Historia buhunda norweskiego
Według historycznych wskazówek, buhundy żyły w Skandynawii już w średniowieczu wśród Wikingów. Dowodem na to są znalezione na historycznych wykopaliskach w Gokstad w Norwegii szczątki psów , które pochodzą z dziewiątego wieku i przypominają współczesne buhundy.
Norweskie buhundy były hodowane przez stulecia na wszechstronne psy, które opiekowały się stadami bydła i owiec oraz strzegły swoich rodzin, domów i innych zwierząt trzymanych w rolniczych gospodarstwach. Wykorzystywane były także jako psy pociągowe, a ich wszechstronność zawiera się w krótkiej, ale treściwej nazwie. Buhund oznacza po prostu psa gospodarskiego, czy też farmerskiego, ponieważ słowo bu w języku norweskim oznacza zagrodę, farmę jak i bydło, a hund to rzecz jasna pies.
Na początku dwudziestego wieku buhund był jednak zagrożony wyginięciem i wypierany przez nowe rasy sprowadzane do Skandynawii z zagranicy. Doszło nawet do sytuacji, w której ludzie często używali słowa buhund w obraźliwy sposób, opisując psy hodowlane o wątpliwym pochodzeniu. Jednak już w latach dwudziestych doszło do zmiany postrzegania buhunda i rasę uznano za rodzaj norweskiego dziedzictwa narodowego, na które składały się jego lokalne pochodzenie, długa historia i dobrze dopasowane umiejętności. W 1925 roku zorganizowano pierwszą wystawę norweskich buhundów, a rok później przeforsowano pierwszy wzorzec rasy. Pies zarejestrowany jako numer 1 w norweskim rejestrze buhundów to Flink z farmy Ravndal w Gjesdal w Rogaland w Norwegii.
W następnych latach wystawy norweskie w Buhund odbywały się wspólnie z organizowanymi przez państwo wystawami owiec i kóz. To umocniło związek między norweskim buhundem a jego rolą psa pasterskiego. W dzisiejszych czasach, choć buhund funkcjonuje głównie jako pies do towarzystwa, nadal wiele osobników pełni takie funkcje jak we wcześniejszych stuleciach, czyli wszechstronnego, gospodarskiego psa.
Najważniejsze cechy wyglądu buhunda
Według klasyfikacji FCI norweski buhund należy do grupy 5 - Szpice i psy ras pierwotnych i sekcji 3 - nordyckie psy stróżujące i pasterskie. To pies nieco mniejszy niż średniej wielkości, o krępej, kwadratowej budowie z charakterystycznymi, spiczastymi, stojącymi uszami. Jego wysokość w kłębie wynosi od 41 do 45 cm u suk i 43 - 47 cm u psów, a waga odpowiednio 12-16 kg i 14-18 kg.
Głowa ma wielkość proporcjonalną do tułowia, jest kształtna i, jak u psów w typie szpica, klinowata. Czaszka jest niemal płaska i dobrze wypełniona pod oczami, stop dobrze zaznaczony. Kufa jest takiej samej długości co czaszka, nie powinna być zbyt wąska. Nos czarny. Oczy są owalne z czarnymi obwódkami i w jak najciemniejszym kolorze. Uszy są średniej wielkości, spiczaste i stojące.
Grzbiet jest prosty i krótki, lędźwie mocne i krótkie, zad lekko opadający, klatka piersiowa głęboka. Kończyny są mocne, dobrze umięśnione, z mocnego kośćca i umiarkowanie kątowane, łapy owalne i zwarte. Ogon to charakterystyczna część ciała buhunda norweskiego - jest wysoko osadzony, noszony centralnie nad grzbietem i ciasno zwinięty.
Szata i umaszczenie buhunda norweskiego
Umaszczenie buhunda norweskiego może być pszeniczne w odcieniach od jasnopszenicznego do żółtawoczerwonego. Dopuszczalne są czarna maska i ciemne zakończenia włosów, które nie wpływają zasadniczo na podstawowy kolor. Drugi rodzaj umaszczenia to jednobarwny czarny z dopuszczalną, ale najlepiej jak najmniejszą ilością bieli.
Szata buhunda norweskiego jest dwuwarstwowa. Włos okrywowy jest gruby, twardy i obfity oraz gładko przylegający do skóry, natomiast podszerstek jest gęsty i miękki. Na tylnych częściach ud, ogonie, klatce piersiowej i szyi sierść jest dłuższa, na głowie i przedzie kończyn - krótsza.
Charakter i aktywności buhunda norweskiego
Buhund norweski to przyjazny, energiczny i odważny pies. W roli psa do towarzystwa lubi dobrą zabawę i jest typowym psim pieszczochem. To zwinny, aktywny i inteligentny czworonóg, który potrzebuje stymulacji psychofizycznej i bardzo dobrze sprawdza się w takich rodzajach kynologicznych rozrywek jak agility, obedience, czy sportowe pasienie i tropienie. Spacery powinny być odpowiednio długie, aby pies mógł na nich spożytkować swoją energię. Po okresie intensywnej aktywności często odpoczywa układając się u stóp właściciela.
