Angora turecka – pełen gracji kot z Turcji

Historia angory tureckiej

Kot angora turecka swoją nazwę wziął od dawnej nazwy stolicy Turcji, której obecna nazwa to Ankara. To naturalna rasa kota, której przodkowie byli znani już dwa tysiące lat temu na wschodnich, górzystych terenach Anatolii. Koty z tych terenów rozwinęły się wówczas poprzez chów wsobny i dobór naturalny w długowłose rasy takie jak angora turecka i turecki van.

Pod koniec XVI wieku rozpoczął się eksport tureckich długowłosych kotów do krajów zachodniej Europy, chociaż istnieją przesłanki, że angora turecka pojawiła się tam już wcześniej, w wyniku ostatnich wypraw krzyżowych w XIV wieku. W XVII wieku ich przybycie zostało udokumentowane, wiadomo że do Włoch sprowadził je Pietro della Valle, a do Francji Nicholas de Peireca. Angory tureckie szybko znalazły uznanie na europejskich dworach, były między innymi hołubione przez słynnego Króla Słońce Ludwika XIV i opiewane przez ówczesnych artystów. Szczególnie cenione były koty o białym umaszczeniu, które uważano za najszlachetniejszą odmianę angory tureckiej.

W tamtych czasach istniał jednak silny związek między kotami angorskimi i persami, który sięgnął zenitu w XIX wieku. Dlatego też, w wyniku naturalnych krzyżówek między rasami kotów długowłosych sprowadzanych z Bliskiego Wschodu, angora turecka wraz z jej charakterystycznymi cechami zaczęła zanikać. 

Angora turecka w XX wieku

W 1917 roku zoo w Ankarze rozpoczęło program hodowlany, który miał pomóc w ochronie i zachowaniu czystości rasy angory tureckiej. Zoo dbało przede wszystkim o utrzymanie linii kotów o białym umaszczeniu, a szczególnie ceniono osobniki z oczami o dwóch kolorach, jednym niebieskim i jednym bursztynowym. Podczas drugiej wojny światowej obowiązywał zakaz eksportu kotów poza Turcję i był to kolejny cios dla ich populacji. Jednak po wojnie sytuacja się odwróciła i świat zaczął ponownie poznawać angorę turecką. 

W 1963 roku koty trafiły do Kanady, a w 1973 roku organizacja CFA uznała je za czempionową rasę rodowodową. Do 1978 roku uznawano jedynie angory o białym umaszczeniu, jednak obecnie wszystkie organizacje w Ameryce Północnej akceptują tę rasę w wielu kolorach i wzorach. 

Hodowcy tureccy uważają jednak, że te “fantazyjne” odmiany kotów ich narodowej rasy są niereprezentatywne, poza tym odmiana typowo turecka posiada mocniejszą budowę. Pomimo tych kontrowersji, angora turecka została uznana przez FIFe już w 1982 roku, a jedenaście lat później rozszerzono wzorzec o inne rodzaje umaszczenia. 

Najważniejsze cechy wyglądu angory tureckiej

Angora turecka jest kotem półdługowłosym, średniej wielkości, o wydłużonej, smukłej i pełnej elegancji sylwetce. Wzbudza szczególny podziw jej sposobem poruszania się, który jest pełen wdzięku i gracji. Waga zamyka się w przedziale między 2 i 5 kg, a wysokość między 30 i 33 cm.

Głowa kota tej rasy ma kształt trójkąta, czaszka płaska, broda zaokrąglona, tworząc od jej podstawy do czubka nosa prostą linię. Oczy mają kształt migdałów i mogą mieć kolor niebieski, zielony, bursztynowy, żółty lub heterochromatyczny (jedno niebieskie i jedno bursztynowe lub zielone). Uszy są szpiczaste, duże i szeroko rozstawione. 

Tułów kota jest smukły i gibki, kończyny długie i muskularne, tylne nieco dłuższe od przednich. Ogon jest długi, mocno upiórowany i prosto noszony.

Umaszczenie angory tureckiej kiedyś było przede wszystkim białego koloru, obecnie dopuszcza się wiele rodzajów umaszczeń: jednolite, tabby, pręgowane, bikolor. Występują na przykład koty w umaszczeniu pręgowanym białym oraz czarne z podszyciem czekoladowo-brązowym.

Sierść u kota tej rasy jest półdługa, jedwabista i lśniąca, z minimalnym podszerstkiem. Gęstsza i dłuższa jest na brzuchu, ogonie i tylnych kończynach. Wokół szyi tworzy charakterystyczną kryzę, a na udach portki.

Charakter i aktywności angory tureckiej

Angora turecka jest kotem zabawnym, inteligentnym i aktywnym. To również kot inteligentny i podatny na szkolenie, więc można z nim ćwiczyć różne sztuczki. Z inteligencji znana jest niesłysząca odmiana angory tureckiej, która właśnie w ten sposób rekompensuje sobie fizyczne niedostatki. 

To koty skoczne i zwinne, które zazwyczaj wybierają sobie w domu wysoko upatrzone miejsce i stamtąd obserwują co się dzieje wokół nich lub na zewnątrz. Oznacza to również, że to osobniki o ciekawskiej naturze, które też bardzo lubią zwracać na siebie uwagę.