowania. Osoby ceniące sobie spokój i ciszę mogą mieć zatem problem z tą cechą kota. Jest też ciekawski i bez problemu nawiązuje relacje z obcymi osobami lub gośćmi w naszym domu.

Chętnie wychodzi na zewnątrz, więc jeśli chcemy tego uniknąć, trzeba poczynić odpowiednie zabezpieczenia żeby nie przedostał się poza posesję albo wychodzić z nim na spacery używając szelek dla kota.