Brabantczyk - mały, krótkowłosy gryfonik

Historia Brabantczyka

Historia Brabantczyka łączy się ściśle z dwoma pozostałymi gryfonikami, czyli gryfonikiem belgijskim i gryfonikiem brukselskim. Ich wspólnym przodkiem jest mały, szorstkowłosy pies o nazwie Smousje, który przed wiekami powszechnie występował na tych terenach Belgii, ale nie przetrwał do naszych czasów. W dziewiętnastym wieku ten typ psa był krzyżowany między innymi z takimi rasami jak Affenpinscher, mops, King Charles spaniel i English Toy Spaniel - w ten sposób wyodrębniła się grupa trzech gryfoników. Brabantczyk powstał po dodaniu do krzyżówek domieszki mopsa i King Charles Spaniela, co poskutkowało gładką sierścią i pojawieniem się w miotach czarnej maści, co początkowo uważano za wadę.

Za rozwój wszystkich trzech ras byli odpowiedzialni w pierwszym etapie woźnice i stangreci z Belgii. Psy służyły do tępienia szkodników w stajniach i do ochrony wozów przed nimi. W 1883 r. pierwsze gryfoniki brukselskie, czyli jeszcze nie brabantczyki, zostały zarejestrowane w pierwszym tomie Belgijskiej Księgi Rodowodowej pod imionami Topsy i Foxine. Już wcześniej gryfoniki zdobyły wielką popularność w środowisku robotniczym, która została dostrzeżona przez wyższe sfery. Psy wzbudziły zainteresowanie samej królowej Belgii, Marii Henrietty Anny Austriaczki, która miała duży udział w rozwoju i popularyzacji rasy oraz odwiedzała coroczne wystawy psów rasowych w Belgii, szczególną uwagę poświęcając gryfonikom.

Wiele psów ze wszystkich trzech odmian zostało wkrótce wyeksportowanych do innych krajów. Gryfoniki zdobyły popularność w Anglii i USA w pierwszej połowie dwudziestego wieku, lecz druga wojna światowa mocno przetrzebiła ich populację. Udało się ją odbudować w latach pięćdziesiątych, szczególnie za sprawą brytyjskich hodowców. Dość dużą popularność przyniósł małym gryfonom występ gryfonika brukselskiego w filmie “Lepie późno niż później” u boku Jacka Nicholsona. Trzy odmiany gryfoników mają w zasadzie ten sam wzorzec, ale w ramach FCI są traktowane jako odrębne rasy. Brabantczyk został oficjalnie uznany przez FCI w 1954 roku.

Najważniejsze cechy wyglądu Brabantczyka

Według klasyfikacji FCI Brabantczyk należy do grupy 9 - Psy ozdobne i do towarzystwa i sekcji 3 - małe psy belgijskie. To zgodnie z jego grupą mały pies do towarzystwa, który jednak pełnił też funkcje użytkowe, czyli polował i stróżował. Jest proporcjonalnie zbudowany, dumny w postawie i elegancki w ruchu, z prawie kwadratową sylwetką. Jego wysokość w kłębie wynosi od 24 do 26 cm, a waga od 3,5 do 6 kg. Od pozostałych gryfoników różni się tym, że ma krótką i gładką sierść.

Głowa jest bardzo charakterystyczna dla tej rasy, duża w stosunku do tułowia i z niemal ludzkim wyrazem. Czaszka jest szeroka i zaokrąglona, stop wyraźnie zaznaczony. Kufa wraz z zawsze czarnym nosem jest bardzo krótka, wręcz wywinięta do góry, choć u Brabantczyka wydaje się nieco dłuższa ze względu na brak na niej charakterystycznej dla pozostałych gryfoników brody i wąsów. Oczy są duże, okrągłe i szeroko rozstawione, ich kolor jest brązowy o możliwie najciemniejszym odcieniu, powieki obramowane na czarno. Uszy są małe i wysoko osadzone. Jeśli są kopiowane to powinny stać, jeśli nie, to ich końcówki opadają ku przodowi.

Długość tułowia jest zazwyczaj równa wysokości w kłębie, grzbiet jest prosty, krótki i mocny, lędźwie krótkie i umięśnione, zad szeroki i płaski, klatka piersiowa szeroka i głęboka. Kończyny równoległe do siebie, o mocnym kośćcu, łapy małe i okrągłe. Ogon jest osadzony wysoko i wysoko noszony z końcówką zwróconą  w stronę grzbietu. Bywa skracany o dwie trzecie długości.

Szata i umaszczenie Brabantczyka

Umaszczenie jest takiego samego rodzaju jak u obydwu gryfoników. Może być rude, czarne lub czarne podpalane. U Brabantczyka występuje czasem czarna maska, która z biegiem lat może siwieć.

Szata Brabantczyka, w odróżnieniu do gryfonika brukselskiego i belgijskiego, jest krótka, z włosem o długości najwyżej 2 cm. Sierść jest też płasko leżąca, przylegająca i powinna się błyszczeć.

Charakter i aktywności Brabantczyka

Brabantczyk jest zrównoważonym małym pieskiem bardzo przywiązanym do swojego właściciela. Jest też czujny i bardzo żwawy, nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Bardzo wesoły, lubi być w centrum uwagi i bawić się zarówno z dorosłym właścicielem, jak i z dziećmi. Podczas spacerów nie potrzebuje zbyt wiele ruchu, jednak są one równie niezbędne jak zabawa w domu i stymulacja umysłowa, którą ten inteligentny piesek bardzo sobie ceni.