Airedale terrier – król terierów

Historia Airedale terriera

Airedale terrier to pies pochodzący z Wielkiej Brytanii z hrabstwa Yorkshire. Jego historia sięga drugiej połowy XIX wieku i związana jest funkcjami użytkowymi jego przodków, czyli otterhoundów używanych do polowań na wydry oraz kilku ras, między innymi black and tan terrierów i psów rasy collie, których we wsiach i miasteczkach używano do polowania na szczury. 

Airedale terrier, wcześniej określany jako waterside terrier i bingley terrier powstał jako pies, który miał polować na wydry, ale nie tylko na lądzie lecz również w wodzie. Uczono go tego w ten sposób, że początkowo do wody wpuszczano szczury, za którymi pies nurkował i je wyłapywał. W ten sposób nauczył się polować na wydry w ich wodnym środowisku.

Aktualna nazwa psa pochodzi od miasta Airedale położonego nad rzeką Aire, w którym w drugiej połowie XIX wieku odbywały się wystawy psów. Prezentowano na niej często waterside teriery, którym w 1878 roku sędzia kynologiczny i entuzjasta rasy Gordon Stables zmienił nazwę na airedale terriera. W 1986 roku rasa została oficjalnie uznana przez brytyjski Kennel Club.

Airedale terrier w XX wieku

Z biegiem lat popularność psów tej rasy rosła i zaczęto używać ich również podczas tradycyjnych polowań. Na przykład w Niemczech airedale terrier był używany do polowania na dziki. Jego użytkowość nie ograniczała się jednak tylko do myślistwa. Wkrótce psa zaadoptowały do służby policja i wojsko. Już w 1900 roku brał udział w działaniach prewencyjnych podczas powstania Bokserów w Chinach. Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej sprawdził się znakomicie jako pies ratowniczy i meldunkowy. Na zdjęciach z tamtych lat można go zobaczyć w okryciu ze znakiem Czerwonego Krzyża. Podobnie jak owczarek francuski biard, airedale terrier znajdował rannych żołnierzy na polu bitwy.

Współcześnie airedale terrier jest wykorzystywany przez służby policyjne. Szkoli się je również na psy przewodniki dla osób niewidomych. Jest to rasa popularna w wielu krajach świata, szczególnie w USA, w których moda na airedale terriera narodziła się w latach dwudziestych XX wieku. Również w Polsce istnieją profesjonalne hodowle tego psa i można bez problemu zakupić osobnika z rodowodem.

Najważniejsze cechy wyglądu airedale terriera

Airedale terrier według klasyfikacji FCI należy do grupy terierów i sekcji terierów dużych i średnich. To największy przedstawiciel tej grupy psów i z tego względu określa się go mianem króla terierów. To krępy i muskularny czworonóg o smukłym tułowiu. Wysokość w kłębie zamyka się w przedziale 56-59 cm dla suk i 58-61 cm dla samców, waga odpowiednio 17-22 kg i 18-24 kg.

To pies z długą głową o dobrych proporcjach. Czaszka jest długa i płaska, stop bardzo słabo zaznaczony. Kufa jest delikatnie wyrzeźbiona, ani klinowata, ani jednakowo szeroka na całej długości. Oczy airedale terriera są małe, nie wyłupiaste i mają ciemną barwę i charakterystyczne bystre, inteligentne spojrzenie. Małe uszy mają kształt litery v i są noszone z boków głowy.

Klatka piersiowa psa jest głęboka, ale nie szeroka. Żebra dobrze wysklepione. Grzbiet jest prosty i mocny, lędźwie dobrze umięśnione. Ogon mocny i gruby i wysoko noszony. Kończyny długie i mocne, łapy małe, okrągłe i zwarte.

Umaszczenie airedale terriera jest w większości podpalane, natomiast grzbiet, górna część szyi i wierzch ogona jest czarny lub czarno-szary. Również uszy są często ciemniejsze. Białe znaczenia są dopuszczalne w niewielkich ilościach na piersi. 

Sierść u psów tej rasy jest gęsta, twarda i szorstka. Włos okrywowy jest twardy, druciany, sztywny i dobrze przylegający do ciała, podszerstek miękki i dość krótki.

Charakter i szkolenie airedale terriera

Airedale terrier bywa uparty jak każdy terier, ale jednocześnie jest łatwy w kontaktach, ufny i przyjacielski. To także bardzo odważny, wręcz nieustraszony pies, który jednak sam nie prowokuje bójek, ale agresywnie zaczepiany przez drugiego czworonoga potrafi mocno się odgryźć.

Szkolenie tego teriera powinniśmy rozpocząć jak najwcześniej. Wymaga on dużo pracy i trenerskich zabiegów, potrzebnych do wytworzenia dobrej relacji między przewodnikiem i psem. Nie są jednak w jego przypadku wskazane bardzo stanowcze, brutalne metody, wręcz przeciwnie, szkolenie powinno się opierać na łagodnych metodach opartych o pozytywne wzmocnienie. Do tego przydadzą się smakołyki i wspólna zabawa, które pomogą w osiągnięciu pożądanych efektów szkolenia. 

Trzeba jednak pamiętać o konsekwencji, ponieważ bez niej, nawet łagodne metody nie wystarczą w odpowiednim wyszkoleniu tego psa. Tylko w ten sposób, dzięki wytrwałości i cierpliwości przewodnika airedale terrier zmieni się z czasem we wszechstronnie utalentowanego psa.