Bolończyk - mały i uroczy pies do towarzystwa

Historia bolończyka

Małe, białe pieski z miękką, długą sierścią były znane jeszcze w starożytności w czasach Imperium Rzymskiego. Wywodzą się od nich zarówno bolończyki, jak i maltańczyki, i już w tamtych czasach pełniły funkcję psów do towarzystwa, którymi wzajemnie obdarowywali się członkowie wyższych klasy społecznych.

Pochodzenie bolończyka nie jest dobrze udokumentowane i, tak samo jak w przypadku maltańczyka, są na jego temat różne hipotezy. Do Włoch i samej Bolonii, od której wzięła nazwę rasa psa, sprowadzili go najprawdopodobniej żeglarze, przewożąc psy z Malty lub Wysp Kanaryjskich.

Bolończyki wielką popularność zdobyły w czasach Odrodzenia na dworach ówczesnej arystokracji. Znany jest przypadek króla Hiszpanii Filipa II, który, w podziękowaniu za bolończyka otrzymanego w podarunku od księcia d’Este, wysłał specjalne pismo, w którym pisał, że te “dwa małe pieski są najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”.

Bolończyki możemy znaleźć na obrazach takich mistrzów malarstwa jak Tycjan, Pieter Bruegel Starszy czy Francisco Goya. Szczególnym uwielbieniem darzyła bolończyki cesarzowa Rosji, Katarzyna Wielka. Pod koniec XVIII wieku popularność tej rasy zaczęła jednak spadać, ponieważ uwaga i zachwyty arystokracji skierowały się w stronę pudli. 

W efekcie na przełomie XIX i XX wieku rasa była już na granicy wyginięcia, jednak jej miłośnicy zadbali odpowiednio o zagrożoną populację bolończyka. Współcześnie bolończyki są popularne przede wszystkim we Włoszech, gdzie cały czas pełnią funkcję psów do towarzystwa. W Polsce większą popularnością cieszą się często spotykane na ulicach naszego kraju maltańczyki.

Najważniejsze cechy wyglądu bolończyka

Według klasyfikacji FCI, bolończyk należy do grupy 9 - psy ozdobne i do towarzystwa i do sekcji 1 - biszony i rasy pokrewne. To mały, krępy pies, którego sylwetkę można wpisać w kwadrat, a długość tułowia jest równa wysokości w kłębie. Jego charakterystyczną cechą jest śnieżnobiała, długa i puszysta sierść. Wysokość w kłębie wynosi 25 - 28 cm u suk i 27-30 cm u psów, a waga od 2,5 do 4 kilogramów dla obu płci.

Głowa jest średniej długości, z nieco owalną, jajowatą czaszką. Bruzda czołowa i guz potyliczny są słabo zaznaczone, zaś stop wyraźnie zaznaczony. Kufa stanowi dwie piąte długości głowy, nos jest duży i czarny. Oczy są osadzone wysoko, szeroko otwarte, mogą być duże lub średniej wielkości. Mają kolor ciemnej ochry i czarne obramowanie powiek. Uszy są wysoko osadzone, długie i wiszące. 

Grzbiet jest prosty, lędźwie nieznacznie wypukłe, zad szeroki i nie opadający, klatka piersiowa wydatna i głęboka. Kończyny są proste i biegną idealnie prostopadle do podłoża. Łapy owalne o mocno wysklepionych opuszkach i mocnych czarnych pazurach. Ogon jest osadzony dokładnie na linii zadu i noszony jako zagięty nad grzbietem.

Szata i umaszczenie bolończyka

Maść bolończyka jest czysto biała. Nie powinno być na niej ani śladów łat, ani innych odcieni bieli.

Szata jest długa, puszysta, układa się w kosmyki i nigdy we frędzle. Włos nie powinien na psie leżeć płasko. Sierść jest długa praktycznie na całym ciele, krótsza jedynie na kufie. 

Charakter i aktywności bolończyka

Bolończyk to wesoły i łagodny pies, z reguły spokojny i posłuszny, który bardzo przywiązuje się do właściciela. Jest typowym pieszczochem i chodzi za człowiekiem krok w krok. W tym małym ciele tkwi też całkiem spora inteligencja, dzięki której bolończyk szybko się uczy. Nie jest przesadnie aktywny, ale lubi się bawić. Można go podczas zabawy nauczyć prostych sztuczek. Nie wymaga długich spacerów, wystarczą mu dwa lub trzy dziennie, a część energii spożytkuje podczas zabawy w domu.