Biały owczarek szwajcarski - wszechstronny potomek owczarka niemieckiego
Historia białego owczarka szwajcarskiego
Owczarki niemieckie o białym umaszczeniu rodziły się w miotach już w XIX wieku, ale nie udało się stworzyć wówczas takiej linii, choć próbowano tego na królewskim dworze Habsburgów. W dwudziestym wieku we wzorcu owczarka niemieckiego białą maść uznano za dyskwalifikującą, co dla psów o tym umaszczeniu często kończyło się tragicznie, ponieważ były usypiane po urodzeniu. Część z nich była jednak po cichu przekazywana w inne ręce i w ten sposób wiele z nich trafiło do Kanady i USA w latach dwudziestych, zdobywając dużą popularność. Powstały tam kluby owczarków o białym umaszczeniu, a same psy były określane różnie - jako biały owczarek niemiecki, biały owczarek amerykańsko-kanadyjski lub po prostu jako biały owczarek.
W latach siedemdziesiątych Europejczycy, jakby w ramach zadośćuczynienia za dawne krzywdy, zaczęli sprowadzać białe owczarki z powrotem na kontynent. Za ojca powracających do Europy psów uznaje się urodzonego w 1966 roku Lobo, który trafił do Szwajcarii, a jego potomkowie zostali wpisani do szwajcarskiej księgi rodowodowej. W 1991 roku właśnie w Szwajcarii białego owczarka uznano za nową rasę, a już w dwudziestym pierwszym wieku, w 2002 roku rasa została uznana przez FCI. Jako że o jej oficjalne uznanie wystąpiły kluby ze Szwajcarii, w nazwie białego owczarka pojawiło się określenie szwajcarski. Wiele klubów i organizacji uznało to za nadużycie i pies ten funkcjonuje również pod nazwą biały owczarek amerykańsko-kanadyjski, ponieważ to dzięki hodowcom z tych dwóch krajów za wielką wodą, udało się tej rasie przetrwać.
W Polsce nie jest to rasa popularna, choć jej populacja systematycznie się zwiększa. Pierwszy biały owczarek szwajcarski z rodowodem trafił do naszego kraju w 2003 roku.
Najważniejsze cechy wyglądu białego owczarka szwajcarskiego
Biały owczarek szwajcarski według klasyfikacji FCI należy do grupy 1 - Psy pasterskie i zaganiające i sekcji 1 - psy pasterskie. Nie podlega próbom pracy. To średniej wielkości pies o wydłużonej i eleganckiej sylwetce, mocny i dobrze umięśniony. Wysokość w kłębie zamyka się w przedziale 53-61 cm dla suk i 58-66 dla psów, a waga odpowiednio 25-35 kg i 30-40 kg.
Głowa oglądana z boku i z góry ma kształt klina, jest sucha, mocna i dobrze wyrzeźbiona. Czaszka jest lekko zaokrąglona, z lekko zaznaczonym, ale dobrze widocznym stopem. Kufa jest mocna i umiarkowanie długa, nos najlepiej koloru czarnego, choć dopuszczalne są nieco jaśniejsze. Oczy są średniej wielkości, lekko skośne, mają kształt migdała i kolor brązowy lub ciemnobrązowy. Uszy są wysoko osadzone, stojące i sztywno noszone. Mają kształt długiego trójkąta i są lekko zaokrąglone na końcu.
Grzbiet jest równy i mocny, klatka piersiowa głęboka, ale niezbyt szeroka, lędźwie silnie umięśnione, zad lekko opadający, długi i średnio szeroki. Kończyny proste, mocne i suche z widocznymi ścięgnami, łapy owalne ze zwartymi palcami i mocnymi czarnymi opuszkami. Ogon ma kształt kity, jest nisko osadzony, szablasto wygięty na jednej trzeciej długości i zwężający się do końcówki. Nigdy nie jest noszony powyżej linii grzbietu.
Szata i umaszczenie białego owczarka szwajcarskiego
Umaszczenie, jak wskazuje sama nazwa psa, jest białe. Może mieć odcień kości słoniowej.
Szata może być dwóch rodzajów. Owczarek może być krótkowłosy, choć w rzeczywistości sierść jest wtedy półdługa, lub długowłosy. U odmiany długowłosej na szyi tworzy się wyraźna grzywa, na udach portki, a ogon w postaci kity jest pokryty obfitym włosem. U obu odmian włos okrywowy jest twardy i prosty, a podszerstek gęsty i obfity. Dopuszcza się również u obu odmian lekko falujący włos.
Charakter i aktywności białego owczarka szwajcarskiego
Biały owczarek szwajcarski to pies przyjazny o wysokiej inteligencji społecznej, który silnie przywiązuje się do swojego właściciela. Nie jest przesadnie wylewny, ale zarazem jest wesoły i potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny, to bardzo zrównoważony pies nadający się do wielu zadań. Ma sportowe usposobienie i można z nim ćwiczyć obedience, tropienie użytkowe, czy dog trekking. Potrzebuje długich spacerów i aktywnego właściciela.
