Braque Saint-Germain – aktywny przyjaciel z Francji
Braque Saint-Germain – historia i pochodzenie rasy
Za przodków rasy uznaje się francuskie wyżły i francuskie pointery. Do powstania rasy doszło we Francji w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku (mniej więcej lata trzydzieste) w psiarniach króla Karola X. Nazwa pochodzi od podparyskiego Saint Germain en Laye gdzie rasę tą zaczęto hodować na szerszą skalę i gdzie ją ostatecznie ukształtowano. Podobno historia rasy rozpoczęła się od podarowania władcy dwóch psów rasy wyżeł francuski. Jedne z nich miał szybko zdechnąć, a drugi prawdopodobnie przypadkowo skrzyżował się z wyżłem pirenejskim. Nowa krzyżówka ponoć na tyle się spodobała na dworze, że polecono jej dalszą hodowlę. Największą popularność rasa przeżywała w okresie życia króla, później zaczęła stopniowo tracić liczebność i obecnie braque Saint-Germain jest rzadko spotykany nawet w swojej ojczyźnie. Mimo, ze pierwotnie psy te służyły jako towarzysze polowań, z upływem czasu zyskały uznanie jako psy wystawowe. W 1913 roku założono klub francuskich hodowców. Rasa jest uznawana przez FCI i przez amerykański United Kennel Club.
Wygląd rasy i pielęgnacja
Braque Saint-Germain to raczej duże psy, które osiągają wysokość w kłębie do 62 centymetrów u samców i do 59 centymetrów u samic. Prawidłowa waga zdrowego dorosłego psa powinna oscylować w granicach 18-26 kilogramów. Budowa ciała raczej koścista, muskulatura dobrze zarysowana. Masywny, ukośny zad zakończony długim, zwężającym się ku końcowi ogonem, który w stanie spoczynku swobodnie zwisa lub utrzymuje się na poziomie linii pleców. Głowa dosyć szeroka z długą, prostą kufą. Szeroki, dobrze rozwinięty nos. Duże, okrągłe oczy, najczęściej brązowe lub złote. Uszy średniej wielkości, trójkątne, dosyć wysoko osadzone, bardzo foremne, opadają przylegając do głowy. Sierść krótka, średniej grubości, kładzie się okrywając szczelnie skórę. W dotyku średnio szorstka. Umaszczenie biało-rudo-szare z niewielkimi zaznaczeniami w postaci plamek. Linienie następuje niezbyt obficie. Pielęgnacja obejmować będzie szczotkowanie co jakiś czas.
Zdrowie i potencjalne choroby
Braque Saint-Germain żyje przeciętnie 12-14 lat we względnie dobrym zdrowiu. Wśród chorób pojawia się dysplazja stawu biodrowego i choroby uszu wynikające z różnych infekcji. Poza tymi problemami jest zdecydowanie okazem zdrowia.
Braque Saint-Germain – przyjacielski pies pracujący
Z natury są to zwierzęta bardzo energiczne, o dużych, czasem mogłoby się wręcz wydawać, że niewyczerpanych pokładach energii. Nie nadają się do mieszkania w bloku. Mały przydomowy ogródek, choćby dostępny dla psa przez całą dobę, nie będzie wystarczający. Ważne są długie spacery - braque Saint-Germain bardzo lubi wyzwania, szczególnie te, które wymagają dużego wysiłku fizycznego. Sprawdzi się zarówno jako towarzysz dla biegaczy, jak i dla rowerzystów. Początkowo nauczenie go miarowego biegu jednym tempem może być trudne, ale szybko pojmuje o co chodzi właścicielowi. Atrakcyjne będą dla niego też wielogodzinne wycieczki górskie lub podróżowanie z opiekunem po dzikich, mało uczęszczanych miejscach, gdzie czekać będzie na niego całe bogactwo doświadczeń dźwiękowych i zapachowych.
Braque Saint-Germain to rasa charakteryzująca się silnym przywiązaniem do opiekunów. Łatwo się uczy i nie próbuje się buntować, stąd raczej powinien nadać się nawet dla mało doświadczonych właścicieli. Względem dzieci jest przyjazny i opiekuńczy. Raczej jednak nie stanie się regularnym uczestnikiem zabaw z nimi. Obcych traktuje nadzwyczaj dobrze, nie boi się ich i nie pilnuje agresywnie swojego terytorium. Na stróża zdecydowanie się nie nada, zbyt łatwo byłoby go przekupić smakołykiem lub pieszczotami. Względem innych psów jest również bardzo przyjazny. Chętnie spędza z nimi czas na gonitwach i innych zabawach. Kłopoty mogą się jednak pojawić w przypadku kotów, jeżeli braque Saint-Germain nie został z nimi oswojony w okresie szczenięcym – może je zaczepiać i gonić. Nawet oswojony może dla kotów być natrętny ze względu na dużą potrzebę ruchu i ciągłe nakłanianie ich do zabawy.
