Basset bretoński - płowy basset z szorstką sierścią

Historia basseta bretońskiego

Basset bretoński jest potomkiem w zasadzie wymarłej już rasy, gryfona płowego bretońskiego. Tak jak inne odmiany bassetów pojawił się na świecie w XIX wieku we Francji, w której był bardzo ceniony za swoje myśliwskie walory. Powstał w wyniku spontanicznej mutacji określanej jako płodowy niedorozwój chrząstki, w wyniku której kości długie szczeniąt nie rosną wzdłuż. W zasadzie niemal wszystkie francuskie bassety powstały w wyniku tej mutacji z psów gończych i dopiero w późniejszym etapie były krzyżowane między sobą.

Basset bretoński to pies przeznaczony do polowania przede wszystkim na króliki, ale także na zające, lisy, sarny i dziki. Rasa zdobyła wielką popularność w latach trzydziestych dwudziestego wieku, kiedy podczas mistrzostw Francji w polowaniu na króliki bassety bretońskie zdobywały najważniejsze nagrody.

W czasie drugiej wojny światowej rasa niemal doszczętnie wyginęła i do tej pory krążą plotki, że po wojnie, dla odbudowy rasy krzyżowano jamniki szorstkowłose z różnymi odmianami bassetów. Plotkom tym zaprzeczył francuski klub tej rasy twierdząc, że populacja nigdy nie była aż tak mała, żeby sięgać po tak drastyczne środki. Jednak do 2007 roku populacja basseta bretońskiego utrzymywała się na tak niskim poziomie, że był nawet wpisany do rejestru ras zagrożonych wyginięciem. Po 2007 roku sytuacja stała się stabilna i bassety bretońskie coraz częściej można spotkać nie tylko we Francji, ale też w innych europejskich krajach, między innymi w Wielkiej Brytanii.

Najważniejsze cechy wyglądu basseta bretońskiego

Według klasyfikacji FCI basset bretoński należy do grupy 6 - Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne i sekcji 1.3 - małe psy gończe. To nieduży pies gończy o stosunkowo krótkich nogach, długi ale jednocześnie krępy i bardzo szybki jak na basseta. Jego wysokość w kłębie wynosi od 22 do 28 centymetrów, a waga od 14 do 16 kilogramów. 

Czaszka jest dosyć długa, z wyraźnym guzem potylicznym, stop lekko zaznaczony. Kufa zwęża się ku czarnemu lub ciemnobrązowemu nosowi. Oczy są ani wypukłe, ani głęboko osadzone i mają ciemnobrązowy kolor. Trzecia powieka nie jest widoczna, jak to bywa u innych bassetów. Spojrzenie basseta bretońskiego jest raczej żywe niż łagodne. Uszy są osadzone na wysokości oczu i sięgają do końca nosa. Są ostro zakończone, zawinięte do środka i porośnięte miękkim i krótkim włosem, innym niż na reszcie ciała. 

Grzbiet jest szeroki i raczej krótki jak na basseta, lędźwie szerokie i umięśnione, klatka piersiowa szeroka i głęboka. Kończyny są mocne i dobrze umięśnione, przednie mogą być proste lub nieznacznie wykrzywione. Łapy zwarte, o zwartych i wysklepionych palcach. Ogon średniej długości, ostro zakończony i często pokryty szczotką. Noszony zazwyczaj szablasto, lekko powyżej grzbietu.

Szata i umaszczenie basseta bretońskiego

Maść basseta bretońskiego jest zawsze płowa w różnych odcieniach, od pszenicznego do ceglastego. Dopuszczalne są niewielkie ilości czarnego, rozproszonego włosa i białe znaczenie w kształcie gwiazdy na piersi, choć nie jest pożądane. 

Sierść jest szorstka, twarda i raczej krótka. Nie powinna być ani wełnista, ani kędzierzawa. Na głowie nie powinna być dłuższa niż na reszcie ciała. 

Charakter i aktywności basseta bretońskiego

Basset bretoński to pies łagodny i towarzyski, który jest bardzo oddany swojemu właścicielowi. Jednocześnie podczas pracy jest uparty, odważny, samodzielny i ceniony za swoją niezawodność praktycznie na każdym terenie. Jako pies do towarzystwa uwielbia się bawić zarówno z właścicielem, jak i z dziećmi, jednak trzeba wziąć pod uwagę, że oprócz zabawy wymaga też długich spacerów w ciągu dnia, podczas których powinniśmy uprawiać z nim różne formy kynologicznych rozrywek, od prostego aportowania, poprzez agility lub sportowe tropienie.